Na wat lekker dik belegde bagels uit ons gastronomische keukentje zetten we koers naar de andere kant van het eiland via een prachtige route dwars door het midden van het eiland. ‘Port Renfrew’ ligt aan de kust, naast het ‘Pacific Rim National Park’, vanwaaruit je de bekende 75km lange ‘West Coast Trail’ kan starten die je langs een adembenemend deel van de west kust voert. De ‘Godfather’ onder de trails word deze ook wel genoemd. Niet dat wij vandaag de ambitie hebben om daaraan te beginnen maar wellicht een klein stukje ervan om het sfeertje te proeven en een indruk te krijgen.
Onderweg er naar toe lees ik me even in: 75 Kilometer, minimaal ruim van te voren aanmelden via de site en maar een beperkt aantal personen per dag wordt toegelaten. Uhm, Louis, ik denk niet dat wij in aanmerking komen om een paar kilometertjes te lopen 😅. Dit gaat er iets te serieus aan toe.

Dan opzoek naar iets anders. Een stukje lager gelegen ligt 'Juan de Fuca Provincial Park' met de wat minder bekende 47km lange ‘Juan de Fuca Marine Trail'.
Volgens de boekjes is dit een soortgelijke trail maar waar je je niet voor hoeft aan te melden, in te schrijven en te betalen. Aan het begin/einde, net waar je je begeeft, is een korte route van 2,7km die rond loopt en een kleine indruk geeft van wat je langs de kust kan verwachten tijdens zo een lange afstandstrail. Het is verbazingwekkend mooi. Via een kronkelende route lopen we over vlonderpaadjes en bruggetjes door een dichtbegroeid bos. Ik heb bossen nog nooit zo dramatisch gezien. Veel omgevallen bomen of afgebroken takken bungelen in de lucht en alles is begroeid met een dikke laag licht groen mos. De mooiste bomen in de gekste kronkels lopen we voorbij. En dan ineens vanuit het bos staan we op ‘Botanical Beach’. Een strand met maar een kleine streep zand maar door de verschillende getijden komt bij laagwater, zoals nu, de rotsachtige zeebodem droog te liggen en ontstaan eindeloos veel ‘Tide Pools’, kleine vijvertjes gevuld met water waarin de prachtigste zeedieren tijdelijk ‘opgesloten’ zitten! Het lijken stuk voor stuk kleine aquariums. Oranje krabbetjes, paarse zee-egels, roze anemonen met het contrasterende groen van de waterplanten. Heel indrukwekkend. We kunnen er geen genoeg van krijgen en zonder er erg in te hebben struinen we eindeloos het strand af, ieder op z’n eigen tempo. We genieten van het prachtige weer; blauw lucht, heerlijk zonnetje! De tijd vliegt en plots is het al vier uur geweest. We hebben nog wat kilometers te gaan dus duiken het bos weer in om de route te vervolgen. Niet veel later slaan we nog even af het volgende strand op. Hier staan boompjes op de rotsen genaamd de ‘Sitka Spruce’. Deze kleine ‘bonsaiboompjes’ zijn zo klein door de extreme weersomstandigheden waar ze mee te maken hebben langs te kust. Zouden ze in het bos gestaan hebben dan had het boompje wel 50 meter geweest kunnen zijn. De kleintjes kunnen wel net zo oud zijn als de grote in het bos. Zo, nu weer naar de route; Doordat het de afgelopen dagen zoveel geregend heeft zijn veel stukken moerassig en kronkelen we om en over de modder heen. In veel blubberige stukken liggen planken waardoor we vrij schoon verder kunnen komen. Door de vele blootliggende boomwortels moeten we goed uitkijken waar we lopen. Dan ineens, verschijnt er om de hoek een donkere vlek tegen de achtergrond van een klein groen grasveldje! Het beweegt! WoW, het is een beer! Op nog geen 15 meter van ons vandaan loopt écht een bruin beer op z’n gemak van het verse groene gras te smullen. Voorzichtig neem ik een foto en langzaamaan lopen we wat terug, achter de beschutting van wat bosjes. Het pad kunnen we nu niet aflopen. Dat is te link. Maar ik ben zo nieuwsgierig! Met een kleine bocht loop ik aan de andere kant van het pad, het bos verder in. Vanachter een boom zet ik m’n telefoon op filmen en strek alleen m’n arm uit om de beer in het vizier te krijgen. Alsof de beer niks in de gaten heeft graast ‘ie rustig door. Hij staat erop! Ik loop voorzichtig weer terug naar Louis. Terwijl we staan te bedenken wat nu te doen komt er uit de tegenovergestelde richting een harde brul, en nog een, en nog een gevolgd met wat harde klappen en ondefinieerbare geluiden. Vanuit de tegenovergestelde richting zijn 2 touristen ook op de beer gestuit maar hebben geen mogelijkheid om snel te schuilen waardoor ze voor de beer duidelijk zichtbaar zijn en hij de beer probeert weg te jagen. Even staan we aan de grond genageld, wat als hij de beer onbewust onze richting opjaagt. Dan staan we hier ineens niet meer zo goed! Maar nee, gelukkig schiet de beer de andere kant op het bos in en kunnen we rustig onze route vervolgen. Nog best beduusd lopen we verder. Was dat écht? Hebben we nu echt een beer zo dichtbij gezien? Nienke, je hebt helemaal gelijk; je eerste beer is echt zooooo gaaf!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping