Dacht ik er vandaag makkelijk vanaf te komen met allen maar een kort ‘verhuis berichtje’. Maar nee, de dag had iets meer voor ons in petto…

Het begint allemaal heel relaxed. Bijna té relaxed. We zijn allebei al wakker voordat de wekker gaat. Louis welgeteld één minuut, ik al vier uur. Maar hé, what’s new. Vóór het pakken van de tassen en het uit checken scoren we nog even een snel ontbijtje bij de verse bakker om de hoek om de grootste honger te stillen. Net zo druk als gisteren! Goeie tent hoor!

Nadat we op ons gemak de tassen hebben ingepakt en zijn uitgechecket lopen we richting ‘Craffles’ voor de lunch. Daar heb ik twee dagen geleden ‘Eggs Benedict met Zalm’ op de kaart zien staan en ik kreeg het daarna niet meer uit m’ hoofd. Ook hier staat weer een lange rij buiten. Louis besteld binnen voor ‘to go’ terwijl ik met al de bagage wacht op een bankje in het park er recht tegenover. Er is van alles te doen; life muziek, een volle speeltuin, ‘uitgelaten’ honden en overal mensen die ook zitten te genieten van hun lunch. Ik snap ze wel! Wij zitten hier ook prima.

Na de lunch lopen we richting de Metro. 1,5h moeten we met het openbaar vervoer om bij het afhaalpunt van de camper te komen. Volgens internet een prima aansluiting. Maar… al bij de eerste overstap lopen we de verkeerde kant de metro uit. Met 23 kilo kledingkast op m’n rug wordt ik niet vrolijk van verkeerd lopen en dezelfde weg weer terug. Dan zie ik Louis ineens bedenkelijk kijken naar het wieltje van zijn koffer… nee, niet weer hè! En ja hoor, er bungelt iets los. Oh noo! Gaan we dit weer meemaken?
Na een handvol trappen naar beneden halen we de volgende metro. Waarom gaan de roltrappen altijd alleen maar omhoog? 😤 Een half uur later volgt de volgende overstap, nu op de bus. We nemen de lift ipv. de trappen en checken niets vermoedend uit. Zoeken op de borden waar en welke bus we hebben moeten en kopen onze kaartjes. Maar nu? We moeten daar heen, aan de andere kant van de weg en er staat een hoog, eindeloos hek langs zonder doorgang erin. Ik loop om het gebouw heen maar zie geen andere optie dan weer via het perron, bovenlangs en aan de andere kant eruit. Daar gaan we weer, inchecken en hup de lift in omhoog, perron helemaal over, lift naar beneden en uit checken, BAM, poortje dicht voor m’n neus. Louis er netjes door maar ik sta hier nog en m’n ticket geeft alleen een rood kruis op het scherm. Hoe dan. Ik vraag het aan een servicemedewerkster bovenaan de trap. Wanneer zij meekijkt doet m’n kaartje het wel. Grrrrrr. Richting de bus zie ik wat van het wieltje bij Louis zijn koffer af rollen. Ik krijg het Spaans benauwd. Eenmaal in de bus rekenen we uit dat we de afgesproken tijd voor de camper niet gaan halen. Ik snap er niks van, waar is al die tijd gebleven? Een paar haltes verder stappen we uit. Volgens internet was het nu nog 5 minuutjes lopen. Klein kwartiertje te laat zal geen ramp zijn. Louis zijn koffer wordt nu wel kritiek, de wieltjes draaien niet meer maar slepen over het asvalt. Na 5 minuten lopen; wegwerkzaamheden, weg afgesloten. Wij terug. Nog een kwartier verder: doodlopende straat en staan we aan de verkeerde kant van een snelle weg. Deels terug en er onderdoor. Ik heb het niet meer. Zie ons dwalen over een industrieterrein. Volgens google maps kunnen we de wagens bijna zien staan, mijn tas op m’n rug voelt ondertussen aan als een ‘walk in closet’ en Louis zijn wielen zijn volledig verdwenen. Daar lopen we dan ik als stuk chagrijn en Louis dapper met zijn 23 kilo koffer tillend ín zijn armen. Weer een kwartier verder staan we aan de juiste kant van de snelle weg maar moeten we nog steeds 1,5 kilometer. Hoe dan. Louis belt het verhuur bureau. Met alles wat ik in me heb help ik hopen dat ze ons langs komen halen. Ik hoor Louis er niet over. Wel sluiten ze over een half uurtje maar ze wachten nu op ons. Zeg nou zelf; 1,5 kilometer met dit ding op m’n rug, een rugtas op m’n buik, een papieren tas in m’n hand en Louis met een slepende koffer over het asfalt achter zich aan? Belachelijk! Ik vertik het en zet mezelf en al onze bagage in een bushokje neer zodat Louis een sprintje kan trekken naar het bedrijf. Hij haalt me zo maar weer op.

Nu ik zo op dat bankje zit en om me heen kijk realiseer ik me dat het wel heel frappant is dat ik in een bushokje zit met hetzelfde busnummer als waaruit wij daarstraks zijn gestapt…Het zal toch niet waar zijn dat we veel te vroeg zijn uitgestapt en niet het rondje hebben afgewacht om juist ergens aan het einde van de rit er uit te moeten, vlakbij het verhuurbedrijf… Ik begin hardop te lachen en sluit m’n ogen. Ach, heb ik tenminste weer wat te vertellen.

Gelukkig haalt iemand me uit m’n pijnlijk confronterende gedachtes. ‘Alles goed mevrouw’? Vraagt een vriendelijke man op de fiets. Ja hoor, ik leg het verhaal uit en we raken aan de praat. Het gebruikelijke; waar kom je vandaan, waar ga je heen, etc. Hij geeft nog een paar tips wanneer er nog een man aan komt lopen. Hij hoort bij de moskee achter ons, legt volgens mij uit waar z’n geloof vandaan komt en dat ik het maar eens moet opzoeken op Google. Ook nodigt hij me uit voor de BBQ van vanavond! Wanneer de man op de fiets net weg is gereden komt er een auto aan rijden en stopt voor het bushokje. Ja hoor, kennen mekaar ook. Hoe is het, waar kom je vandaan, waar ga je heen, fijne reis! Gelukkig komt niet lang erna Louis aanrijden met een angstaanjagend groot gevaarte! Oh my, wordt dat ons huis voor de aankomende 3 weken? Ook Louis wordt verteld waar de beste man zijn geloof vandaan komt en dat hij het maar snel moet opzoeken op internet. Omdat we haast hebben en helaas niet naar de BBQ kunnen komen bied hij ons zijn rijst aan. Die is al klaar. We bedanken de beste man heel vriendelijk en klimmen in het gevaarte. Nog een beetje uit ons doen en onwennig starten we ons in het volgende avontuur. Hopelijk was dit geen voorbode voor wat nog komen gaat!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping