Kerikeri ligt vlakbij ‘Bay of Islands’. Een 16 km brede baai, met 144 eilandjes, aan de noordoostkust van het Noordereiland. Voor diegene die houden van strand en wateractiviteiten is het ‘the place to be’! De mooiste gouden zandstranden, schitterende baaien, groene eilandjes omgeven door warm aquamarijn water in een subtropisch klimaat, wat wil je nog meer.

We hebben ons al diverse vakanties voorgenomen om wateractiviteiten te ondernemen. Hoe graag we het allebei willen steeds komt het er nergens van. Tijd is kostbaar en de dagen slippen razendsnel vol met allemaal mooie dingen waardoor er geen tijd overblijft voor de ‘cool-stuf’. Maar voor nu hebben we er een hele dag de tijd voor. Al jaren heb ik ‘stand-up-paddeling op mijn ‘wish-list’ staan. En laat dat nu hier op veel plekken aangeboden worden.

We laten ons nog even adviseren en bijna zitten we in een Kajak... huh? Dit is niet wat ik nu wil. Toch snel even vragen of er nog wel Sub-boards beschikbaar zijn. Yes, even later staan we rechtop op het water met een peddel in de hand en een board onder de voeten. Zo, nu eens kijken of we blijven staan of een nat pak gaan krijgen. Het valt mee. We hebben al snel de smaak te pakken en peddelen op het gemakje naar een eilandje. Maken een ‘beach-landing’ en nemen even tijd voor een snack. Na wat rond te hebben gescharreld langs de waterkant stappen we ons board weer op richting een volgend eilandje. Al snel beland ik midden in een vaargeul waar de veerponten op en neer varen. Geen goed idee, dus ik keer abrupt om. Hier moeten we niet willen zijn. We besluiten een rondje te peddelen om het eiland waar we net vanaf komen. Het is een prachtig ruig onbewoond eilandje met aan beide kanten een strandje. Aan deze kant lopen er al mensen op dus blijven op onze boards in het water zitten. Eens kijken of we leuke plaatjes kunnen maken met de ‘GoPro’. Niets vermoedend klungelen we wat aan en installeren we de ‘GoPro op m’n board om een filmpje te maken tijdens het peddelen. Zodra ik rechtop sta schrik ik me wezenloos. We zijn in rap tempo een heel stuk afgedreven. Ik probeer als een razende terug te peddelen naar het eiland maar lijk niet vooruit te komen. We hebben ook ineens last van flinke tegenwind. De golven zijn wilder en rechtop staan wordt moeilijker. Louis wordt aangesproken door een surfer; “we zijn te ver uit de kust, en ons lichaam werkt als zeil waardoor terugkomen moeilijker wordt”. We gaan op de knieën zitten en peddelen ons rot om terug te komen. Althans ik, Louis zat een heel stuk achter mij maar in ‘no time’ peddelt hij alweer voor mij. Hoe dan? Ik snap er niks van. Ik peddel als een bezetene en Louis cruist een beetje rond. Alsof hij een elektrisch board heeft. Met moeite kom ik weer in de buurt van het eiland. Als dit een voorbode is voor de terugweg mag ik aan de bak. Ik laat me niet kennen en ga weer rechtop staan. Ik kom vooruit maar daar is alles mee gezegd. Bij Louis in de buurt kom ik sowieso niet, die peddelt 50 meter van me vandaan en de wind staat mijn kant op dus ik kan tegen de wind in schreeuwen wat ik wil maar hij hoort me toch niet. Ik zal het in m’n eentje moeten doen. M’n benen beginnen te trillen en ik ga steeds wankeler op mijn board staan. Om mezelf wat op te peppen begin ik bij elke slag van me af te brullen. Niemand die me toch hoort dus wat maakt het ook uit. Als ik maar weer terug kom. Van de omgeving krijg ik niks mee, ik concentreer me alleen op de paar meter voor me want als ik kijk waar ik nog naar toe moet zakt de moed me in het water. Ik krijg contact met Louis en probeer naar ‘m toe te peddelen. Er zit een flinke vaargeul tussen waar ineens een gigantische catamaran aan komt varen. WoW... terug. Er na nog maar eens proberen. Veilig kom ik aan de andere kant van de vaargeul. Louis probeert me aanwijzingen te geven. Ik probeer wat maar we vallen allebei bijna in het water. Net voor de finish lijn. M’n benen en armen zijn echt te moe om ook maar wat anders te doen dan rechtdoor, vol tegen de wind in te peddelen. Reacties van mijn kant bereiken hem niet en ik geef het op. We zien mekaar wel weer op de wal. Na een flinke woeste terugtocht komen we redelijk droog weer aan bij ons startpunt. Dat dan weer wel. We leveren onze spullen in en op het randje in de kofferbak van de auto kom ik bij. Leuk hoor, Suppen op een meertje maar niet wat lijkt op volle zee... Ondanks mijn geploeter op het water en een humeur wat tot het nul-punt was gedaald heb ik wel een voldaan gevoel. Zo knop om en door naar de ‘Huluru waterval’. Deze ligt op onze terugweg en kunnen we mooi even meepakken. De waterval heeft de vorm van een hoefijzer en het blijft indrukwekkend met wat voor een herrie het water naar beneden klettert. Louis leeft zich nog even uit met de drone en ik spoel m’n handen even af in het zoete water. Wat kan dat opgedroogde zoute water jeuken zeg.

‘Thuis’ ploffen we nog even op een bedje bij het zwembad. Even bijkomen met een boek en wat lekkers na een afmattende dag.

Het is voorlopig ons laatste dagje saampjes. Morgen checken we hier uit en rijden terug richting Auckland waar we Liesbeth en Gerko op gaan halen. We hebben er super veel zin in om samen verder te gaan reizen en gezamenlijk op avontuur te gaan. Spannend hoe het gaat klikken en óf het gaat werken samen. Ik verwacht niks anders dan lol! Kom maar op ‘travelmates’ we gaan een waanzinnig avontuur maken en een top tijd tegemoet!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping