Om bij onze volgende bestemming te komen pakken we de veerboot van Paquera naar Tambor. Ons eerste plan was om het hele stuk met de auto doen dat zou tijd schelen wanneer we een beetje optijd zouden vertrekken. Maar dat optijd vertrekken is niet gelukt dus nadat we even opweg waren zijn we gekeerd en toch naar de veerbootterminal gereden. Net 10 minuutjes voordat de boot vertrok rijden we de wagen op de boot. Mooi, net gehaald. Een tochtje van 70 minuten hebben we voor de boeg. Ook wel lekker voor Louis die dat hele stuk nu niet hoeft te rijden. Het is geen spannende oversteek. We zien enkel wat vliegvissen in het water.
Vanaf Tambor stellen we onze navigatie in op Santa Elena. Bij dit plaatsje ligt het alom bekende Nationale Park Monteverde. Een primair regenwoud met veel kans op wildlife. Volgens de Lonely Planet lijkt het er naast gelegen ‘Santa Elena park’ veel op ‘Park Monteverde’ maar is minder ontdekt door de drommen toeristen waardoor het er relatief rustiger is. Wij besluiten om daar heen te gaan. De tijd vliegt voorbij. We moeten nog wel ergens lunchen maar willen vanmiddag ook het park nog in. Ik word dan een beetje onrustig. Het valt niet in te schatten hoe lang de trails duren door het park. Daar lees je nergens iets over en ontdekken we pas wanneer we er aan komen.

Het park ligt vlakbij het het gelijknamige dorpje. De Lonely Planet geeft al diverse leuke tentjes aan waar we kunnen eten of drinken. Het wordt uiteindelijk de ‘Taco Taco’ want daarbij is parkeren het makkelijkst. Het dorpje barst een beetje uit z’n voegen; is niet groot maar loopt vol met backpackers. Ik hou van dat sfeertje. Op elke hoek van de straat een hostel en dat rustige krioel van vakantiegangers door de straatjes die allemaal een versnelling lager staan dan thuis. We hebben een heerlijk plekje op de veranda maar na deze lunch voor mij geen Taco Taco meer. Toch teveel van die vieze zwarte bonen en geen kraak of smaak eraan. De smoothy met ananas en kokos maakt gelukkig een hoop goed en kan ik de smaak een beetje mee wegspoelen.

Hop hop, snel na de lunch door richting het park. Het ligt echt om de hoek. We kleden ons om en stoppen de tassen weer vol met de nodige spullen. Bij de ingang zit zelfs iemand die de verschillende routes uitlegt. Niet heel uitgebreid maar voor ons duidelijk genoeg. Er zijn 4 loops, rondjes zijn dat, dus hoeven we niet heen en terug het zelfde pad te lopen. De loop van 3,5 uur skippen we want dat gaan we niet redden. We hebben 3 uur voordat het park sluit dus pakken de loop van 2,5 uur. Bij de terugweg kijken we wel of we wat van de 1,5 uur loop of de 3 kwartier loop mee kunnen pakken. Ze zijn namelijk heel makkelijk te combineren.

Het pad loop door primair regenwoud wat groen en dichtbegroeid is. Ik blijf het prachtig vinden. Alle verschillende tinten groen wat over en door mekaar heen groeit. Lianen die zachtjes zwaaien in de wind op de melodie van eindeloos veel verschillende vogeltjes. We zien er niet veel maar zo te horen zitten ze er wel. Primair regenwoud heeft relatief minder wildlife dan secundair regenwoud omdat het dichter begroeid is. We hoeven hier dus geen dierentuinvoorstelling te verwachten. Wat het dan wel wat eentonig maakt. Wij houden er van om, hoe omschrijf je dat, “entertaint te worden” met om de zoveel meter een wauw effect. Dat kan een vergezicht zijn, een waterval, een berg of een dier etc. etc. Regenwouden zijn hier gewoon regenwouden. Geen vergezichten want daar zijn de bomen veel te hoog voor en het bos te dichtbegroeid. Geen doorkomen aan alleen de gebaande paadjes. Hier ook geen waterval en geen interessante dieren te zien. We gaan dus als een speer. De paden zijn erg goed beloopbaar en het is niet zoveel klim en klauterwerk. Soms komen we een bruggetje tegen om een stroompje over te steken. Dat is het spannendste op ons pad. Zelfs de loop van 1,5 en 3 kwartier plakken we er nog deels achteraan. Het blijkt allemaal van hetzelfde te zijn. De loop van 3 kwartier doen we speciaal voor de uitkijktoren. Komen we daar, is de uitkijktoren in aanbouw. Ook geen uitkijk dus. Volledig zen komen we na 2 uur ruim optijd de jungle uitwandelen. Ik vind het prachtig en heerlijk om te doen maar het had van mij ook niet langer hoeven duren daarvoor was het te eentonig.
Louis kijkt al even uit naar een goed bakje espresso. Costa Rica staat vol met koffieplantages en we komen ook veel mooie koffieverpakkingen tegen. Maar koffie zoals wij die lekker vind is niet zo makkelijk te vinden. Zelf drinken ze veel koffie door een soort sok, en denk je een heel mooi fancy koffieapparaat te herkennen, stoppen ze er heel wijs een ‘cupje’ in. Dat is het dan ook niet. Bij ‘Beso Coffee’ gaan we het weer proberen. De machine waarmee ze de bonen branden staat midden in de winkel en meer dan koffie hebben ze ook niet echt. Een espresso en een cappuccino dus voor ons. We mogen niet klagen, het smaakt niet onaardig. In ieder geval beter dan al de ‘koffie-kannen-koffie’ die we hier veelal krijgen.

Via weer een dikke ongeasfalteerde weg komen we na een bumpy-road aan bij restaurant Turin. Dit ligt prachtig tegen een bergwand op met een waanzinnig uitzicht. Op het grote verzorgde terrein er omheen mogen, voor een paar colones, ‘IOverlanders’ staan. Zo staan we bekend, naar de gelijknamige app met alle campingspots. Bij aankomst blijken we niet de enige te zijn. Er staan al 3 van die dikke wagens. De meeste beschut onderaan het terrein. Logisch, want de wind waait hier flink en dat is ‘s nachts niet prettig. Voor ons is er geen plekje meer onderaan, alleen nog halverwege op het voetbalveldje of nagenoeg bovenaan. Een voetbalveldje hebben we al gehad, we gaan lekker eigenwijs helemaal bovenaan staan. De wind is wel een ding maar dat uitzicht is het alles waard. Wauw!! Helemaal nu aan het einde van de middag. De bergen die achter mekaar liggen waardoor er verschillende lagen onstaan in grijs tinten. Het zonnetje wat ondergaat. We hebben gewoon de beste spot. Om de wind wat te omzeilen zetten we de wagen zo dicht mogelijk tegen de bebossing aan. Staat ie mooi beschut en kan de wind ons misschien niet vinden. Wel hebben we gezelschap van allerlei ander gedierte. Mieren ‘all over the place’ en ook kakkerlakken komen regelmatig even buurten. Mieren kunnen echt nasty zijn. De kleine zwartjes zien er zo onschuldig uit maar bijten je waardoor je de hele nacht weer ligt te krabben. Ik heb me dus alweer omgekleed en gewapend in lange mauwen en een lange broek zetten we ons kampje weer op. Louis neemt op eigen risico een frisse douche. Die ziet er een beetje bijzonder uit. Tegen de tijd dat het donker is komen er nog meer kleine dieren van onder hun steen. Dikke torren en sprinkhanen melden zich. Ook de kakkerlakken worden steeds groter. Je moet wat over hebben voor een mooi uitzicht. Ik ben dan ook wel heel blij wanneer we veilig en wel boven op onze auto in ons tentje liggen. Veilig en wel. Want hier komen ze niet!!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping