Om 7 uur staan we aangekleed en wel Liesbeth en Gerko uit te zwaaien. Het is raar om ze weg te zien rijden zonder dat we achter ze aan gaan. Wat hebben we 2 super leuke weken gehad en we kunnen er zo nog wel een paar achteraan plakken. Maar het volgende avontuur met zijn tweetjes staat al weer voor de deur.

Na ons ontbijtje stellen we de navigatie in via de ‘The Great Coast Road’ naar ‘Motueka’. Lonely Planet heeft de weg tussen ‘Westport’ en ‘Greymouth’ zelfs opgenomen in de Top 10 ‘Coastal Drives in the world’. We zijn benieuwd!

We hebben een rit van 6 uur voor de boeg en vertrekken op tijd zodat we voldoende ruimte hebben om onderweg nog wat te zien. Net voor ‘Ruatapu’ nemen we een afslag 35km. landinwaarts richting de ‘Hokitika Gorge’. De gelijknamige rivier heeft hier een smalle doorgang gecreëerd waar het licht blauw water prachtig doorheen voert. Via een korte makkelijke wandelroute hebben we vanuit verschillende hoeken mooi zicht. Door middel van een hangbrug steken we de rivier over. Louis haalt zijn drone uit de tas en ik ga op verkenningstocht uit. Via een smal onopvallend paadje door de jungle klauter ik wat rotsen op langs de rivier. Het is even leuk maar als snel zitten m’n voeten vol ‘sand-fly’s’! Aaarggrr, die beesten zijn echt verschrikkelijk! De vrouwtjes steken je waarna bultjes ontstaan die te pas en te onpas ontzettend gaan jeuken. Zo erg dat we eruit zien alsof we net uit ‘Expeditie Robinson’ zijn gestapt. We moeten hier iets voor gaan zoeken. Nu eerst alleen maar als de wiedeweerga terug naar de auto.

We rijden door tot aan het dorpje ‘Ross’ waar we heel kort stoppen voor een kopje koffie. Langer is niet nodig want het dorpje heeft verder niks te bieden. Tijdens de goudzoekers periode is het een komen en gaan geweest maar het ziet er nu oud en vervallen uit. Zelfs de koffie smaakt nog een beetje naar toen.

Na de koffie zetten we door richting ‘Punakaiki’. ‘Punakaiki’ ligt in het ‘Paparoa National Park’, dat één van de mooiste kustgebieden van Nieuw-Zeeland heeft. Vanuit de groene bush bush rijden we nu strak langs de kust met zicht op de ruige rotsen, diepe kliffen en prachtige verlaten stranden. Onderweg zetten we de auto even langs de kant. Een prachtige plek voor de drone maar mij veel te warm. Op het randje van de kofferbak, in de schaduw, lepel ik een bakje yoghurt naar binnen.

Het volgende stuk is ook weer prachtig waar we doorheen rijden. Het lijkt één grote ansichtkaart of zoals Louis zegt:

Eindelijk rijden we ‘Punakaiki’ binnen. De hoeveelheid auto’s maakt duidelijk dat er wat te doen is; hier liggen de ‘Pancake Rocks & Bloe Holes’. Stroken kalksteen, afgewisseld door dunne repen zachter leisteen, zijn door duizenden jaren regen, wind en op stuivend water van de zee weggesleten en hebben hier prachtige gelaagde formaties gevormd. Via een makkelijk begaanbaar pad lopen we dwars door een wereld van onwerkelijke vormen gesteente. Door grote openingen in de rotsen knalt water met een luid kabaal naar binnen. We hebben geluk dat het hoogwater is wat het effect alleen maar groter maakt.
Nadat we het hele rondje hebben gelopen moeten we maken dat we weer onderweg gaan want door al het moois zijn we nog niet heel hard opgeschoten. We moeten zeker nog 3 uur rijden en schrikken van de tijd, dat wordt nog krap om op tijd aan te komen bij de accommodatie. Vanaf nu is het alleen nog maar plank gas en nergens meer stoppen. We kijken onze ogen uit. Vanuit de kust, via de bewolkte bergen rijden we ineens weer zonnig Teletubbie-land binnen, glooiende groene bergen met her en der wat boerderijen, bomen en veel, heel veel schapen.

Ik zit me lichtelijk op te vreten in de auto want overal zie ik vette foto’s aan me voorbij schieten maar we hebben echt geen tijd meer om überhaupt ergens te stoppen. Dat zou ons de accommodatie kunnen kosten.

Net op tijd rijden we het terrein op van onze accommodatie. Het lijkt een flink privé terrein te zijn met fruiteelt en achterop, tegen de berg aan 3 keurige chalets. Het ziet er allemaal keurig uit maar we moeten snel nog even terug naar het dorp om boodschappen voor de trip van morgen te doen. Na sluitingstijd lopen we de supermarkt uit maar we hebben de buit gelukkig binnen. Klaar voor morgen, hopelijk...

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping