Ook hier kennen ze het oer-Hollandse weer; regen, regen en nog eens regen. Alsof we nooit weg zijn gegaan van thuis. Tussen de buien door weten we de verse bakker om de hoek te bereiken! Het sfeertje is ver te zoeken maar door de aanhoudende drukte en het alsmaar komen en gaan van locals voelt het alsnog heel huiselijk. We sluiten aan in de rij en bestellen om ter plekke op de eten en blijven hangen totdat het weer wat opklaart. Voor de mega bak cappuccino heb ik die tijd ook wel nodig!

Nu het toch droog is lopen we op ons gemak richting ‘Granville Island’. Het schiereiland ligt aan de overkant van het tussenliggende water ‘False Creek’. Vanuit onze accommodatie is het maar een piepklein stukje voordat we de Granville Bridge oplopen. Niet bepaald een voetgangers vriendelijke brug. Een metertje verhoogd asfalt zonder hek ter bescherming of iets dergelijks, pal langs de snelle weg is ons voetpad. Het voelt best kamikaze met al die scheurende auto’s op nog geen arm lengte afstand. En het is nogal een afstand voordat we de overkant hebben bereikt. We zijn al lang voorbij onze bestemming gelopen voordat we de brug af kunnen. Zigzaggend door de woonwijk weten we er alsnog te komen: ‘Granville Island Public Market’. In de 20e eeuw nog een industrieel productiegebied maar nu een bruisende plek met een mix van kunst, ambacht én allerhande lekker eten in de voormalige oude gebouwen. Heerlijk sfeertje hangt er. We duiken direct de overdekte markthal in opzoek naar een goede lunch. Het aanbod is om van te watertanden. Fruitkramen met prachtige torens fruit in allerlei verschillende kleuren. Vitrines gevuld met verse stukken vlees en kraampjes vol met kruiden en specerijen. Te veel om op te noemen. Voor de lunch is er een eindeloos aanbod aan ‘Take Away’. Van Indiaas tot Japans en van Aziatisch tot mediterraans. Om niet weer op ons favoriete Italiaanse of Mexicaanse terug te vallen kiezen we voor de ‘Pot pie’s; het lijkt op pasteitjes maar dan in een kom of schaaltje. Als ‘to go’ krijgen we allebei een papieren wegwerpbeker met daarop een deksel van bladerdeeg. Onder het dakje van bladerdeeg blijkt een goed gevulde soep te zitten. Het is heerlijk! We schrapen de bekers tot de bodem leeg. Daarna neuzen we buiten nog even rond. Pakken een koffie bij de ‘Blue Parrot’ op verzoek van Nienke 😉 en nemen dan de waterbus terug. Het ziet er zo komisch uit: in regenboog kleur gehulde mini berenbootje die ons in no time naar de overkant brengt. Aan eten hoef ik voorlopig nog niet te denken en ik merk dat de jetlag ook nog niet helemaal weg is. Dus we ‘call it the day’!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping