We hebben 1,5 uur voordat we met het vliegtuig uit Peking vertrekken. Wat ons daarna overkomt is té hilarisch. Zodra we op ons gemakje, nietsvermoedend de slurf uitstappen staan een paar hysterisch Chinezen ons uit alle macht vanalles toe te schreeuwen; onverstaanbaar natuurlijk. Blijkbaar proberen ze iedereen vanuit de vlucht te verzamelen die een overstap heeft naar Guangzhou met als eindbestemming Auckland. We blijken met z’n vijven te zijn en krijgen allemaal een ronde sticker op onze boven arm geplakt; als herkenningspunt. Vanaf dan lijkt het wel 1 grote ongeorganiseerde race. Zodra we compleet zijn moeten we op een holletje achter het Chinese mannetje en zijn collega aan. We rennen met zijn zevenen het halve vliegveld over om bij ‘immigratie dienst’ uit te komen. Wat ons daar overkomt valt nagenoeg niet eens na te vertellen. We krijgen een formulier in ons handen gedouwd waarop vanalles staat wat we net ook al in het vliegtuig op een formuliertje hebben ingevuld. Daarmee komen we in een rij te staan bij een loket waar uiteindelijk welgeteld 11 mannetjes van de immigratie dienst om 2 computers heen staan. Ze komen overal vandaan. Iedereen staat in het Chinees tegen mekaar aan te tetteren en het lijkt wel alsof ze voor het eerst met een computer moeten werken. Er worden zelfs foto’s door het personeel gemaakt van het hele tafereel; kan nooit goed zijn. Per persoon duurt het wel 10 minuten voordat we door mogen. Ons Chinese mannetje staat constand maar zenuwachtig op zijn horloge te kijken en te bellen. Vervolgens sluiten we iets verderop aan in de rij bij de douane. Daar worden weer pasfoto’s gemaakt en dezelfde vragen gesteld. Zodra we alle vijf aan de andere kant van de douane staan mét een Chinees stempel in ons paspoort, begint ons mannetje weer te hollen. Wij er achter aan! Blijkbaar moeten we onze bagage eerst ophalen en daarna weer opnieuw inleveren bij de incheckbalies. Aangekomen bij de bagageband liggen onze 5 tassen al netjes naast elkaar klaar op de grond. Met de tassen nog halverwege onze rug begint ons Chinese mannetje opnieuw te hollen en wij weer mee! De roltrap af, tussen de mensen door, kleine gangetje in, klapdeur door, klein gangetje uit, blijkbaar gaat het niet hard genoeg; hij neemt mijn tas over en sleept ‘m over de grond achter hem aan mee naar de incheckbalies waar hij mijn tas in de handen duwt van een andere medepassagier, verdwaasd geeft hij 'm terug. We sluiten in de rij aan om onze bagage weer in te leveren. Ons Chinese mannetje probeert vanalles; extra balies te openen, ons voor te laten gaan, zijn collega’s op te jutten maar het duurt een eeuwigheid. Hij blijft maar bellen en op z’n klokje kijken. Tot overmaat van ramp gaat bij zowel Louis als een van onze medepassagiers het oranje zwaailicht af waardoor de tassen niet door mogen maar eerst gecontroleerd moeten worden. Ons Chinese mannetje geeft aan nog maximaal 3 minuten te hebben van de uitgestelde extra 10 minuten. Wat blijkt nou. De 1,5 uur overstap die we hadden was al nooit niet voldoende om het volgende vliegtuig te halen. We zouden sowieso met zijn vijven op een volgende vlucht gezet worden. Het omboeken van de vlucht gebeurt blijkbaar hier bij het inchecken en dat kan maar tot een bepaalde tijd vóór het boarden. Het mannetje had al 10 minuten uitstel gekregen en nu gingen die zwaailichten ook nog af... Paniek compleet. Hij komt bij Louis staan en zegt heel rustig en vriendelijk; 'You’ve got only one minute left’! Nadat Louis de afstandsbediening van de drone eruit heeft gehaald en bij de andere een gaskookpitje de boosdoener blijkt te zijn kunnen de tassen door. En opnieuw moeten we hollen, achter het mannetje aan! Via binnendoor gangetjes komen we bij de gate aan en kunnen we gelukkig nog net optijd het vliegtuig in. Hij is echt een held en daar heb ik ‘m dan ook heel hartelijk voor bedankt!! De eerste 10 minuten in het vliegtuig zit ik mij af te vragen wat ons is overkomen. Wat een tafereel zeg. En dat dat is volgens het mannetje bij de incheckbalie elke morgen hetzelfde verhaal...

Gelukkig loopt de rest van de reis voorspoedig. Op Guangzhou, waar we de 2de overstap hebben is de bagage gelukkig doorgelabeld en hoeven we niet het hele ritueel nog een keer door te hollen. We hobbelen achter de andere 3passagiers aan en komen ruim optijd bij de gate aan. We frissen ons nog even op voordat we het vliegtuig in stappen en daar zitten we weer, nog 12h vliegen en dan hebben we ons eindbestemming bereikt!

We zijn 30 december vertrokken en hebben een reis van ruim 30h voor de boeg. Auckland heeft een tijdverschil van 12h eerder. Dus ergens tijdens deze vlucht zou de jaarwisseling moeten zijn. De afgelopen weken hebben we ons regelmatig afgevraagd hoe zoiets zou worden gevierd en vooral wanneer. Tijdens de vlucht probeer ik de ‘lokale’ tijd in de gaten te houden maar als ik wakker wordt om 12:10 PM is er niks gebeurt. We reizen met China Southern Airlines en uiteindelijk blijken ze die tijd aan te houden. China heeft een tijdverschil van 7h met Nederland dus uiteindelijk ‘vieren’ we 7h eerder oud en nieuw dan in Nederland. De lichten gaan aan, we krijgen een toespraakje en er hangen wat Chinese slingers. Na het aftellen, wat gejoel en geklap, worden er kleine snoepjes en wat drinken uitgedeeld. Dus met een snoepje en een sapje luiden we het nieuwe jaar in. HAPPY NEW YEAR! Zo gebeurt dat dus hoog in de lucht. Als dat geen knaller moet gaan worden...

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping