Ondanks het prettige plekje gaan we er alweer vandoor. ‘Wells Gray provincial Park’ bedankt en Hello ‘Jasper National Park’! Via de ‘Yellowhead Hwy rijden we naar Japer, het gelijknamige dorpje. De route onderweg is er weer een om van te smullen. De omgeving wordt steeds indrukwekkender door de alsmaar hoger wordende bergen met de oh zo fraaie wit besneeuwde toppen. Met als hoogte punt,‘Canadian Rockies’ hoogste berg van 3954M, de Mount Robson’. Met minder dan 14 dagen per jaar zichtbaar is het een unicum wanneer je de top te zien krijgt. De bekende ‘Berg Lake Trail’ van 22km brengt je in 2 á 3 dagen via de ‘Valley of a Thousand Falls', langs Mount Robson naar het met gletsjer gevulde ‘Berg Lake’ meer. Registratie is van te voren verplicht en overnachten kan alleen in één van de 7 ‘backcountry campgrounds’ die alleen te voet bereikbaar zijn en waar dus alleen plek is voor tenten… Klinkt heel fascinerend maar voor nu blijft het daar ook bij! Bij het visitors centrum stappen we wel even uit voor wat informatie en een fotootje.

Verder opweg komen we ogen te kort om alles te zien en niks te moeten missen. Onze ‘wildlife-teller’ lijkt defect te zijn want hij loopt nog niet zo hard op. Daardoor hebben we het weer te laat door wanneer er auto’s langs de weg staan en Louis niet meer kan stoppen. Ik kon nog net een glimp van een ‘Moose’ opvangen die door het water heen ‘zwemt’! Kunnen die beesten wel zwemmen? Dat had er indrukwekkend uitgezien op een foto!

Het dorpje ‘Jasper’ is heel toeristisch. Een lange promenade rijden we voorbij met alleen maar eettenten en souvenirzaakjes. Op de parkeerplaats parallel aan de weg zetten we ons gevaarte neer. Betaald parkeren kan alleen met een app… En wij als tourist moeten dat fixen zonder WIFI.
Hoe hadden ze dat gedacht dan… We gokken het erop en lopen eerst naar het ‘visitors centrum’. Elk National Park heeft dat. Je vind er vaak de geschiedenis van het park en ‘park rangers’ kunnen je opweg helpen met hike’s, weersverwachtingen of belangrijke park informatie zoals afsluitingen of gevaren.
Het pandje ziet er fraai uit maar binnen is het een aanfluiting. Een vriendelijke meneer op leeftijd steekt van wal met z’n standaard riedeltje en wij krijgen de benodigde folders onder het spatscherm doorgefrot. We vragen nog snel even wat te doen met parkeren. Hij legt ons uit bij welk pandje we contant kunnen betalen, een paar blokken verderop. Wij erheen. Zijn ze dicht ivm. de lunch. Lekker dan… We laten het stadje voor wat het is en nemen het gevaarte weer mee. Dan maar een lunch ‘on the go’ uit eigen keuken.

Om niet te hard van stapel te lopen beginnen we met een rondje ‘Meligne Canyon’. Door de Canyon stroomt een van tijd tot tijd flink ruig water wat wij stroomopwaarts volgen met onderweg 5 bruggen waarmee we de canyon kunnen oversteken. Het eerste gedeelte kronkelt door een wat vochtig bos en komt uiteindelijk uit bij de rand van de smalle en meters diepe Canyon waar het water doorheen kronkelt en met een hoge kracht doorheen geperst wordt. De Canyon is zo diep dat we het water wel horen maar nog niet zien. In Op 2/3 van de route klettert het water via een waterval snoeihard naar beneden. tegenstelling tot wat wij verwachtte is het water vies, lichtbruin, bijna grijzig van kleur. Door de kracht ontstaat er een spray van waterdruppeltjes die er voor zorgt dat de omliggende wanden en rotsen bedekt zijn met een fris groen laagje mos. Hier begint het ook weer wat te regenen dus hop, de regenjassen komen weer tevoorschijn. Bovenaan de Canyon drinken we bij het restaurant een warme bak koffie totdat het weer wat opklaart.
De route terug is deels dezelfde tot het begin van het kronkelpad door het bos. Daar pakken we nu het pad direct langs de canyon. Vanuit hier is goed te zien waarom het water tijdens de afdaling zo veel meer wordt. Het is afkomstig vanuit het gelijknamige meer ‘Lake Maligne’. Via een gangenstelsel van ondergrondse kanalen voert er nog veel meer water vanuit het meer richting de Canyon dat uiteindelijk via verschillende watervallen beetje bij beetje ook bij de stroming uitkomt. Op verschillende plekken is te zien dat het water wat her en der uit de berg komt mooi helder’ licht groen is. Dat geeft een bijzonder effect op de plekken waar het samenkomt met het viezige lichtbruine in de Canyon.
De terugweg gaat iets langzamer. Na de korte regenbui is het pad nóg blubberiger geworden en glijd Louis op z’n trail-schoenen alle kanten op. Ik op m’n berg schoenen heb nergens last van behalve dat ik met m’n diepe groeve na verloop van tijd een flinke klomp blubber eronder heb verzameld. Aan het einde van de route doen we een dansje door de plassen. Schoner worden ze niet.

Onderweg naar onze nieuwe campspot pakken we nog wat boodschappen mee bij de supermarkt in het stadje waar de ‘Rocky Mountaineer’ staat te shinen op het station. Dé Panorama trein waarmee prachtig verzorgde reizen dwars door de ‘Ricky Mountains’ gemaakt kan worden ná het winnen van de Lotto! Indrukwekkende trein hoor maar wij pakken gewoon ons campertje en boeken een nachtje op camping ‘Wapiti’. Deze moet ik even toelichten. Sommige campings zijn hier van een hele andere orde. Het lijken wel dorpen op zich. ‘Wapiti’ is de op één na grootste in Jasper met 364 plekken. Aan de overkant van de weg ligt ‘Whistler’ met 781 plekken. Echt bizar zo groot. Kan je je voorstellen dat deze grotendeels volstaan met RV’s, sommige zo groot als een touringcar! Echt een wereld op zich. Blijkbaar zijn ze nodig om alle toeristen in het hoogseizoen te kunnen bergen. Ik denk niet dat ik er dan zou willen staan maar nu de drukte maar een fractie daarvan is zijn ze prima voor ons. Onze plek is lekker sober met alleen een picknicktafel, een vuurkorf én 360 graden zicht op de met sneeuw bedekte bergtoppen!! 🏔 Maar verder heeft het terrein meer dan voldoende gedeelde faciliteiten: normale toiletten, ruime warme douches, gratis brandhout, gratis ‘dump-station’ voor vuil water en water om aan te vullen. Meer hebben we niet nodig. Ja, een zonnetje erbij graag.
Wanneer ik een prakkie kook probeert Louis vuur te maken wat een weer een flinke uitdaging blijkt te zijn met hout wat nog redelijk nat lijkt. Het is dan wel gratis maar als het niet brand hebben we er niks aan. Na zo nu en dan wat vuur en flinke rookwolken laten we het voor wat het is en duiken we ons warme huisje in. De dagen vliegen om en van de avonden blijft steeds maar weinig over om een beetje te chillen. In plaats daarvan morgen lekker ietsje uitslapen misschien?

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping