10 over 8 gaat de wekker, tijd om op te staan en de backpack in te pakken!! We reizen vandaag verder naar Hakone. Maar eerst om 9 uur stipt weer een vers ontbijt vanuit de keuken van het huis. Blijft toch spannend wat er deze keer voor ons wordt klaargemaakt. Het is niet heel anders dan gisteren maar wel net zo zwaar voor ons. Deze keer zelfs met worstjes, kip, roerei, bloemkool en broccoli. Nou, na dit ontbijt hebben we de eerste 24h geen honger meer...

Ons plan is om gelijk met de trein door te reizen naar Hakone. Hier in Nikkō hebben we nog wel een paar leuke dingen om te doen maar het weer zit niet helemaal mee. Bewolkt en regenachtig. Bij het uitchecken bied de heer des huizes aan ons weg te brengen naar het station. Als we een paar minuutjes hebben?? Natuurlijk, wat een vriendelijke mensen zijn ze toch. Tijdens het wachten maken we onverwachts hele andere plannen. In Hakone lijkt niet heel veel te doen en ook daar is het weer wisselvallig. We besluiten om de ochtend en begin van de middag nog in Nikkō te blijven en de heer van het huis weet daar wel raad mee. Hij pakt er gelijk een paar plattegronden bij, een dikke markeer stift en een fluor pen. Zo, binnen 10 minuten is onze dag indeling voor mekaar. En of hij goede ideeën heeft. We kunnen onze backpack hier zolang laten staan en stappen enthousiast de deur uit.

Aller eerst heeft hij ons aangeraden om de 'Tamozawa Imperial Villa' te bezoeken. Dit is een traditionele houten Japanse Villa, deels uit het jaar 1899, met 106 kamers die eigendom is geweest van verschillende voorname heersers. Bij binnenkomst de schoenen natuurlijk uit, waardoor iedereen op sokken loopt, echt een hele grappige setting. Ik ga er automatisch van schuifelen zoals de geisha's dat ook doen, voetje voor voetje met je handen op mekaar voor je schoot. Vervolgens komen we binnen en valt onze mond echt open van verbazing. Het is alsof we zo een Japanse film binnenlopen. Bijna overal waar we kunnen kijken ligt zacht tapijt in verschillende kleuren. Waar dat niet ligt is de vloer bedekt met typisch Japanse tatami vloermatten afgezet met zijden banden waar NIET op mag worden gelopen. Bijna alle wanden bestaan uit schuifbare houten paneeldeuren met papieren vensters. Het hele gebouw is verder uit hout opgetrokken en ligt in een prachtig aangelegde tuin. Wauw, wat hebben we hierop gehoopt dit tegen te mogen komen.
We worden via een looproute een heel groot deel van het verblijf rondgeleid. Alle kamers komen aan bod. Echt heel indrukwekkend! Ik begin echt van de sfeer te houden. Een Japans bruidspaar wat buiten in de tuin de foto's staat te maken maakt het plaatje natuurlijk helemaal af! Ik ga dit 106 kamer tellende huis niet tot in de detail beschrijven. Bekijk de foto's maar eens op je gemakje. Ik hoop dat ik daarmee een beetje kan laten zien wat wij daar hebben mogen beleven.

Na dit waanzinnige huis, lopen we door naar het tempelcomplex waar we gisteren ook zijn geweest. Omdat Louis zijn tempel-max had bereikt hebben we er 1 overgeslagen maar volgens mij is dat de voornaamste! Omdat we besloten hebben deze middag nog in Nikkō te blijven wil ik daar toch nog graag een kijkje nemen. Het valt tenminste onder het Nikkō World Heritage. We weten de weg en lopen rechtstreeks naar de Tosho-gu tempel. Dit heiligdom is ter nagedachtenis aan Leyasu, een groot heerser uit de Japanse oudheid, door zijn kleinzoon gebouwd. In 1634 werd het complex voltooid nadat 15.000 man er 20 jaar aan hebben gebouwd.
Het is, vergeleken andere ingetogen heiligdommen, uitbundig en zwaar over de top wat aantoont hoe rijk en machtig deze familie was. Wanneer we het terrein oplopen worden we overstelpt door alle gebouwen die er staan. De een nog imposanter en uitbundiger versierd als de ander. Er staan opslagplaatsen voor festivalbenodigdheden. Waarvan 1 versierd is met 2 agressief ogende olifanten. Olifanten kenden ze in die tijd amper in Japan. Hierdoor lijken ze een vreemde bouw te hebben. Er staat een stal, met een paar uur per dag een wit heilig paard, wat elke keer geschonken wordt door Nieuw Zeeland... In het houtsnijwerk van de stal is het apentriade te zien; 'hoor geen kwaad 🙉, spreek geen kwaad 🙊, zie geen kwaad 🙈'. Verder het terrein op komen we langs kandelaars en een lantaarn die in 1636 als geschenk zijn gegeven door de VOC. Wat waren ze attent, die Hollanders... Recht vooruit lopen we onder de 11 meter hoge 'Yomei-mon' door. De zonlichtpoort, een indrukwekkende toegangspoort met meer dan 400 in heldere kleuren beschilderde beeldhouwwerken. De 'gaanderijen', ik denk in het Nederlands 'schuttingen', van in totaal 223 meter lang, aan beide kanten van de poort sluiten het heiligdom achter de poort hermetisch af. Naast diverse bijgebouwen staat hier de toegangspoort 'Kara-mon'. Deze geeft toegang tot het heilige der heiligen. Alles net zo uitbundig en over de top gedecoreerd als de rest. Achter de poort ligt dus de Hai-den, de gebedshal. Deze is van binnen schitterend gedecoreerd! (No pictures allowed). De daarbij behorende heilige binnen kamers van de Hon-den blijven gesloten voor publiek. Ze zullen minstens net zo mooi en indrukwekkend zijn. Het houdt maar niet op; rechts van de gebedshal lopen we onder de 'Sakashita-mon' poort door. Daarin is in het houtsnijwerk de wereldberoemde slapende kat 'Nemurineko' te zien. Vraag me niet waarom. Maar deze houdt het complex vrij van ratten en muizen!

Na het bezoek aan de tempel pakken we even een korte toilet-pauze. Wanneer ik weer naar buiten kom zie ik Louis nergens meer staan, alleen in mijn ooghoek een grote groep jonge schoolkinderen. Ik begin in mezelf al een beetje te mopperen op hem. Zoekend loop ik de schuine helling af, om de schoolkinderen heen. Ineens zie ik wat bekends er tussen staan; Daar staat 'ie dan, midden tussen de Japanse tienermeisjes. Ik zie hem opgelucht ademhalen, waar bleef je nou zo lang? Ik stond hier net met 2X zoveel schoolkinderen om me heen. Allemaal 'hoi', 'hoi', 'hoi' roepend. Sommige, wat brutalere, stelden zich voor. Nu staan ze met z'n allen Louis aan te gapen, met zulke grote ogen. Het lijken wel een groep stokstaartjes! Wanneer ik erbij kom staan beginnen ze zich ook aan mij voor te stellen, ik stel me ook voor. En na een hoop gehoi en gezwaai en 'ge-kir-stind' lopen we door. Voor we een selfie konden maken was het moment voorbij. Maar wat een hilarische ervaring. Alsof jezelf onderdeel bent van een voorstelling. Even later hoor ik mijn naam weer hardop schreeuwen. Daar lopen ze weer langs, dezelfde meisjes zwaar hard zwaaiend en roepend; hoi Kirstin, hoi Kirstin! Ik zwaai heel hard terug! Ik vind ze geweldig!

We lopen het stuk terug naar onze accommodatie. Onderweg stoppen we even bij Nikko's Cheesecake. Ze zeggen de allerlekkerste, we zijn benieuwd dus gaan uiteraard niet met lege handen de deur uit.

Aan de overkant van de weg schieten we allebij in de lach. Het lijkt wel alsof we in kabouterland zijn beland, een hele parkeerplaats vol kleine autootjes. En het is niet de eerste keer dat we ze zien. Nu zijn we toch nieuwsgierig geworden. Na Google te hebben geraadpleegd blijkt dat Japan en Nederland minder verschillend van elkaar zijn dan dat je vooraf zou denken; beide landen kennen een enorme dichtheid qua inwoners. Omdat Japan veel bergen kent, is de oppervlakte weliswaar groter, maar is de bewoonbaarheid per vierkante meter behoorlijk goed met elkaar te vergelijken.
Veel inwoners, weinig vierkante meters. Parkeren in het land van de rijzende zon is geen geste, maar een privilége. In Japan voorzag de overheid dat het aantal auto’s onhoudbaar zou zijn voor de ruimte die beschikbaar is. Al tijdens de opmars van de auto komen de Japanners met een oplossing. Vervoer gaan ze niet zwaar belasten, maar excessief vervoer wel. De oplossing was de K-Car, (軽自動車, letterlijk: licht voertuig). Een Kei-Car is een bijzonder compacte auto. Per jaar verschilt het een beetje qua regelgeving. Het uitgangspunt is om de auto’s zo compact mogelijk te houden met een lage uitstoot en verbruik. Als je wil autorijden kan dat. Maar wil je groter, duurder en sneller, dan ga je meer belasting betalen.
Dus werden er grenzen getrokken op het gebied van cilinderinhoud, vermogen en afmetingen. Door middel van vastgelegde maximale afmetingen en vermogen levert de kei car belastings- en verzekeringsvoordeel op aan de eigenaars. Eigenlijk een verdomd effectieve maatregel. Want de auto’s zijn niet alleen in theorie zuinig, in real-life ook.
De eerste wetgeving omtrent deze kleine wagens ontstond in 1949, waardoor een groter deel van de bevolking zich een auto kon veroorloven. Op zijn beurt zorgde de introductie van de kei car voor een bevordering van de Japanse auto-industrie. Momenteel is ruim 40% van de verkochte wagens in Japan een kei car. Super leuk om te weten wanneer je zoveel mini autootjes ziet rijden.

Bij de accommodatie bedanken we de heer des huizes nog hartelijk voor zijn vriendelijkheid en hulp. Hij verontschuldigd zich omdat hij alleen thuis is en ons nu niet naar het station kan brengen. Wat voor ons helemaal geen probleem is, we hebben tijd zat voordat de trein vertrekt en kunnen gewoon de bus pakken. Wat een ontzettend vriendelijke man. Ik heb vanuit huis mini keramieken klompjes meegenomen, met blauw witte Holland opdruk erop. We geven hem een setje als blijk van waardering. In Japan is fooi niet gebruikelijk. Daarmee beledig je ze. Maar zo iemand wil je wel iets extra's geven. Hij kan het heel erg waarderen en zwaait ons enthousiast uit als we de tuin uitlopen richting de bushalte. Deze momenten maken de vakantie heel bijzonder.

We nemen de trein weer terug richting Tokio. Halverwege stappen we over op de Shinkansen, in volle vaart door!! Dit traject hebben we heen ook al gehad en weten gelukkig hoe het werkt. Na Tokio station hebben we nog 2 overstaps voordat we in Hakone aankomen. Alle aansluitingen gaan prima. Had ook niet anders verwacht hier in Japan. Van Hakone station is het nog 10 minuutjes lopen naar de accomodatie. We volgen de navigatie op de telefoon. Het is al donker in Hakone en volgens de navigatie moeten we een kronkelend zand paadje af langs de rivier. Al gauw valt het ons op, vuurvliegjes, hier vliegen echte vuurvliegjes! Waanzinnig gezicht. Hartstikke donker en dan zie je in de lucht allemaal kleine fluoriserende groen-gele stipjes! Echt magisch. Ik 'vang' er een op m'n hand en hij blijft daar gewoon zitten. Een kort Alice in Wonderland momentje!

We moeten weer door, het begint al te regenen en hebben nog een kleine wandeling te gaan. Dan gaat het mis. Ik ga vol door m'n enkel, m'n backpack vliegt voorover en ik ga mee onderuit. Daar lig ik dan, als een schildpad, onder m'n backpack aan de kant van de weg. K*k!! Dat kan echt niet op vakantie. Het duurt even voordat Louis er erg in heeft. Strompelen lopen we door in slakken tempo. Bij een supermarkt nemen we snel een zak ijs mee. Beter om het wel goed te koelen zodra we binnen zijn.

Binnen is het mooie belevenis. We hebben een accomodatie in Japanse stijl. De vlier in de 'slaapkamers' zijn bedekt met tatami vloermatten. De muren zijn houten paneel deuren met papier en er liggen alleen 2 opgerolde futon bedden. De accomodatie heeft maar 4 kamers, 1 gezamenlijke douche en 2 gezamenlijke toiletten! Wat een ervaring. De rest van de avond lig ik op m'n tatami matje en futon met een zak ijs op mijn enkel. Hopen dat we morgen gewoon weer op pad kunnen!!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping