Met de geur van afbakbroodjes en een zonnestraal op m’n gezicht ligt ik nog even een verhaal te schrijven in bed. Zodra Louis het ontbijt klaar heeft klappen we de campingstoeltjes uit en zoeken we buiten het zonnetje op. Binnen was het zzzzeven graden toen we opstonden. Het duurt wel even voordat het daar opgewarmd is en buiten is het ondertussen al een stuk aangenamer in het zonnetje.
Door het prachtige weer hebben we 360 graden zicht op de wit besneeuwde bergtoppen om ons heen. Zouden de broodjes thuis net zo smaken als hier?

Vandaag willen we wat kilometers maken richting het zuiden en combineren met een klein uitstapje. Vanuit Jasper, het dorpje, gaat de ‘Skytram’ de berg ‘Whistler’ op. Een soort gondelbaan die ons een 6h durende klim van 6,9km de berg op bespaart. Normaliter zijn we niet vies van een leuke hike. Maar deze steil de berg op door voornamelijk naaldbos laten we graag ‘onder ons’ voorbijgaan.

Op het eerste gezicht lijkt het niet zo druk maar bij de ticket balie blijkt dat we pas over 1,5h mee kunnen naar boven. We hebben tijd zat en zetten ons neer in de zon aan een picknicktafel. Boven ons langs glijd een klein rood bakkie de berg op. Is dat de enige? Met verbazing kijken we hoe er maar 1 gondel de lucht in gaat. Na verloop van tijd komt er via de andere staalkabel toch ook nog een bakkie naar beneden. Hardop vragen we ons af waarom de kabel niet helemaal vol hangt met kleine rode bakjes. Dan hadden we niet zo lang hoeven wachten…

Wanneer onze ‘vlucht 32’ aan de beurt is en we met z’n dertigen gepropt in het bakkie langzaam langs de staalkabel de berg op glijden wordt duidelijk dat het systeem maar 2 bakkes kan hebben. Ze zitten aan mekaar verbonden via de staalkabels en door hun gewicht trekt de een de ander naar boven zodra die naar beneden gaat en vise versa. Er kunnen dus niet meer dan 2 bakjes aan hangen. Vandaar! Onderweg verteld een overenthousiaste medewerker nog het een en ander over de omgeving. Ook hier staan kleine dennenboompjes op de boomgrens die wel 200 jaar oud kunnen zijn. Door de barre weersomstandigheden groeien ze niet groter als dat ze wel zouden doen wanneer ze meters lager in het bos zouden staan. En wat doemt daar op in de verte; ‘Mount Robson’ in al z’n glorie, het zonnetje er volop. De bergtop is maar 10% van het jaar uit de wolken en laten wij nou de gelukkigen zijn om ‘m volledig te kunnen zien! Weliswaar van 75km afstand, maar hé, wat maakt het verschil? De enthousiaste medewerker heeft niet heel veel tijd want in 7,5 minuut staan we 1005 meter hoger. Een hike van 1,2 km naar de top van de berg ‘Whistler’ zien we duidelijk voor ons opdoemen tegen de stijle bergflank aan. Het is een pad omhoog over kaal terrein, nagenoeg geen begroeiing en met alleen her en der wat verloren rotsblokken. Dat wordt even afzien. Stijgen is voor mij een uitdaging waardoor ik binnen een paar meter weer klink alsof ik door een rietje moet ademen. Dat klinkt niet alleen zo, dat voelt ook zo! We doen daarom rustig aan en stoppen gelukkig zo nu en dan om even om ons heen te kijken want het is hier zó ontzettend mooi! Het laatste stuk worstelen we ons door een dikke laag sneeuw. Soms zakken we wel tot onze knieën erin. Bovenop de platte top op 2463 meter hoog ligt er geen sneeuw meer en hebben we weer een 360 graden zicht op eindeloos veel besneeuwde bergtoppen.
Nu Louis foto’s aan het maken is met zijn fototoestel dwaal ik een beetje rond daarboven. In m’n ooghoek zie ik wat scharrelen. Het is een ‘Whistler’. Een marmot waar de berg naar vernoemd is. Door de zware weersomstandigheden op de berg hebben ze 4 maanden per jaar om te eten want de overige 8 maanden slapen ze! Kan ik me goed voorstellen met die kou. Daar zou ik m’n nest ook niet voor uitkomen. Het beestje is niet heel erg bang en blijft een beetje bij me in de buurt rondhangen. Totdat het zo dichtbij komt en we van mekaar schrikken. De marmot neemt en sprintje en scharrelt verderop weer rustig verder.

Ik de verte lijken er donkere wolken boven de bergen te ontstaan. Mochten die hierheen komen dat moeten we maken dat we weg zijn! Op het gemakje lopen we door de sneeuw terug en over de kale berg het stijle stuk weer naar beneden. Ondertussen is de zon al wel verdwenen achter de wolken en de temperatuur flink gedaald. Zodra we weer veilig door de ‘Sky tram’ bij de auto zijn gebracht voelen we de eerste spetters. Precies optijd. We vervolgen onze weg over de ‘Icefield Parkway’ en komen nog één keer langs onze camping. Ineens rent daar een beer over de weg en holt zo door, de camping op! WoW, je zou er nu maar lekker relaxed in je campingstoeltje van het zonnetje liggen te genieten. Dan trek je toch echt wel even een sprintje naar je tent!

Onderweg stoppen we nog een paar keer waaronder 2 indrukwekkende watervallen. Ze liggen nagenoeg tegen de parkeerplekken aan waardoor we geen hele route ernaartoe hoeven te lopen. Het weer is nog steeds wisselvallig dus ons hoor je niet klagen.
Bij de ‘Athabasca Pass’ ligt de ‘Athabasca Waterfall’. De gelijknamige rivier die er doorheen stroomt voert het water af van het ‘Columbia Icefield’ waar we naar op weg zijn, richting de ‘Arctic Ocean’. Het ligt in een regio met veel historische lading. Net zoals de vorming van deze waterval die 10.000 geleden, tijdens de laatste ijstijd is ontstaan. En nu door erosie een flinke kloof heeft gevormd dwars door de harde rotsen heen. De waterval kost eens in de zoveel jaar een leven. Vooral door roekeloos gedrag van touristen die alles over hebben voor een instagramwaardig fotootje en overal overheen klauteren om te komen waar je beter niet kan zijn. Door het opspattende water zijn de rotsen super glad, het ijswater is zo koud en de waterval is zo wild en deep dat je binnen no time onderkoeld raakt en er geen kracht meer in je zit om zelf uit het water te komen. Wat er voor zorgt dat meestal alleen de lichamen nog worden gevonden. Heftig om dan op een bankje achter me een gedenkplaatje te lezen van een 21 jarige waaghals die zijn leven daar mee heeft moeten bekopen. Alleen het gebulder van de waterval maakt al voldoende indruk en houdt mij al op veilige afstand!

Na nog een aantal kilometers te hebben gereden stoppen we ook even bij ‘Sunwapta falls’. Het maakt niet uit hoeveel watervallen je ziet maar ze zijn allemaal net zo indrukwekkend. Zeker hier. De kracht van het water is zo duidelijk terug te zien in de rotsen; dat door erosie een waterval zijn eigen weg baant door kei harde rotsen is lastig voor te stellen maar met je neus er bovenop wordt het toch makkelijker voor te stellen.

Het zonnetje is ondertussen verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor wolken vol regen en dat klettert er bij ons allemaal uit. Het laatste stuk van de rit is zelfs met regen indrukwekkend. Alleen laten we de foto’s even achterwege. Wel kan ik de ‘Big Horn Sheep’ 🐑 van m’n lijstje wegstrepen. Gelukkig stonden ze niet midden op de weg maar in het gras lekker van het frisse groen te smullen.

Bij het ‘Icefield National Park’ zit welgeteld één camping; ‘Wilcox’ en niet van te voren te reserveren; ‘first come, first served’. Zo werkt dat bij best veel campings die onder de staat vallen. Ze zijn dan ook niet zo duur als de particuliere campings buiten de parken. Faciliteiten zijn heel wisselend. Dit park is heel basic en heeft bijvoorbeeld geen doorspoel toiletten, geen douches, geen elektriciteit. We kunnen wel ons water aanvullen en het afvalwater dumpen. We zijn er ook achtergekomen dat deze parken vaak gratis hout beschikbaar hebben om kampvuur te maken. Alleen ligt dat altijd onoverdekt ergens op een verzamelplaats en door het regenachtige weer moet je van flinke huize komen wil je daar goed vuur mee kunnen maken en geen rookbom. Anders worden de hamburgertjes niet gaar maar krijgen ze alleen een BBQ luchtje…
Wij eten vanavond dus lekker binnen. Ik krijg een aardige Mexicaans taco 🌮 uit het keukentje gegoocheld en we hebben zelfs nog wat over voor de lunch van morgen.
Na het eten lijkt het buiten wel weer dag te worden. De regen is verdwenen en de lucht is zelfs blauw. Ik verzamelen al m’n puf en samen doen we nog even een rondje. Het is ondertussen half 10 dus geen kip op straat te vinden. Een hele verzameling foto’s later zitten we weer tevreden binnen! Blij dat we er even uit zijn geweest. Op naar morgen, ben zo benieuwd!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping