Zo, in de benen, hoe ze ook aanvoelen, ze moeten weer aan het werk. En dat zal niet gemakkelijk gaan. De trap naar beneden om bij de auto te komen is al lastig voor mij. Laat staan straks een hele hike. Maar ik ga er toch vanuit dat het wel ‘los zal lopen’!

We stellen de navigatie in richting Sankt Ulrich (Ortisei) wat een heerlijk authentiek stadje is. Het autovrije centrum met bijzondere boutiques is ontzettend gezellig en met mooi weer afgeladen vol met terrasjes. Het licht dichtbij de bergen
Seceda en Seiser Alm wat in de winter ontzettend veel ski-liefhebbers trekt en in de zomer veel mogelijkheden bied aan fietsers, wandelaars en klimmers.

Gelukkig kunnen we de eerste 1300 stijle meters afleggen met een Gondelbaan. Het is daardoor wel een wat drukkere toeristische trekpleister maar zodra we bovenop de berg uitstappen zie je de mensen amper terug op de uitgestrekte bergvlakte.

Zodra we het bergstation uitlopen vallen we stil van verbazing. Wat een panorama zicht is dit. Zo anders als wat we eergisteren hebben gezien. Lange schuine groene hellingen die overgaan in grasland met her en der houten blokhutjes en wandelpaadjes kris kras door elkaar. Met daar achter weer de ruige bergtoppen.

Een paar 100 meter naar rechts over de bergkam hebben we het hoogste punt van 2519 m op de Seceda al bereikt. Easy peasy. Been there, done that, got the picture! Vanaf hier zijn er vele wegen die naar huis leiden. Met de gondelbaan is een optie maar dat is een ‘no go’ want de 25,- pp. voor een enkeltje omhoog vinden we al belachelijk duur. laat staan nogmaals voor de terugweg. Volgens ons ‘groene’ boekje zijn er een paar prachtige routes mogelijk! Nadat Louis zijn geheugen van de camera heeft vol geschoten proberen we een route te volgen. Het eerste wat we onderweg tegenkomen is de ‘Troier Almhütte’ waar we een lunch stop maken. Hierna vervolgen we de route, althans, dat denken we. Na 30 minuten komen we bij bordjes die ons alleen maar de verkeerde kant op sturen. Lastig, dat kaartlezen, als de nummers van de wegen op de bordjes niet overeenkomen met zowel ons groene boekje en de plattegrond die we mee hebben gekregen bij de gondelbaan. Er lijkt maar één weg juist te zijn en dat is terug, stijl de berg weer op, langs de Almhütte waar we de bordjes nog maar eens goed moeten bekijken. Niet te doen. Route 2 wordt 4 is 6 blijft 6 wordt weer 2…enzovoort! Na wat afslagen te hebben genomen dwars door de groene weiden zijn we er klaar mee. Volgens de weersvoorspellingen gaat het begin van de avond slechter worden en kunnen we het dus niet zo laat maken als eergisteren. De snelste route is sowieso nog 3 uur naar beneden. Veel tijd om verkeerd te lopen hebben we dus niet. Louis zet z’n navigatie aan het we volgen de route rechtuit naar beneden. Met het eerste stukje is niks mis. Leuk slinger paadje door groen gras. Maar dan slaan we af naar een brede weg. Weliswaar onverhard maar toch lijkt het de A73 wel. Niet al te mooi om te volgen; een brede gravelseizoen. Aan alle attributen te zien langs de kant lijken we op een skipiste te zijn beland. Een stijle ook want m’n bovenbenen beginnen al flink te sputteren. Vast een zwarte… Gelukkig stuurt de navigatie ons na een paar 100 meter het bos weer in. Wat een verademing. Via smalle slingerpaadjes, over boomwortels en om rotsblokken heen dalen we in rap tempo de berg af. 1300 meter omhoog met de gondel is helaas ook weer 1300 meter naar beneden.

In de verte horen we ze al klingelen. Het gezellige geluid van koeienbellen. Hoe dichterbij we komen hoe meer het er lijken te zijn. Ze liggen zelfs óp het pad. Louis voorop, ik erachter aan, met m’n telefoon op standje filmen. Super grappig. Ze doen waarschijnlijk geen vlieg kwaad maar als ze tegelijk opstaan en ik loop er net tussendoor wordt ik wel gesandwiched tussen een kop en een achterwerk. Vriendelijk bedankt, ik loop er wel even met een boogje omheen. Het kronkelpaadje voert ons vervolgens verder stijl de berghelling af. Los van m’n bovenbenen die de lol er niet meer van inzien is dit helemaal zo gek nog niet. Totdat… we weer terechtkomen op de A73… de skipiste die ons vervolgens het laatste uur niet meer loslaat. Met zo nu en dan een zucht en een kreun en wat sarcastische opmerkingen over en weer bereiken we redelijk murw de auto.

Gelukkig blijven we tegenwoordig altijd de lol er wel van inzien. Ook wanneer even iets niet helemaal blijkt te zijn zoals je verwacht. Ff lekker van je af klagen en dan weer doorrr!

Zin om een drankje te doen in het decadente Ulrich zit er ook niet meer in. Via de supermarkt rijden we met gierende banden naar huis. Heerlijk de schoenen uit. Die hebben morgen ook een dagje vrij!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping