Ik kan er maar niet aan wennen maar vind het geweldig wanneer ‘s morgens de wekker gaat en de jungle om ons heen een groot orkest van geluiden aan het afspelen is. Vogels, apen, krekels! Alles tettert dwars door mekaar heen, het klinkt fantastisch. Het is weer de vroege wekker van half 7! We worden om 8 uur verwacht bij de touroperator. Voor het prachtige ontbijtje van hier zijn we veel te vroeg, het is verder nog rustig op het terrein. Ik stel voor om met de auto alvast een stukje te rijden. Gisteren hebben we halfverwege de berg op een plek met waanzinnig uitzicht wat beelden gemaak met de drone. Als we daar nou ons ontbijtje eten hebben we gelijk wat te kijken. Zo gezegd zo gedaan. Na ons ontbijtje snellen we naar de touroperator. We worden super warm verwelkomd. De auto mogen we op hun terreintje parkeren binnen het hek, waar ze er de hele dag zicht op hebben zodat we ons niet druk hoeven te maken om onze spullen. Binnen krijgen we koffie en thee met koekjes en Pina(ananas)! Ik ben gek op ananas! Het duurt even maar uiteindelijk komt een vrolijke gids ons langs halen. We zitten met nog zes Canadezen in een vierentwintig persoons boot dus plek zat voor iedereen. Bij het oplopen van het strand zitten vier felrode papegaaien in een boom. Wat zijn ze stoer zeg. Ze zijn alleen onmogelijk op de foto te zetten tussen dat groene bladerdek. Dit strand hoort bij het National Marine Whale Park, van hier uit loop je zo de ‘Whale tail’ op! Let wel op de getijden. Alleen bij laag water is het mogelijk de ‘Whale tail’ te bereiken.
We stappen de boot in en het gas gaat erop. Het is ruim een uur varen op vol vermogen vanaf hier naar Cano Island. De 300PK die er achter hangt doet goed z’n best. Voor ons is dit optimaal genieten. Op het water, zonnetje in je gezicht en gaan!
De motor, het water, alles brult en maakt een gigantische herrie dus praten is onmogelijk maar we zitten op het water. Wat willen we nog meer. Onderweg houdt de schipper soms even wat in om langzaam een schildpad te passeren. Meer zien we onderweg niet. Daar ligt de focus nu ook niet. Cano Island it is. Na bijna 1,5 uur varen komen we aan bij het eiland. We zijn niet de enige. Om ons heen dobberen her en der meer bootjes. Er wordt een spot uitgezocht en iedereen krijgt zijn flippers en een snorkelset.
Als herkenning moeten we ons zwemvest mee het water in nemen als drijfmiddel of vast met het koordje aan je pols. Zo kan diegene op de boot makkelijk tellen of iedereen er nog is. Samen met onze guide duiken we het water in. Het is heerlijk, niet te warm en niet te koud. Als tip heb ik gisteren meegekregen om een t-shirt aan te houden tijdens het snorkelen omdat je rug razendsnel verbrand op het spiegelende water. De rest smeer ik in met factor 50+!!! Beter voorkomen dan genezen. Het zal niet de eerste keer zijn dat we na een zonnige dag als 2 tomaten over straat moeten.

Ik zet m’n bril op, stop dat onhandige mondstuk in m’n mond en duik met m’n hoofd het water in. WoW... wat een blauw water en zó helder. Wanneer we dichter bij de rotsen komen zien we steeds meer vissen in alle kleuren en maten. Het is alsof we ons midden in een goed gevuld aquarium begeven of dwars door de set van Nemo zwemmen. Ik zie Dora, en Gill en Bubbles! Vissen zijn ook niet bang voor ons. Ze doen gewoon hun ding en neuzen op hun gemakje verder tussen de rotsen. De stroming is best sterk waardoor alle vissen heel gedwee flink heen en weer deinen. Echt een grappig gezicht. Het is nog een beetje uitvogelen met zo een snorkel. Soms ben ik iets te enthousiast en wil ik te ver onder me door kijken waardoor m’n snorkel vol loopt en ik weer een hele slok zoutwater naar binnen werk. Ik kom ogen te kort. Overal om me heen gebeurt wat. Laat mij hier maar drijven met m’n hoofd in het water. Het geluid is heerlijk rustgevend en verder geen gezeur alleen maar de onderwaterwereld. Ineens zie ik een schildpad zwemmen. Ik probeer ‘m even te volgen maar al snel is ‘ie verdwenen in het niets. Onze gids roept ons bij zich en we zien op de bodem een kleine haai liggen in het zand. Prachtig. Iets verderop zwemt er een grote Manta Ray langs.
Na een uurtje in het water te hebben gedobberd worden we terug geroepen voor een lunch op de boot. We krijgen ons bord vol geschept met rijst en kip, pastasalade tonijn, tomaat, komkommer, ze blijven langskomen met eten! Ontzettend goed geregeld.

Na de lunch neemt de gids ons mee het eiland op, hij gidst ons een stukje de jungle in en verteld wat over het eiland. Daarna krijgen we wat vrije tijd op het strand. Voor zonnen is het veel te warm dus Louis en ik lopen het strand op en neer. We vermaken ons best. Op het strand wemelt het van de heremietkreeftjes. De heremietkreeft staat bekend om het gebruik van een lege schelp, meestal een slakkenhuis, ter bescherming voor zijn kwetsbare achterlijf. Deze soorten heremietkreeften, zowel in het water als op het land, maken gebruik van "sociale netwerken" om nieuwe schelpen te vinden: wanneer een heremietkreeft een nieuwe, grotere schelp vindt, verzamelen verschillende andere kreeften zich er omheen en vormen ze een soort wachtrij van groot naar klein. Wanneer een heremietkreeft aankomt die voldoende groot is voor de lege schelp, zet dit een kettingreactie in gang: de grootste kreeft betrekt de lege schelp, de tweede grootste kruipt snel in de pas verlaten schelp, enzovoort. Omdat schelpen op het land vrij zeldzaam zijn, rukken de kreeften hun soortgenoten soms los uit hun schelp om zo zelf een grotere te kunnen krijgen. Ook bij die soorten verzamelen de kreeften zich. Een kreeft die uit zijn schelp worden gerukt en uiteindelijk met een te kleine schelp achterblijft, heeft meer kans om door een roofdier gegrepen te worden. Door het gebruik van elk willekeurige schelp verschillen alle kreetjes van mekaar. De kleuren en de vormen zijn allemaal anders wat fascinerend is om te zien. Het wemelt hier van de heremietkreeftjes op dit strand in allemaal verschillende vormen en kleuren.

Na de benen te hebben gestrekt op het strand klimmen we de boot weer in en varen naar een nieuwe spot. Hier zien we in het water prachtige mooie scholen met vissen. Heel indrukwekkend als zo een hele zwerm met vissen op je af komt. We blijven nog vrij lang in het water dobberen. Doordat de stroming best stevig is drijven we een flink eind af. Daardoor moeten we de boot weer in om een stuk verder weer in het water gedropt te worden. Het blijft fantastisch. We zien weer schildpadden, kleine haaien en grote scholen met vissen.

Helaas zit de tijd erop en moeten we weer de boot in. De terugweg gaat net zo hard als de heenweg. We stoppen niet eens meer voor schildpadden. We hopen allemaal maar op 1 ding en dat zijn de walvissen en natuurlijk ook dolfijnen! De warme wateren rond Uvita staan bekend om de vele walvissen die hier hun jongen krijgen en grootbrengen totdat ze de oversteek kunnen maken naar kouder water voor meer voedsel. Onderweg terug zit iedereen aandachtig het water af te turen met de hoop een glimp op te vangen van een iets wat erop lijkt. Dan ineens zien we wat gespetter, het is een groep dolfijnen die voor ons bootje langs trekken. Ze blijven niet lang hangen maar het blijft een mooi gezicht. Heel even lijkt het alsof we ze overal zien. Dan zijn ze ook zo weer verdwenen. Het gas gaat er weer op. Pas bijna terug bij Uvita houden we in. Hier, zó dicht bij de kust moeten ze zwemmen. Moeder kan wel een half uur onder water zonder lucht happen, de jongen maar een paar minuten. Het is dus wachten op het jong wat als eerste bovenkomt. Minuten kruipen voorbij. We blijven rondjes varen op dezelfde plek. Via contact met telefoons worden recente plekken uitgewisseld waar ze onlangs nog gespot zijn. Ik denk wel dat we zo een half uur dobberen. Iedereen muisstil en alleen maar gefocust op het water. Dan varen we toch iets verder uit de kust en weer speurt iedereen hoopvol het water af. Dan ineens is ze daar, moede walvis en haar kleintje. Al spelend draait ze rondje en met luide geluiden pakt ze een teug adem. Het is een prachtig gezicht. Bij het spelen komen soms de witte lange vinnen zelfs even boven het water uit. Dit gaat zo een paar keer. Ze verdwijnen weer onder het water en na een paar minderen komt de kleine weer boven water en rolt speels om en om in het water. Het is echt een cadeautje om te mogen zien.
We kunnen hier helaas niet eeuwige blijven dobberen op het water dus nadat we het jong een paar keer boven hebben zien komen zetten we koers terug naar het strand. In de branding wordt de boot stil gehouden en kunnen we er vanaf. We blijven niet lang hangen want we moeten nog een aardig eindje rijden naar onze volgende sta plek. Bij de touroperator pakken we allebei een frisse douche om het zout af te spoelen en rijden dan door naar ‘Swiss Palmgarden’. Volgens de app een veelbelovende plek. Hoe dichter we in de buurt komen hoe hoger de hekken om de huizen worden. Dat kan nooit goed zijn. Op een grote houten poort in een lang betonnen muur hangt het pamflet met de omschrijving waarnaar we opzoek zijn. Ik moet op de bel drukken en na iemand gesproken te hebben over de intercom gaat de grote houten donker bruine poort automatisch open. We rijden iemands terrein op. Rechts van ons passeren we een toilet gebouwtje. We zijn niet de enige, iets voorbij het gebouwtje zien we nog 2 wagens staan zoals die van ons. We rijden langzaam verder en zien aan het einde van het grasveld iemand zwaaien op het terras van een grote woning. We ontmoeten mekaar onderaan het huis. Het blijkt niet de eigenaar te zijn, die is niet thuis. Maar de buren zijn zo vriendelijk ons te verwelkomen en een rondje te doen. Ze laten het zwembad zien van de eigenaar waar we gebruik van mogen maken. Helemaal afgezet met metalen hekken, overal beton en geen grassprietje te bekennen. Super sfeerloos. Ze hebben geprobeerd om het gezellig te maken met een beetje verlichting en een picknicktafel. Maar dat is niet gelukt. Ze wijzen het grasveld voor hun woning aan om te gaan staan. We kijken mekaar aan, echt waar? Is dit het? Prachtig onder palmbomen maar midden in iemands achtertuin met uitzicht op iemand woonkamer en balkon? We begrijpen mekaar gelijk. Dit worden geen 2 nachtjes maar hooguit 1. We klappen ons tentje uit op het aangewezen grasveld en koken wat pasta met saus. De eieren proberen we ook, maar die komen er geklutst uit en met een heel bijzonder luchtje. Dat wordt ‘m niet meer. De eigenaar is ondertussen ook gearriveerd en komt zichzelf even voorstellen samen met zijn 2 Mechelse herders. Als die maar niet de hele nacht om onze auto lopen want dan ga ik er niet uit als het moet. Tijdens het eten komen ze ook gezellig even buurten. Niet heel prettig 2 van die onsympathieke dieren. Met uitzicht op een woning en 2 van die Mechelse herders om ons heen besluiten we om maar ons tentje in te vluchten. Net nadat we ons opgefrist hebben komen we de eigenaar nog even tegen in z’n witte onderbroek en hemd. Hij is z’n honden aan het uitlaten en zegt ons vrolijk gedag. Ok, we blijven hier echt maar 1 nachtje...

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping