Het is niet te geloven! Het zonnetje schijnt gewoon hier! Om dat te vieren doen we rustig aan, ontbijten we buiten en genieten extra lang van ons bakkie koffie. Rustig rijden we uit Lillooet weg, richting Vernon.
Het is een verschil van dag en nacht. Reden we gisteren nog kronkelend door een indrukwekkend groen, bergachtig landschap, nu lijken we ineens in Arizona te zijn beland. De bergen zijn verdwenen en verandert in een rood en meer heuvelachtig gebied. Alles lijkt gortdroog en het lage struikgewas is eerder grijzig dan groen. Maar ook dit landschap verandert weer onverwachts na een bocht in groene met naaldbomen begroeide heuvels en een meer zó blauw dat je het bijna niet geloofd; het is ‘Paviljoen Lake’ in ‘Marble Canyon Provincial Park’. Op de bodem van dit meer groeien ‘microbiologische structuren’, vergelijkbaar met sommige eerste levensvormen op aarde zoals algen riffen die al 500 miljoen jaar geleden bestonden. De bijzondere structuren op de bodem van dit meer zijn soms wel 3 meter hoog en hoogstwaarschijnlijk 11.000 jaar geleden hier ontstaan nadat de gletchers in deze regio verdwenen. Onderzoekers kunnen hierdoor een kijkje nemen in een uitzonderlijk ecosysteem uit lang vervlogen tijden wat vrij uniek is in de wereld. Door die vele lopende onderzoeken en de daarbij behorende bescherming van het meer zijn er veel beperkingen zoals niet bevuilen, beperkt duiken en roeien, geen ankers of lange peddels. Het water is zo helder en blauw dat ik me goed kan voorstellen hoe bijzonder kajakken hierop zal zijn. Helaas kunnen wij er alleen maar naar kijken en over fantaseren want we moeten door!

Op naar Vernon! Een hele andere regio waar het klimaat vergelijkbaar is met de mediterrané! Laten we na al die regen daar nou ontzettend aan toe zijn! Het is een gebied tot bijna tegen de Amerikaanse grens en in tegenstelling tot de rest van Canada voornamelijk bekend staat door de vele wijnvelden.

Ipv. beneden aan het in meer bij het dorp ligt onze camping een kwartiertje de berg op in het bos. De eigenaar blijkt Nederlands maar woont al lang op en af in Canada. De taal is hij nooit verleerd en vraag je ‘m iets dan begint hij eindeloos te vertellen. Leuk om even zo makkelijk met iemand te kunnen kletsen.

Het is niet druk op de camping. De plekken hebben door de hoge smalle en kale boomstammen weinig privacy maar door de rust is dat nu niet storend. Snel probeert Louis de BBQ aan te steken nu het nog mooi weer is en ik gooi een wasje in de wasmachine. Het duurt even maar dan hebben we eindelijk de flinke kebabs van de slager op het vuur liggen. Dit is het! Zo hebben we het graag.

Het is nog vroeg in de ochtend, ik denk een uurtje of half 6 en ik lig alweer een uur klaarwakker. Halve nachten slaap is voor mij de standaard en het breekt me op. Spaans benauwd lig ik in m’n bed naar het plafond te staren. En dat is héél dichtbij in ons campertje. Ik maak mezelf helemaal gek in m’ hoofd en tegen de tijd dat Louis wakker wordt en subtiel vraagt of ik nog moe ben komt alles eruit. Ruis in m’n hoofd, alsof alles wat ik meemaak bedekt is met een dikke laag mist. En de tegenvallende regen is niet bepaald bevorderlijk. Doordat ik zo weinig slaap ben ik in een soort van ‘low energie mode’ beland; futloos, nergens écht zin in en m’n enthousiasme ligt denk ik nog op de bagage band van het vliegveld rondjes te draaien. Het voelt alsof ik onder begeleiding op vakantie ben met de ‘Zonnebloem’. Louis lijkt in mijn ogen alles te doen en ik hobbel er achteraan, niet in staat om het te veranderen. Ik probeer het af te spoelen onder de warme douche en te laten verdwijnen in het afvoer putje! En nu met gierende banden van het park af!

We kunnen vandaag de 180km lange weg afrijden langs eindeloze wijngaarden maar het zonnetje verleid ons om een dagje ervan te gaan genieten. We rijden naar ‘Kalamalka Lake Provincial Park’ in de veronderstelling dat we daar wat kunnen wandelen langs het water en aan een picknicktafel lekker kunnen lunchen. Blijkt het een hangout voor locals; een strandje en een flink grasveld ligt vol met picknickkleden en hele families omringd met koelboxen, klapstoeltjes en kinderen genieten van het mooie weekeind weer. Na een rondje langs het water gaan we er tussen liggen en komen de middag niet meer van ons kleedje af.

Na het eten proberen we de WIFI uit op de overdekte patio bij de receptie. Het is een sterke verbinding deze keer dus hopen we wat online te kunnen zetten. Snel kijken we ook even de samenvatting van de Formule 1 terug! Lekker hoor! Verstappen en Perez 1 & 2!! Volgend weekeind in Canada! Ben benieuwd! Ondertussen is het weer omgeslagen en regent het flink. De eigenaar heeft ons gewaarschuwd voor storm vanavond dus we bereiden ons voor op het ergste al zijn we ondertussen wel wat gewend. Volgens hem houd dit weer ook nog wel een paar dagen aan en beperkt het niet alleen tot deze regio. Waar we morgen gepland hebben naar toe te willen is het ook de aankomende dagen lelijk. Weer gaat het roer om en wordt het vluchten voor de regen! De plannen schieten van links naar rechts, wordt het ‘Revelstroke’, ‘Glacer National Park’, ‘Clearwater’, ‘Vermount’, of toch ‘Wells Gray National park’. We besluiten ipv. richting Banff morgen ‘terug’ omhoog te rijden en daarvoor in de plaats te beginnen in ‘Jasper National Park’. Dan zakken we van daaruit wel af naar Banff in de hoop op beter weer. Waar we morgenavond ons huisje parkeren is afhankelijk van hoe ver we komen en wat het weer daar doet.

De volgende morgen is het in mijn hoofd nog net zo stormachtig als buiten en regent het ook pijpenstelen. Het houdt maar niet op. Toch nog maar even proberen af te spoelen onder de douche. Gelukkig zwakt bij mij de storm weer wat af, klaren de buien wat op en stellen we de navigatie in op ‘Clearwater’. Lekker toepasselijk 😂

Rond half 5 staan we in de stromende regen, midden in het sfeerloze ‘Clearwater’. Bij mij slaat de bliksem in en de stoppen door. Louis probeert te overleggen maar ik kan geen zinnig woord uitbrengen en haal alles door de war. Vlakbij ‘Clearwater’ ligt het ‘Wells Gray National Park’ maar het is hondenweer. Mochten we doorrijden naar ‘Valemount’ dan kunnen we dit park wel vergeten. Maar we hebben nog tijd zat, dat is het probleem niet.
Tot nu toe hebben we voornamelijk op campings of RV Parken (Recreational Vehicle) gestaan met nagenoeg alle voorzieningen; aansluitingen op water en electra, toiletten, warme douches en dumpplekken voor onze vies-water-tanks. Maar iets volkomen onlogisch in mij roept nu om de campings ín de National Parken. Deze zijn, in tegenstelling tot de andere campings en RV Parken niet van particulieren maar van de staat en voornamelijk minimaal voorzien van faciliteiten. Maar we hebben niet voor niks alles in ons huisje op wielen. Ik denk dat ik toe ben aan minder prikkels; een soort van ‘hutje op de hei moment’. Om ‘hadden we maar’ te voorkomen rijden we naar het ‘visitors centrum’ van het park; dicht. Uit de informatie op alle posters en borden proberen we het belangrijkste mee te nemen, zetten zoveel mogelijk op de foto en pakken nog even de WIFI mee. Volgens een handgeschreven bordje zouden er nog plekken beschikbaar moeten zijn op de campings. Afwachten dus maar wel geruststellend gezien het tijdstip. Op internet lees je veel, heel veel dat deze campings heel gewild zijn en wordt er aangeraden van te voren de boeken; dat wil zeggen maaaaaanden van te voren. Of het is ‘wie het eerst komt…..’. We gaan het zien en rijden mijn bijzondere gevoel achterna. Zodra we de eerste camping oprijden blijken we goed te hebben gegokt, er zijn plekken zat beschikbaar en nog geen 10% is bezet. Er is geen receptie en inchecken doen we met een briefje: het ingevulde envelopje vullen we met de kosten en deponeer ik in een postbus. Het afscheurstripje klemmen we vast aan het paaltje op onze ‘spot’. Zo is duidelijk dat we hebben betaald en hoe lang we blijven staan. Ondanks de kletterende regen buiten voel ik dat de tsunami in mij wat afzwakt. Hebben we hier dan toch goed aan gedaan?

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping