Heerlijk, wat een feest, wakker worden en niks hoeven. Alleen de gordijnen maar open te hoeven slaan en uitkijken over een heerlijk fris zwembad, grillige bergtoppen tegen een strak blauwe lucht. We gooien een plens koud water in ons gezicht en trekken wat gemakkelijks aan. Op naar het ontbijt. Daar staan de verse broodjes al klaar, de plakjes mozzarella en tomaat liggen gesneden en de dampende kopjes koffie worden, zo te horen, al gezet. Zonder het te hoeven vragen weten ze al waar ze ons een plezier mee kunnen doen. De cappuccino voor mij en een espresso voor Louis. We eten op ons gemakje. Onze gastvrouwen Franca en Nathalie zijn nieuwsgierig naar de avonturen van afgelopen week en we vertellen trots over onze Via Ferrata tocht! Duidelijk opgelucht zijn ze blij te horen dat we het uiteindelijk toch naar ons zin hebben gehad. Maar dat we tijdens onze Mountainbike tour de weg niet konden vinden richting Lago di Molveno kunnen ze maar moeilijk geloven maar blijkt wel een goede reden te zijn om nog eens terug te moeten komen... Op de vraag naar de plannen voor vandaag reageren we overtuigd dat we lekker ons laatste dagje aan de rand van het zwembad te vinden zijn. Begrijpelijk knikken ze ons toe. Na het eten rijden we alleen nog even langs de supermarkt voor een lekkere lunch. Terug bij het zwembad staat Louis in een mum van tijd met z’n badhanddoek onder z’n arm al buiten. Voordat ik goed en wel ingesmeerd op een strandbedje lig zijn we bijna een uur verder. Ik heb echt een hekel aan dat insmeren, wat een gedoe, maar lichtelijk paranoia om er uit te gaan zien als een gerimpelde kalkoen, blijf ik het toch trouw doen. Factor 50+ op z’n minst want die zon maakt meer kapot dan me lief is. Eenmaal geïnstalleerd met E-book en muziekje in de oren blijken we niet alleen te zijn aan de rand van het zwembad. Vandaag is dé uitgekozen dag voor meneer de ‘pool-boy’ om het zwembad eens grondig schoon te maken. Met veel gesputter en gemor begint hij aan de klus. Het lijkt een vervelende te zijn. Het zwembad is een ‘natuur zwembad’ waar geen chloor en zout in wordt gebruikt. Hierdoor groeit er in rap tempo aardig wat alg aan de wanden en op de bodem. De taak van de poolboy om dat schoon te krijgen. Alles wordt uit de kelder getrokken maar niks lijkt de oplossing te zijn. Uiteindelijk komt, wederom met veel zucht en gesteun, een compressor op wieltjes naast onze bedjes te staan waaraan een flinke slang bevestigd wordt met daarop een borstel op een steel. Door één simpele druk op de knop is alle rust verdwenen en lijkt het alsof we naast een ‘Bredenoord’ aggregaat liggen. Lang leve de oortjes, lekker ongezellig schroeven we ons volume op en verdwijnen we in onze eigen vakantie bubbel. De tijd vliegt en ik ben in 2-strijd; boek lezen of Pindat schrijven. Ik had beter niet in een boek moeten beginnen want eenmaal gevangen door het verhaal is stoppen amper een optie. Maar ik overtuig mezelf dat ik ook echt weer wat moet gaan schrijven. Gelukkig werkt dat ook verslavend en rolt er zo weer een verhaal uit. Vervolgens is het aan Louis de beurt om de foto’s toe te voegen! Altijd weer spannend wat jullie van onze avonturen vinden!

Ook deze laatste avond moet er natuurlijk wel nog wat gegeten worden. Gemiddeld genomen waren de avondjes uiteten afgelopen week niet bepaald om over naar huis te schrijven. Vandaar dat we gegoogeld om raad hebben gevraagd. Ook daar is niet echt iets overtuigends uitgekomen. Ik besluit om weer wat advies te gaan vragen bij onze gastvrouwen. Ze hebben ons tenslotte de hele week al vanalles geadviseerd. En niks daarvan is tegengevallen, oh ja, Trente viel wel wat tegen. Maar daar moet je van houden. Wij niet zo. Ik laat haar een leuk uitziend restaurantje zien, maar ze raad het af ivm. de afstand. Ze komt toch weer terug op het restaurant wat ze ons de eerste avond ook al aanraadde. Wijnkelder ‘Hosteria Toblino’. Doordat het complex naast de supermarkt ligt waar we de hele week onze dagelijkse boodschapjes gedaan hebben zijn we er al wel even wezen kijken. Het is een immens en imposant gebouw. Aan de achterkant is de fabriek waarlangs de zijkant van het gebouw grote metalen cilo’s staan gevuld met verse wijn. De grote indrukwekkende voorgevel verbergt het restaurant, een wijnbar en de winkel waar een breed assortiment alcoholische versnaperingen te koop zijn. Deels uit eigen productie.

Ik vind het redelijk sjiek aandoen waardoor ik snel terughoudend reageer. Leuk hoor, zoiets unieks, wanneer je je hele eigen garderobe bij de hand hebt. Maar ik krijg de indruk dat ik met mijn vakantie uitrusting nogal ‘uit de toon zal vallen’. Ik zeg dit dan ook eerlijk tegen Franca, onze gastvrouw. Maar dat gevoel weet ze in no-time weg te nemen. Het valt allemaal wel mee hoor, vertelt ze; jan-en-alleman kan daar wat gaan eten. En de prijs is wel wat hoger dan een gemiddeld restaurant hier, maar het scheelt dat een gemiddeld restaurant hier een ordinaire pizzahut is. Nu ben ik Louis zijn enthousiasme over het restaurant niet vergeten en besluit hem te verassen. Franca boekt voor ons een tafel voor twee en we krijgen een kortingsbon mee voor bij het afrekenen. Louis reageert verbaasd en kan daarna zijn geluk niet op.

Aan het einde van de middag stort de dagelijkse regenbui weer neer en kijken we binnen weer gezellig een filmpje. Na een frisse douche en schone nette kleren stappen we de auto in richting Sarche. Het is rustig op de weg en de regen is gelukkig opgehouden. Het parkeerterrein is nog vrij leeg. Binnen worden we hartelijk verwelkomt door onze gastheer. Hij zal ons deze avond van dienst zijn. Wanneer ik om me heen kijk snap ik inderdaad dat iedereen hier welkom is. Maar toch ben ik blij met m’n lange elegante jurk. Het is tenslotte ons laatste avondje van de vakantie. Onze gastheer spreekt gelukkig een aardig woordje Engels wat goed van pas komt bij de menu kaart. Het staat er wel op in het Engels maar uiterst karig omschreven. Zoals een redelijk sjiek restaurant behoort te hebben is de keuze niet reuze maar wat er staat klinkt wel indrukwekkend. Ik kies voor tartaar vooraf en een gevulde pasta als hoofd. Louis gaat voor de wrap vooraf en ook een pasta als hoofd. Elke gang is een feestje. De aankleding, de smaak... alsof we in een luxe sterrenrestaurant zitten. Wat een beleving. Voordat de toetjes worden geserveerd loop ik nog even naar de andere kant van de ruimte waar het restaurant ongemerkt overgaat in de winkel. Prachtig al die verschillende flessen. Sommige nog bijzonderder dan de andere, afgewisseld met wat versnaperingen voor bij de borrel.
Voordat het toetje op tafel komt zorg ik dat ik weer terug ben. Wat een kunstwerkjes zijn dat. Louis zijn chocolademousse lijkt uit een omgevallen bloempotje te lopen en mijn bord heeft het meeste weg van een stilleven met allemaal kleine hapjes. We zijn er stil van. Zelfs de gasten om ons heen kijken met verbazing naar onze bordjes. Met enige moeite de prachtige creaties te moeten aanbreken nemen we voorzichtig een hapje, en nog één, en nog één. Voordat we er erg in hebben schrapen we vol overgave alweer de restjes van het bord. Beteuterd kijken twee lege borden ons aan. Waar zouden we deze heerlijke maaltijd mee kunnen afsluiten? Die vraag is niet zo moeilijk. We vragen onze gastheer naar een dessertwijn. Ik ben, in tegenstelling tot Louis, totaal geen wijndrinker, maar met een dessertwijntje kan je mij heel gelukkig maken. Onze gastheer raad ons de dessertwijn aan van het huis. Die hierachter in eigen ‘factory’ wordt ‘gebotteld’. We bestellen voor één persoon aangezien ik de auto nog terug naar huis moet loodsen door de knusse dorpjes en via smalle straatjes. Onze gastheer is heel ingenieus en verdeelt de hoeveelheid voor één persoon over 2 glaasjes. Zo kunnen we allebei volop genieten. En of we genieten, de wat stroperige zoete wijn voelt als fluweel op je tong. En de smaak is hemels. Als kers op de taart bestellen we 1 flesjes ‘to go’! Eens kijken of die ons thuisadres gaan halen! Na het afrekenen eerst eens kijken of ik ons veilig kan afzetten bij de accommodatie. Truste!!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping