Met een flinke donderslag worden we gewekt. Daarna een paar flitsen en de rest volgt weer vanzelf. Het is nog erg vroeg in de ochtend als er de zoveelste zware onweersbui langstrekt. Dat wordt niks vandaag. Met dit weer de bergen in is natuurlijk belachelijk. Het plan voor vandaag kan doorgeschoven worden naar morgen. Louis heeft de wekker uitgezet en is weer omgedraaid. Na een flinke verlenging stappen we dan toch maar uit bed.
Wat wordt het alternatief. Na een aantal opties afgevinkt te hebben stelt Louis voor om alsnog richting het ‘Eggental’ te rijden.
Naar ‘Lago di Carezza’. Dit bergmeer is beroemd vanwege zijn kristalheldere groene water. Rondom het meer liggen uitgestrekte naaldbossen waar de toppen van de berg Latemar bovenuit torenen.
Het meer wordt gevoed door onderaardse bronnen. De grootte is afhankelijk van de seizoenen. In het begin van de lente, als de sneeuw in het gebergte begint te smelten, bereikt de Lago di Carezza zijn maximale grootte. Dan kan het wel zo’n 17 meter diep zijn. Daarna daalt de waterspiegel langzaam tot deze in oktober het dieptepunt bereikt. In de herfst is het meer meestal niet dieper dan zes meter. Waarna het wateroppervlak gedurende de winter geheel dicht vriest.

Met een prachtige slingerweg door de bergen bereiken we het dal. Ik vind het er maar vreemd uitzien. Een groot deel van de heuvels zijn helemaal kaal. Alsof ontzettend veel bomen bewust zijn gekapt. Dat verwacht je niet in een natuurgebied. Het ziet er zo ongewoon uit. Tijdens de lunch bij ‘Ristorante Hennenstall’ zit ik me nog steeds te verwonderen over de onnatuurlijke omgeving. Ik kan me het niet voorstellen dat al die bomen zijn gekapt om te gebruiken voor woningen en meubelen of iets dergelijks. Ik laat het voor wat het is en we lopen richting het meer. Het is een half uurtje ongeveer. We zijn helaas niet de enigen. Bussen vol, parkeerplaatsen vol, noem maar op! In colonne lopen we tunnel door richting het meer. Ik moet wel toegeven dat het prachtig is! De intens blauwe, soms smaragdgroene kleur met op de achtergrond de bergtoppen van de Dolomieten! Werkelijk een plaatje. Vooruit laten we er dan maar met z’n allen massaal van genieten. We doen het kleine rondje om het meer. Er is een pad gemaakt waar we niet vanaf mogen wijken. Niet dat het überhaupt mogelijk is want een hek om het hele meer voorkomt dat mensen er in kunnen zodat het meer niet wordt aangetast en helder blijft.

Op een houten plateau wat deels over het meer hangt is wat informatie te lezen. Ook de reden waarom er zoveel kale plekken in dit dal zijn;

Helaas eind 2018 raakte een enorme storm de Dolomieten. Storm Vaia bereikte windsnelheden tot 200 km/h en liet een verwoestend spoor achter. Het heeft meer dan 20 miljoen bomen ontworteld en meer dan 5.000 hectare bos vernietigd.

Blijkbaar is het die verwoesting die ik nu met mijn eigen ogen zie! Gewoon ongelooflijk wat Storm Vaia veroorzaakte voor dit gebied. Tegenwoordig worden de ontwortelde en gebroken bomen weggehaald en worden de lege vlaktes rond de Kareree steeds duidelijker te zien. Het zal 120 tot 150 jaar duren voordat deze gebieden weer hersteld zijn zoals voorheen. Dat gaan wij niet meer meemaken.

M’n pastaatje tijdens de lunch blijkt niet zo goed te vallen dus het half uurtje terug lopen is nog een hele opgave. Met flinke krampen en een opgeblazen gevoel ben ik maar wat blij dat we de auto in zicht krijgen. Gelukkig zakt het wat tijdens de terugrit en kunnen we ons voorbereiden op de volgende dag!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping