Het is zover. We moeten er aan geloven. Vandaag gaan we de ‘Tongariro Crossing’ lopen in het ‘Tongariro National Park’. Het oudste nationale park van Nieuw-Zeeland met een bijzonder landschap van opgedroogde lavastromen en besneeuwde vulkaantoppen. In dit park liggen ook de 3 vulkanen waarvan we er gisteren al 2 hebben gezien.

De track is 19,4 km lang en loopt dwars door de bergketen. 7 á 8h lopen staat er voor. Een hele dag, we moeten ons dus goed voorbereiden want behalve een paar toiletten zijn er géén faciliteiten op de route. Gisteren avond hebben we bij de supermarkt een overlevingspakket ingeslagen waar we volgens mij wel 3 dagen op kunnen teren. De pastasalade staat al een nachtje klaar en de eitjes staan te koken. We leggen alvast een flinke bodem tijdens het ontbijt en volledig bepakt klimmen we de auto in. Naar de start van de tocht worden we met een pendel busje gebracht dus het is zaak dat we optijd bij de bus zijn. Nietsvermoedend rijden we die kant op, maar dan, een waarschuwingsbord; weg afgesloten!!! Neeee, dat kan niet. Een andere weg dan óm het hele park heen is er niet en dat zou 3 uur extra kosten. Die pendel gaan we nooit redden! Daaag tocht! Dat kan toch niet? We proberen het gewoon, we rijden door en we kúnnen door. Er is een vrachtwagen vol de weg afgereden waarbij de lading deels in de berm terecht is gekomen. Maar de vrachtwagen is al weggesleept naar een parkeerhaven verderop en de weg is vrij. Wat een opluchting! Even hing er een sfeer in de auto om te snijden. Zó lang naar uit gekeken en volledig voorbereid weer terug moeten zou echt verschrikkelijk zijn.

De pendelbus zet ons af bij de start. Aan het einde worden we weer opgehaald en bij de auto gebracht. Daar gaat ‘ie dan. De eerste stappen zijn gezet. Het eerste deel van de tocht is vrij vlak en goed begaanbaar. Her en der liggen vlonders over vochtigere stukken. Daarna gaat het omhoog langs de ‘Mangatepopo-stroom’ en langs oude lavavelden. Het is geweldig. We klauteren door ruig gebied met vulkanen om ons heen en prachtige vergezichten. Het deel tussen ‘Soda Springs’ en ‘South Crater’ is steiler; we klimmen via lavavelden en ander vulkanisch afval tot 1600 meter boven zeeniveau. Tussen ‘South en Red Crater’ lijkt het alsof we in een maanlandschap zijn beland en de vergezichten worden steeds adembenemender. Het laatste stukje voelt bijna alsof we recht omhoog gaan. Hier is het wel even afzien. Ik mag dan wel regelmatig krachttraining doen bij de sportschool maar bij een berg op lopen heb ik daar blijkbaar geen bal aan. Ik hijg mijn longen uit mijn lijf maar laat me niet kennen. Gewoon door klimmen. Wat we om ons heen zien is zo motiverend dat het genoeg energie geeft om vol te houden. Zodra we het topje hebben behaald en er overheen kunnen kijken vallen we stil van verbazing. Naar beneden kijken we recht in de ‘Emerald lakes’. Prachtige blauwe meren midden in een donkere woeste lavaomgeving. Boven op de top komen we bij van de pittige klim voordat we naar beneden richting de blauwe meren lopen. De afdaling vanaf Red Crater is lastig; het pad is slecht beloopbaar en bestaat uit alleen los grind en steentjes. We schuiven vooral door het losse zand naar beneden, er ligt geen vast stukje voetpad. Aan de rand van ‘Emerald lakes’ slaan we ons kampje even op en nemen we een lunch pauze. We smullen van onze pasta salade en genieten van het uitzicht over de blauwe meren. De toch gaat verder via ‘North Crater’ naar ‘Blue Lake’, een bergmeer en heilige plaats voor de Maori.

Vanuit daar gaat het 2,5h in zigzag vorm naar beneden. Dit stuk heeft niemand ons verteld. 2,5h uur alleen maar zigzaggend door grasvelden, bossen en oerwoud. Na zo een zware klim willen de benen van ons echt niet meer en het is echt saai. Niks geen geklauter, alleen maar saaie paadjes en trapjes. Scheldend en tierend lopen we achter mekaar de berg af. Om de 1,5 uur gaat er een pendel bus terug richting de auto. We willen heel graag die van 4h halen. Gerko loopt voorop met z’n lange benen en stampend hollen we er achteraan. Het laatste stuk oerwoud zal best mooi geweest zijn maar ik heb er weinig van meegemaakt. Zodra we ineens het bos uitlopen en eindpunt Ketetahi hebben bereikt juichen we spontaan. ‘We Made it’!! De eerste helft van de toch was echt waanzinnig mooi! Die had ik nooit willen missen. Maar de 2de helft was echt afzien en wat viel die tegen.

We rennen op de bus af alsof ons leven er vanaf hangt. Een half uur te vroeg zitten we erin. Maakt niks uit. Liesbeth en ik vallen als een blok in slaap. Helemaal gesloopt. Thuis in ons pannenkoek huisje gaan de flesjes bier en een zak chips open. Heerlijk even die benen omhoog. Na het opfrissen zoeken we in het dorpje nog wat eten. We crashen bij een pub voor een snelle hap.

Daarna duiken we het bed in, of we willen of niet want de ogen vallen gewoon dicht. Ik hoop dat ik morgen m’n bed nog uit kom, want m’n benen beginnen al aardig te protesteren...

Ik kan het je morgen vertellen...
Truste voor nu!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping