Een hele goedemorgen! Na een goede nacht geslapen te hebben schuiven we de gordijnen open en schijnt de zon vol de kamer in. Dat beloofd wat voor vandaag!

We ontbijten bij een koffie tentje schuin tegenover op de hoek van de straat met heerlijke pancakes. Voor Louis met bosvruchten en mij natuurlijk die met banaan en ‘maple sirup’. Ik ben al wel een poosje wakker en heb mijn eerste reisverhaal erop weten te zetten. Dus een een flink ontbijt gaat er wel in.

We pakken de bus richting ‘Cornwall park’. Een prachtig park midden in Auckland.Het park is in 1901 geschonken door Sir John Logan Campbel, zodat iedereen er altijd vrij toegang tot heeft en van kan genieten. Hij ligt bovenop de berg begraven. Midden in ‘Cornwall park’ ligt ‘One Tree Hill’. Een dode vulkaankegel van 182 meter hoog. De laatste eruptie was 20.000-30.000 jaar geleden waarbij de lava een gebied bedekte van 20 km² en er 3 kraters zijn ontstaan. Nu is alles bedekt met groen en gaat het volledig op in het park. Het is ooit de plek geweest van de grootste prehistorische Maori-nederzetting in de regio. Ter nagedachtenis daaraan staat er een groot standbeeld bovenop. De heuvel is in de 17de eeuw door Europese immigranten genoemd naar een eenzame ‘podocarpus totara’ boom die daarop werd geplant. In de loop van de eeuwen zijn er diverse bomen gesneuveld door vandalisme en aandachttrekkers. Vandaag de dag wordt er gewerkt aan een nieuwe ‘eenzame boom’.

We stappen uit bij een hele grote supermarkt en besluiten daar onze lunch te halen. Er zal vast wel een mooi plekje in het park zijn om dat op te eten. Het park zelf is nog 10 minuutjes lopen door een woonwijk. We lopen langs prachtige woningen de berg op richting het park. Een klein stukje het park in kopen we bij een gezellig eettentje 2 coffee to go’s. Op het gras ploffen we neer tussen alle gezelligheid. Na de koffie lopen we richting ‘One Tree Hill’. Het is allemaal wat onduidelijk en het lijkt erop dat we via een saaie geasfalteerde weg de heuvel op moeten sjouwen. Niks voor ons. We houden niet van afvalt. Tijdens de lunch tussen de schapen vragen we ons ook af of dit echt nodig is. Soms zien we wel wat verdwaalde mensen lopen tussen het groen op de berg maar hoe ze daar komen, geen idee. Duidelijke bordjes met wandelroutes staan er ook niet echt. We smullen nog even van ons breekbrood met aioli en trekken daarna de stoute schoenen aan. Weer op weg de heuvel op over het asfalt komen we een hekje tegen. Wie niet waagt wie niet wint. We volgen een wandelpaadje van maximaal 20 centimeter breed door de bosjes, over grasvelden, via hekjes en langs de kraters zo de berg op. Dit loopt zoveel leuker. Binnen no time staan we bovenop. Hiervandaan hebben we een 360 graden uitzicht over de stad. We blijven niet te lang hangen want het is er super druk en een komen en gaan aan auto’s! Via het eerste de beste hekje duiken we weer het groen in, zoekend naar paadjes om weer beneden te komen. Over hekjes onder schrikdraad door, alles mag hier. We staan weer zo beneden. Onderaan de heuvel ploffen we neer op een groot grasveld en eten ons laatste beetje lunch op. De rest geef ik aan de mussen die er met de volledige familie op duiken.

We nemen de bus terug naar onze accommodatie en frissen ons even op. Na het opfrissen slaat de jetlag bij mij onverwachts keihard toe en val ik als een blok in slaap. Louis maakt me nietsvermoedend wakker om wat te gaan eten. Oef, dan wordt je niet vrolijk van wakker. Met een lichtelijk humeurtje stappen we de deur uit. We proberen in de buurt wat te gaan eten maar aangezien we nog niet heel erg hongerig zijn besluiten we om door te lopen naar de trendy hipster straat ‘Ponsonby’. Een hele uitdaging om daar te komen via een een kilometers lange stijle straat omhoog. Helaas is het aanbid niet zo groot als dat we gedacht hadden en blijken veel tentjes dicht te zitten. We komen terecht bij een heel gezellig tentje maar waar ze Thais eten serveren. De kaart blijkt voor de helft al uitverkocht te zijn dus kiezen een stuk ‘makkelijker’. We houden het bij 2 kleine gerechtjes. Het is niet helemaal onze smaak en besluiten de bus snel weer terug te nemen. Het duurt even voordat ‘ie voor komt rijden maar even later liggen we dan lekker onder de wol. Het is ook alweer bijna middernacht. De dagen vliegen hier om. Tijd om bij te slapen ho maar! Dus voor nu zeg ik ‘welterusten’ en tot morgen!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping