Wat een heerlijke nacht was dat. Hier geen wind, geen blaffende honden en geen kraaiende hanen. Zo een nacht kunnen we goed gebruiken. We doen lekker rustig aan. Blijven wat langer liggen dan normaal en laten ons trakteren op een ontbijtje. Voor een paar colones hoeven we zelf niet aan de bak en worden we verrast met een dikke snee brood gevuld met klutsei, tomaat en een beetje ui. Ondertussen zie ik er uit alsof ik de ergste vorm van waterpokken heb. M’n huid op m’n armen en benen lijkt wel een maanlandschap. Of in Costaricaanse stijl, een dikke off-road weg met kuilen en hobbels. De kleine ‘onschuldige’ vliegjes van gisteren hebben hun sporen ook nog eens achter gelaten. Regelmatig krijg ik een onuitstaanbare jeuk aanval waardoor ik alles kapot moet krabben. Bij toeval kwamen we in het chipsvak van een supermarkt een dikke tube ‘Aloe Vera’ gel tegen. Gelukkig hebben we die zonder er bij na te denken meegenomen want ik kan nu niet meer zonder. Het is geen wondermiddel maar het zorgt er wel voor dat de verkoeling de jeuk flink verzacht. En ik heb een kleine hoop dat de wondjes ook sneller genezen. Louis is al bang dat ze me op een junky vinden lijken wanneer ik zo heftig zit te krabben. Om nóg een beetje verkoeling op te doen stap ik na het ontbijt, gewapend mét schrup-handschoen, onder de douche. Tegen beter weten in want daar zal het ook niet mooier van worden... Maar alles tegen de jeuk!

Voordat we weer op pad gaan droppen we eerst nog even een tas vol was. Voor een paar colones doen ze de was voor je, laten ze het drogen en krijg je het zelfs opgevouwen terug. Wat een heerlijke service. Na ruim een week zijn we daar wel aan toe. Met het vochtige, tropische weer kunnen we kleren niet al te vaak dragen. Wat we normaal op vakantie regelmatig doen. Hier voelt alles al super snel heel vies en klam aan. Wat kijk ik uit naar die stapel frisse kleding.

Maar eerst gaan we op pad. Micha heeft ons aangeraden een hike door het park ‘Karen Mogenson’ te gaan doen. Een park wat (nog) niet door toeristen is overspoeld en zelfs bij locals niet eens altijd bekend is. Hierdoor is de kans dat we iemand tegenkomen nagenoeg 0. Het is een uurtje hier vandaan over een onverharde weg langs typische Costaricaanse huisjes. Het grijpt me ineens aan hoe de meeste mensen hier leven. Ik heb er helemaal niet bij stilgestaan dat veel mensen het hier totaal niet breed hebben en vaak zelfs in hutjes leven van golfbordplaat met maar net de middelen tot hun beschikking om te overleven. Ik voel me ineens weer ontzettend bevoorrecht met alles wat wij thuis tot onze beschikking hebben. Het dringt weer eens goed tot me door dat het ontzettend oneerlijk is verdeeld in de wereld.

De ingang van het park is bij een local in de achtertuin. Denk ik. Het lijkt namelijk alsof we zijn erf op rijden. Parkeren de auto maar ergens waarvan we denken dat het goed is en betalen het mannetje wat aan komt lopen de entree. De route gaat stroomopwaarts. Dat is mooi makkelijk, de rivier volgen. Na een paar meter komen we al een stroompje tegen waar we doorheen moeten. Louis is dapper op z’n slippers gegaan. Ik moet wat meer rekening houden met m’n zwakke enkels en heb het stevigere schoenwerk aangetrokken. Helemaal niet handig als we zo af en toe een stroompje moeten doorkruisen. Voor het gemak heb ik wat vuilniszakjes meegekomen zodat ik die om kan knopen en toch droog de overkant haal. We vervolgen onze weg langs en soms via de voornamelijk droge rivierbedding waardoor we af en toe over flinke rotsen moeten klauteren of stijl de berg op. Het zal de droogte wel zijn hier maar een flinke stroom wordt het niet. Hierdoor kan ik me schoenen drooghouden en red ik het om via stenen en boomstammen steeds weer droog de overkant te halen. Aangekomen bij het einde van de route is ook de waterval niet wat het zou kunnen zijn maar er is nog wel voldoende water voor Louis om een duik in te nemen. Net iets voor de waterval, iets lager gelegen, zien we een nog een jong stel zitten. Het zijn de eerste mensen die we tegenkomen sinds we aan de wandel zijn. Maar zodra we terug komen lopen richting de waterpoels, zijn ze alweer verdwenen en hebben we de waterval voor ons zelf. Louis neemt een frisse duik en ik laat het bij pootje baden. Ik probeer een zo vlak mogelijk plekje te vinden op de rotsen en kan het niet voorkomen dat m’n ogen dicht vallen. Het geluid van de jungle is ook zo rustgevend. Al die verschillende dierengeluiden door mekaar. Samen met het geluid van de kletterende waterval Heerlijk. Terug bij de auto ben ik onbewust toch blij dat de auto er nog ongedeerd bij staat. Je weet het niet hè, zo midden in de jungle.

Onderweg terug rijden we nog even via Playa de Emanuel. Ik blijf me toch verbazen over een strand, zó mooi maar totaal verlaten. Iets verderop zit een klein tentje waar wat kunnen drinken. De naam herkennen we uit de Lonely Planet. Het is niet veel. Een oude zeecontainer omgebouwd tot een keuken met erbuiten wat zitjes. Een stel op leeftijd runt het. Het eten is voornamelijk vis dus laten we het bij een lekkere ananassmoothy.

‘Thuis’ aangekomen begint het vaste ritueel. Als eerste een verfrissende koude douche want m’n armen en benen beginnen weer aardig te jeuken. Om nog meer insectenbeten te voorkomen trek ik wat langs aan.
We zetten de tent op, maken een lekkere pasta pesto in de gezamenlijke keuken en raken aan de praat met Micha en Yenkim. Wat leuk om het verhaal te horen over hun en wat hun hier heeft gebracht. Na het eten krijg ik met een grote glimlach de stapel met was overhandigd. Wat een feestje, weer frisse kleren om te dragen en lakenzakken om in te slapen. Mijn geluk kan niet op. Alles netjes opgevouwen. We hadden er per ongeluk een tissue bij in laten zitten waardoor ze zelfs alle witte pluisjes zoveel mogelijk heeft proberen weg te halen. Té lief. Ik voel me wel beetje schuldig.

Na het eten blijven we gezellig nog een poosje hangen. Doen wat research op het internet voor de aankomende dagen en probeer ik weer wat verhaal ‘op papier’ te zetten. Het wordt niet heel veel want het schone bed lonkt. We duiken er dan ook weer optijd in. ‘That’s the way of life’, hier in Costa Rica. Vroeg op, vroeg naar bed... Met het ritme van de zon mee. Truste.

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping