Lieve lezers. Deze vakantie heb ik wat moeite gehad om mezelf bij te kunnen houden met schrijven. Eenmaal weer thuis gekomen zijn de goede intenties er wel geweest om ze alsnog zo snel mogelijk op te schrijven maar de agenda puilde meteen weer uit en het gewone ritme sloop er zo weer in. Toch zet ik voor de liefhebbers onze avonturen langzaamaan alsnog op ‘papier’. We zijn ondertussen natuurlijk al lang veilig en wel thuis, weer druk aan het werk en alweer een keer op vakantie geweest, maar voor diegene die willen kan er nog wel mee genoten worden van onze laatste dagen in Costa Rica.

We worden heerlijk wakker met in de verte het geluid van de branding. Helaas is het maar van korte duur. Vanaf een uur of 4 begint het licht te worden en gelijkertijd komt het verkeer ook weer op gang, beginnen de vogels uit volle borst hun lied te zingen en niet heel veel later start een buurman zijn cirkelzaag. Zodra we ons tentje uit stappen kunnen we de buren in het huis recht voor ons ook al gedag zeggen. Nogal logisch dat dit niet de mooiste plek is om te staan. Maar we besluiten om het beste er van te maken. We klappen het luifeltje uit, ons tafeltje en stoeltjes zetten we neer en met het zicht weg van het grote huis genieten we heerlijk van onze versgebakken pancakes. Tijdens ons ontbijtje krijgen we visite van de achterburen. Het is hun laatste dag en moeten vandaag hun wagen met daktent inleveren. Hij komt wat restjes eten brengen en vraagt of wij misschien nog wat kunnen gebruiken. Omdat hij ons ziet eten komt ‘ie later nog wel even terug.

Na het eten en de afwas raken we met mekaar aan de praat. Zodra we ze vertellen dat wij 20 dagen met deze combinatie reizen weten ze niet wat ze horen. Zij vinden 8 dagen al lang... De eerste dagen van hun vakantie hebben ze met een gewone auto gereisd en accomodaties geboekt waarin ze hebben overnacht.. Stiekem ben ik een beetje opgelucht. Ik dacht écht dat ik de enige was die met deze manier van reizen wat moeite heeft maar we zijn blijkbaar niet de enige. Het is echt heel persoonlijk of het je ding is ja of nee. We kunnen wel stellen dat met deze combinatie door Costa Rica reizen iets té is. De 4X4 met daktent is geweldig maar dan wel in een land waar kamperen iets verder ontwikkeld en vooral sfeervoller is.

Het zakje met eten geven we weer terug. Wij zijn ook onze restjes aan het opeten want we hebben zelf nog maar een paar daagjes te gaan. En het zijn dezelfde artikelen die wij ook over gaan houden. Zoals thee, oploskoffie, suiker etc, etc.

Voordat we het terrein met gierende banden verlaten wandelen we bij de eigenaar naar binnen om af te rekenen. Hij loopt nog steeds in zijn boxershort rond en vraagt of we zin in een bakje koffie hebben. Nou nee bedankt, wij slaan over als je het niet erg vind. Nagestaard door 2 flinke Mechelse herders rijden we het terrein af, de poort door.

Het eerste stuk van onze rit loopt weer via de geasfalteerde hoofdweg langs al de eindeloze palmplantages. Dit zou een mooi shot zijn om met de drone te maken. We speuren de zijwegen af voor de juiste weg. De weg moet breed genoeg zijn en de palmen kunnen niet teveel over de weg hangen. Veel van de zijwegen liggen op privé terrein. Ik krijg de kriebels al als ik er aan denk daar uit te moeten stappen om de drone de lucht in te laten. Straks hebben we de Tico’s boos met hun machetes achter ons aan. We weten een openbare zijweg te vinden die er perfect voor lijkt te zijn. Ik kruip achter het stuur, positioneer de auto en Louis maakt zijn shots. Zodra de accu’s leeg zijn van de drone stappen we weer in en rijden we door.

We hebben nog een dingetje op ons lijstje staan voor vandaag. ‘Rainmaker’. Een natuurpark waar je met behulp van van verschillende hangbruggen doorheen kan wandelen. We verruilen de hoofdweg weer voor een onverharde zijweg. Aan het einde van de hobbelige weg komen we bij een wat verlaten plek aan. Het zier er niet heel toeristisch uit. We lopen een gebouw binnen wat enigszins op een ontvangst hal lijkt. Het is er sfeerloos, bijna nergens is vanaf te lezen waar we nou daadwerkelijk voor komen. Een handjevol mensen zitten her en der aan tafeltjes en negeren ons volkomen. Achter de toonbank staat een wat onfrisse man. Engels kan hij niet. We stellen toch wat vragen maar antwoorden krijgen we natuurlijk ook niet. Met moeite legt hij uit hoe het park in mekaar staan. Wat er op neerkomt dat hij voor ons op een plattegrondje met zijn vinger het pad volgt en bij elke hangbrug die er op staat getekend aangeeft dat daar een hangbrug is. Heel verhelderend... Het enthousiasme druipt er vanaf. Niet dus. Door de onsympathieke man en de vrij hoge prijs besluiten we het niet te gaan doen en door te rijden richting de accomodatie. We zetten in op het zwembad en een rustig middagje aan de waterkant.

Voor de lunch duik ik de Lonely Planet weer in. Er is niet heel veel keus maar mijn oog valt op een Amerikaans tentje met hamburgers in het plaatsje Jaco. Als ik Louis ergens een plezier mee kan doen is dat het wel. We komen uiteindelijk terecht in Quepos. Bij aankomst blijkt het totaal niet te zijn wat we ons voorstelde. Uit het niets reist daar ineens een hele Amerikaans omgeving op. Via een grote witte poort lopen we 'Marina Pet Vela' binnen met hagelwitte gebouwen, tot in de puntjes verzorgde boutiques en restaurants met uitzicht op een haven waar een vermogen ligt aan zeilschepen en dikke jachten. Iets voorbij de haven ligt een immens cruise schip voor anker. Het voelt heel onwerkelijk en lijkt bijna een fatamorgana. We leven al 2 weken in een tent op een 4x4 drive bijna non-stop in de natuur met soms een klein dorpje en verder alleen jungle en dieren. Ineens lopen we in een super gelikte omgeving met alleen maar stevige Amerikanen vergezeld met hun opgedirkte vrouwen. Stiekem voelt dit ook wel prettig. Een kleine ontsnapping aan het stoffige hete Costa Rica. We gaan zitten aan een verhoogde tafel en hebben een prachtig uitzicht op de haven en de oceaan erachter! Louis geniet van z’n broodje hamburger en ik van m’n sandwich tonijnsteak!
Het koffieapparaat blijkt kapot te zijn dus tijd om te stappen en door te rijden naar de accommodatie. Ook deze keer hebben we wat geboekt via booking.com. De accommodatie ligt ergens achter de palmvelden. We volgen de navigatie getrouw totdat we linksaf moeten slaan een voetbalveldje op met rondom kleine hutjes. Het lijkt in de verste verte niet op onze accommodatie maar kleine smoezelige hutjes waar de werknemers wonen die op de palmplantages werken. Het is best confronterend. Zo klein en versleten. Vlak op mekaar en bijna geen eigen buitenruimte waar de kids kunnen spelen.

We rijden door tot we een eindje verder gelukkig onze accommodatie alsnog tegenkomen; ‘The Blue Banyan inn’. Na de auto te hebben geparkeerd lopen we via een paadje richting het gebouw wat er uitziet als een hoofdgebouw. Het doet allemaal wat vreemd aan. Een beetje vergaan eigenlijk. Het welkom is ook een beetje raar. Geen receptie of zoiets. Maar een wat verlegen jongen legt gebrekkig uit waar onze kamer is. Vervolgens worden we door een niet Engels sprekende man naar de kamer gebracht. Op het eerste gezicht ziet die er netjes uit. Niks speciaals, ruim maar wel een beetje donker. Omdat ons verder niks is verteld besluiten we zelf een rondje over het terrein te doen. Bij het zwembad ontmoeten we een vrij luide oude man die ons welkom heet en een Nederlands stel wat ons gelijk op de hoogte brengt. De luide man blijkt de eigenaar te zijn die ons nog niet had verwacht. Hij bied ons een andere kamer aan omdat we toch maar samen zijn ipv. met z’n vieren. ‘Chip’ de eigenaar is een vreemde snuiter maar wel een vriendelijke. Als Amerikaan is hij naar Costa Rica gekomen met een zak geld en heeft dit van de grond af aan opgebouwd.
Een restaurant is er niet maar de grote keuken is voor iedereen toegankelijk. ‘s ochtends maakt ‘Chip’ zelf het ontbijt. Dat dan weer wel. We nemen een kijkje in het andere appartement wat veel lichter is en een mooier uitzicht heeft en verhuizen onze spulletjes.

Het laatste uurtje daglicht pakken we mee op een bedje langs het zwembad. Zodra het helemaal donker is verzamelen we onze ingrediënten en duiken we de gezamenlijke keuken in. Het lijkt een vrij professionele keuken. Met een groot fornuis en grote pannen. Alleen met de hygiëne nemen ze het niet zo nauw. De kakkerlakken schieten over de vloer en de mieren blijken hun toevlucht te hebben genomen in vrijwel alle dozen cereals! Morgen voor mij geen yoghurt met müsli dus. Nietsvermoedend beginnen we te kokkerellen. Na een paar minuten is het al raak, muggebulten poppen her en der op. Ik vlieg naar de auto en spray ons volledig in. We hebben al een bus leeggespoten dus dit is een nieuwe. Ik heb een flinke sterke genomen, geschikt voor diep in de jungle. Dat is wel te merken, wanneer ik per ongeluk met m’n hand wat op m’n lip smeer raakt ‘ie helemaal verdooft. Kan nooit goed zijn, maar alles om de kog meer ellende te voorkomen.

We gaan bij het Nederlandse stel aan een tafeltje zitten op de gezamenlijke veranda. Na het eten raken we aan de praat en de tijd vliegt voorbij. Ik had gehoopt nog lekker wat te kunnen schrijven maar zo gaat dat natuurlijk niet lukken. Hoe later het wordt des te groter de kans is dat m’n ogen weer binnen een mum van tijd dicht vallen.

Het appartement is wel een aparte. Het lijkt één grote ruimte die met een half hoge muur is gescheiden waar achter de badkamer zit, zonder een deur of wat dan ook. Dat is nog niet zo erg, maar voor alle grote ramen hangen gordijnen behalve in de badkamer. Daar hangt niks. Er staat/hangt buiten alleen een vaag groen net wat door zou kunnen gaan als afscheiding. Maar nog ziet iedereen ons staan onder de douche of zitten op het toilet. Heel bijzonder. Zitten we alsnog midden in de jungle.

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping