Wij kunnen na vandaag met zekerheid wel beamen dat waarschijnlijk geen enkele streek in Amerika zijn natuurwonderen op zo'n bizarre, ongetemde en fantastische wijze presenteert als het enorme, door rivieren en kloven doorsneden Colorado Plateau. Acht van de mooiste en beroemdste nationale parken van de VS maken dit afgelegen deel van Zuid Utah en Noord Arizona tot een unieke verzameling van bijzondere mooie landschappen. 5 daarvan hebben we in de afgelopen week mogen bewonderen. En wat zijn we daar trots op. Om dit met een klapper af te kunnen sluiten hebben we besloten om vandaag echt de 'Angels Landing Trail' te gaan lopen.
We hebben de wekker gezet om 6h, zoals de Ranger ons gisteren heeft aangeraden. Dit om de hoge temperatuur en mensendrukte voor te kunnen blijven. Zo gezegd, zo gedaan. We halen de eerste shuttlebus van 7 uur en staan als één van de eerste, bepakt en bezakt, onder aan de berg. Klaar om de klim te wagen.
De 'Angels Landing Trail' is een van de meest populaire wandelingen in het Zion National Park. Maar tegelijkertijd is het ook een vrij zware trail, het laatste gedeelte is absoluut niet geschikt voor mensen met hoogtevrees zoals ik. De wandeling is niet zonder risico's en de National Park Service raadt de wandeling ten zeerste af voor kinderen. Er zijn al meerdere mensen overleden op weg naar 'Angels Landing'. Maar we hebben besloten het gewoon te gaan proberen. We zien wel tot hoever ik durf te gaan. We kunnen altijd nog terug...
Via een brug steken we de Virgin River over waarna deze overgaat in een verhard pad. Het einddoel van de wandeling is vanaf hier al zichtbaar, namelijk de uiterste punt van een hoge klif. Al snel bereiken we het eerste zware gedeelte van de trail: een serie switchbacks (bochten) waarmee we een flink hoogteverschil moeten overbruggen. Daarna lopen we enkele honderden meters door de diepe, smalle en vooral ook heel koude Refrigator Canyon. Dit gedeelte van de wandeling is vrij vlak. Perfect om even op adem te komen. We bereiken hierna een tweede serie switchbacks, die 'Walters Wiggles' worden genoemd. Er zijn 21 haarspeldbochten; de afstanden tussen de bochten zijn heel kort, maar het pad is hier wel bijzonder steil. Wat ik vooral merk aan m'n hoge hartslag door het zuurstofverschil. Maar ik laat me vooral niet kennen en stap parmantig door. Hierna komen we uit bij 'Scouts Overlook', een open plek waar we een mooi uitzicht hebben over het inmiddels diepe dal. De ondergrond bij 'Scouts Overlook' bestaat uit slickrock (gladde rotsplaten). Omdat het verharde pad hier ophoudt heeft de Ranger aangegeven dat dit het punt is waar ik eventueel zou kunnen stoppen en kan wachten op Louis als hij door wil gaan en ik niet meer durf. Maar ik wil het gewoon proberen. Wie niet waagt wie niet wint! En tot zover gaat het prima.

Voor ons zien we het begin van het laatste deel van de wandeling, een rots waar we met behulp van enkele kettingen omhoog moeten klimmen. Rechts van ons ligt een diepe afgrond; waardoor m'n hoogtevrees zich begint te melden. Ik negeer het heel hard en zet m'n denkbeeldige oogkleppen op. Het lijkt alsof ik me alleen weet te focussen op de grond waar ik moet lopen en zowel alles links van mij en alles rechts van mij er gewoonweg niet is. Na de eerste klim langs de kettingen gaan we weer een stuk naar beneden. Om vervolgens uit te komen bij een smalle bergkam die uit slickrock bestaat, met links en rechts van ons diepe afgronden. Op dit moment merk ik dat ik erg gespannen ben, m'n bovenbenen voelen verkrampt en ik merk, maar vooral ook Louis, dat ik niet heel erg gezellig ben. Maar ik moet door van mezelf, ik vind dat ik niet thuis kan komen met het verhaal dat ik er écht bijna was. Bij ons heeft zich een Amerikaan gevoegd die in z'n eentje aan het rondreizen is een ook heeft te kampen met hoogtevrees. Zijn manier is gewoon veel kletsen, heel veel kletsen. Verbazingwekkend werkt dat ook goed bij mij. We vervolgen onze weg gezamenlijk al kletsend over vooral koetjes en kalfjes... Het laatste stuk gaan we opnieuw met behulp van kettingen nog eens flink omhoog; tijdens de laatste 800 meter van de trail stijgen we nog tot 150 meter boven het niveau van 'Scouts Overlook'. De trail eindigt op de platte langgerekte top; 'Angels Landing'. Welk zijn naam zeker eer aan doet. Lange tijd is deze plek voor niemand bereikbaar geweest... 'except angels'! De top ligt op 1.765 meter boven zeeniveau en geeft een spectaculair uitzicht over de Zion Canyon. Niet dat ik me daar op dit moment heel bewust van ben. Ik ben vooral bezig met hetgeen dat we dezelfde weg weer terug moeten en wat als mijn lichaam dat niet meer durft? Ik moet wel want ik kan geen andere kant op dan terug...
Onderhand is het al aardig druk geworden op de top en nadat vooral Louis foto's heeft gemaakt en we wat krachtvoer hebben genuttigd beginnen we aan onze terugweg. We sluiten ons aan bij anderen die terug gaan en gezamenlijk blijkt het me ontzettend mee te vallen en hebben we weer het engste gedeelte achter de rug voordat ik er erg in heb. Naarmate we het laatste deel van de trail aflopen begin ik pas te beseffen wat ik daarboven heb gepresteerd en voel ik me waanzinnig trots. Gelukkig hebben we de foto's nog. Thuis ga ik eens heel aandachtig bekijken waar ik nou daadwerkelijk geweest ben ;-)

Doordat we vanmorgen zo vroeg waren vertrokken zijn we ook alweer vroeg terug. Rond half 1 staan we weer veilig onder aan de berg. Totaal uitgeteld. Nadat we een lekker bakje koffie en een ijsje hebben gegeten onderweg, rijden we door naar ons RV-resort! Waar we heerlijk gaan bijkomen aan de rand van het zwembad. Eind van de avond frissen we ons op en gaan we zowel onze overwinning als ons laatste avondje met onze RV vieren tijdens een etentje in het prachtige dorpje 'Springdale'. Met gemengde gevoelens duiken we het laatste nachtje ons eindelijk zo vertrouwde bedje in. Op naar een heel nieuw avontuur...

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping