Met goede hoop stappen we vandaag de deur uit. Vanmorgen zijn we niet gewekt door onweer en bliksem maar is het gelukkig een zonnige dag. Met de volle rugzakken in de kofferbak zetten we koers richting ‘de Rosengarten’. De Rosengarten (Italiaans: Catinaccio) is een berggroep en vanwege de opmerkelijke vorm en roodachtige kleur steen vrijwel meteen herkenbaar. Vanuit het westen zorgt het gebergte vaak voor spektakel als het dieprood oplicht bij zonsondergang. Foto’s van dit fenomeen staan geregeld in magazines zoals ‘National Geografic’. Voor ons staat er geen relaxte zonsondergang op de planning maar een pittige Hike en Via Ferrata combinatie. Een paar gradaties zwaarder dan die van eerder deze week maar wat ik er over heb gelezen moet het te doen zijn.

De kronkelende heenweg door de bergen is weer prachtig ondanks dat we deze weg gisteren ook al hebben gereden. Bij de berghut Rifugio Nigra parkeren we de auto en nemen we de gondel richting Rifugio A.Fronza. Deze gondelbaan is dit jaar in gebruik genomen en één van de eerste waar het eindstation van verdwijnt ÍN de berg. De werkzaamheden bovenaan zijn nog niet helemaal afgerond dus het is een nogal wat rommelige bouwput. Achter de hut start onze route direct al door rotspassages vrijwel stijl omhoog. De stalen kabels beginnen hier gelijk dus wij haken ons ook vast. Wederom verbaast kijkend naar een paar waaghalzen die zonder zekering dezelfde route volgen. Het pad tot aan de volgende stalen kabels stijgt geleidelijk over rotsen maar duurt wel erg lang. Terloops roep ik al naar Louis dat m’n benen best zwaar voelen. Ik merk direct dat we er al een paar flinke hikes in hebben zitten en ze daar nog niet helemaal van zijn bekomen. Dat ik ook merk mentaal best vermoeid te zijn hou ik nog maar even voor me. Door m’n hoogtevrees of val-angst, hoe je het ook wil noemen, is elke hike langs diepe dalen en stijle afgronden een uitdaging voor me en niet een ‘walk in the park’ zoals ze zijn voor Louis. Elke Via Ferrata is onbekend gebied en daardoor super spannend voor mij om aan te beginnen. Ik kan me dagen van te voren al druk maken om wat er gaat komen. Maar de wil en nieuwsgierigheid is sterker dan m’n angst voor het onbekende.

Wanneer we wat verder op de route dan ook meer moeten gaan klimmen en klauteren over en door rotsen heen begin ik me al wat minder relaxed te voelen. Alsof het een voorbode is voor wat gaat komen. Af en toe moeten we ons tussen smalle rotspassages door wringen en er is een laddertje om een stukje zonder ‘rotstreedjes’ te overbruggen. Maar tot hier is het nog te doen voor me. Ik voel wel de angst steeds opkomen maar ik concentreer me volledig op het 30cm ‘rotspaadje’ wat ik moet volgen en duw alle angst zo hard mogelijk weg. Vooral de stijle afgrond links van me negeer ik volkomen en het pad wat zichtbaar voor ons omhoog loopt wil ik bewust nog niet zien want dan ben ik bang dat ik ‘afhaak’. Omhoog kijken naar de stijle bergwand rechts van me is ook niet slim want dan raak ik uit evenwicht en rol ik om. Maar het wordt steeds lastiger om die angst vergenoeg van me af te blijven duwen. De rotsen waar we doorheen, overheen of langsheen moeten worden steeds hoger en stijler en ik begin me nu toch echt ongemakkelijk te voelen. Lang niet alle stukken zijn we gezekerd en ook de stukken sneeuw waar we overheen moeten zijn glad en stijl en zonder metalen kabels om mezelf aan vast te klikken. M’n benen beginnen nu ook te trillen wanneer ik mezelf ergens omhoog wil duwen. Het klimmen begint steeds intensiever te worden. Een gezellige hike zit er niet in. Praten over koetjes en kalfjes komt niet eens in me op. Één brok focus en alleen maar door. Die brok in m’n keel wordt ongewild ook alsmaar groter. Wanner Louis oppert om even op adem te komen wil ik alleen maar door. Weg uit deze situatie. Dan komen we bij een heel breed stuk sneeuw waarna we vanaf de sneeuw direct stijl omhoog langs een rots naar boven moeten klauteren. Hier breek ik. Ik kan me niet meer groot houden. Grote tranen rollen over m’n wangen. Een groep voor ons hoor ik mekaar aanwijzingen geven hoe omhoog te kunnen komen. Hoe dan, zie ze daar hangen. Waar moet ik straks m’n voeten zetten, hoe moet ik mezelf omhoog duwen. Louis zijn batterij van de Go-pro is leeg en tijdens het verwisselen begin ik vast aan het stuk sneeuw wat we we over moeten steken. Ik wil niet langer wachten. Dat schiet niet op. Ik moet er toch aan geloven. Er schieten allemaal flarden zinnen door m’n hoofd. ‘Haal me hier weg’, ‘Dit nooooit meer’, ‘Waarom’, Dit gaat nergens over’, ‘Hoe dan’!! Voetje voor voetje schuifel ik over het smalle paadje over het brede stuk sneeuw. Bij de rots aangekomen begin ik aan de klim. Gelukkig heeft Louis mij al weer bereikt want door m’n haast om hier weg te komen vergeet ik steeds de karabijn haken over te zetten om de bevestigingspunten heen waardoor ik steeds vastloop. Met bloed, zweet en tranen weet ik mezelf boven op de rots te hijsen. Weer wil ik niet rusten als Louis dat oppert. Het laatste stuk tot bovenaan duurt voor mijn gevoel eindeloos. De dikke tranen blijven over m’n wangen rollen en ik kan niet meer stoppen met snikken. Gelukkig kan ik het wat wegstoppen onder m’n pet en achter m’n zonnebril, die hier trouwens helemaal niet nodig is want de wolken hangen geregeld om ons heen waardoor er geen zonnestraal te bekennen is.
Vaak is boven de beloning het meestal dubbel en dwars waard maar ook dat zit ons niet mee. Grote dikke witte wolken hangen als een deken om ons heen wanneer we de top bereiken op 2734 meter. Van een prachtig ver uitzicht is er totaal geen sprake. Bovenop de berg lopen we om een kleine berghut heen, opzoek naar de route. Fris gewassen wasgoed hangt hier te wapperen in de wind en overal zitten mensen te genieten van hun snack. Voor mij nog even geen snack, ik moet niet aan eten denken. Lichtelijk verslagen door wat me net is overkomen maar ook voorzichtig opgelucht omdat dát gedeelte er gelukkig op zit berg ik m’n klimgordel op in m’n rugzak. Dan verdwijnen de wolken ineens als sneeuw voor de zon en hebben we toch even een magnifiek uitzicht. De ene kant het dal in waar het skidorpje San Cipriano ligt en de andere kant op een binnenvallei met daarin de indrukwekkende ‘Torri del Vajolet’, drie imposante, spitse bergtoppen. Zodra de wolken ons wereldje weer klein maakt besluiten we af te dalen, via de Santerpas, de binnenvallei in. Ik herpak mezelf, snuit al de angst m’n zakdoek in en stop ‘m diep weg in m’n rugzak. Het eerste stuk is vrij stijl en door het losliggende steengruis erg ongemakkelijk afdalen. Het tweede stuk loopt een stuk minder stijl en brengt ons naar de voet van de ‘Torri del Vajolet’! Halverwege de drie stijle bergwanden klimmen echte alpinisten stapje voor stapje als boomklevers naar boven. Had ik maar half het lef van hun dan had ik het misschien wel wat minder lastig gehad daarnet. Maar helaas, iets wat tussen je oren zit haal je er niet zomaar weg.

We besluiten om na de volgende afdaling een hapje te eten en lopen berghut ‘Rifugio Re Alberto’ voorbij. Met nog tig anderen zetten we zigzaggend de afdaling in. Het is een verschrikkelijk stuk tussen twee bergwanden door en over niets anders dan rotsen en vaak losliggend puin. Hierdoor voelt het alsof met elke stap die je zet de ondergrond gaat schuiven en je mee rolt het pad af, de diepte in. Om het makkelijker te maken hangen er overal stalen kabels die we als trapleuning kunnen gebruiken. Voetje voor voetje schuifelt de hele colonne naar beneden. We lijken wel een optocht mieren die gedachteloos achter mekaar hobbelt. De meer beroeps klimmers hebben geen geduld en nemen met flinke stappen de route buiten de trapleuning om. Mij niet gezien. Ik neem ik het zekere voor het onzekere. Er staat een half uur voor dit stuk maar gevoelsmatig duurde het veel langer om bij berghut ‘Vajolet’ te komen.

Het is al ver in de middag wanneer we aan de lunch beginnen. Hierdoor begint m’n buik flink te protesteren en met stevige krampen beginnen we aan het volgende stuk. Vanaf de Vajolet vallei volgen we eerst de hele horde over een breed pad. Schoolklassen vol zigzaggen de berg af. Het is punt waar veel verschillende routes samenkomen. Gelukkig kunnen we al gauw het drukke pad verlaten en klauteren we de berghelling weer op. Ik weet niet wat fijner is, met z’n allen naar beneden of met flinke buikkrampen de berg op. Maar we hebben geen keus. We moeten via de bergpas weer aan de andere kant komen om de auto te bereiken. We hebben nog 3h te gaan. Het lange, stenige pad door grasvelden met een lichte helling duurt eindeloos. M’n benen zijn leeg, voelen als pap waardoor ik ze amper opgetild krijg voor het klauteren. Ik probeer met m’n armen om m’n buik heen de pijn wat tegen te gaan maar scheelt het maar een klein beetje. Stoïcijns en in mekaar gedoken loop ik door. Weer zie ik niet veel van de omgeving. Ik moet me focussen waar ik m’n voeten zet om niet over elk kiezelsteentjes te struikelen. Het grasland is ondertussen overgegaan in rotspuin wat het lopen wat lastiger maakt. Na weer wat geklim en geklauter bereiken we ‘Passo delle Coronelle’, de doorgang om de andere kant van de berg te bereiken waar ons weer een flinke afdaling te wachten staat. Gelukkig begint de pijn in m’n buik wat te zakken. Het is stijl maar niet moeilijk maar het losliggende puin maakt het wel weer lastig. Houten stappen en metalen kabels helpen ons naar beneden. Gelukkig is dit niet de route die veel mensen kiezen. We zijn weer redelijk alleen op de wereld en kunnen op onze eigen tempo de route volgen. Hoe verder we afdalen hoe meer praatjes ik weer krijg. Het einde begint in zicht te komen en daar zijn we allebei voelbaar opgelucht om. Het laatste stukje is hetzelfde als de heenweg; en zigzaggend paadje, door de rotsen heen met flinke stappen en staalkabels om ons te helpen. Ik moet lachen. Op de heenweg hebben we ons hier nog fanatiek vast gehaakt met onze klimgordel. Er van overtuigd dat hier de Via Ferrata begon en verbaasd dat er anderen met gevaar voor eigen leven ongezekerd de berg op stapten. Nu blijkt dat dit nog niet de werkelijke Via Ferrata is. Die begon een stuk later. Wij klauteren ook zonder klimgordel het laatste stukje de berg af. Na 7,5 uur bereiken we eindelijk weer de gondellift.
Wat ben ik blij om onze auto weer te zien. Kisten uit, slippers aan en met gierende banden naar huis.

Het duurt even voordat ik een beetje kan plaatsen wat me deze dag is overkomen. Halverwege de hike, vastgeketend aan een stalen kabel, riep ik uit de grond van m’n hart ‘dit nooit meer’. En ik denk dat ik dit voorlopig ook maar niet meer moet willen doen. Ik kan het wel ontzettend graag willen maar als ik er mentaal zo een moeite mee heb is het gewoon niet leuk. Ik zie niks van de omgeving en ben niet in staat om op dat moment de ervaring met Louis te delen. Dat zijn wel cruciale onderdelen die een hike leuk maken. Wanneer je het onderweg zo lastig hebt gehad is er na de hike ook geen trots gevoel wat overheerst maar alleen teleurstelling. Het valt zó tegen dat het niet gewoon een ‘walk in the park’ is zoals het bij al die anderen eruit ziet. Voorlopig voor mij alleen nog de Via Ferrata’s categorie 1. Daar hebben we nog meer dan genoeg keus in. En deze brengen ons nog op zat waanzinnige plekken waar ik dan wel van kan genieten. Maar nu eerst even hiervan bijkomen.

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping