Louis laat me aan de picknicktafel, in het zonnetje, verder m’n verhaal schrijven wanneer hij het ontbijtje maakt. Wat een bofkont ben ik met hem! Ik wil met schrijven niet te veel dagen achterop raken want dan wordt het steeds lastiger om het nog compleet op papier te krijgen. Ik schrijf het beste ‘s nachts, in bed, op m’n rechter zij 😅 in het donker en als het super stil is. Maar dat kost me ook slaap en dat is voor overdag natuurlijk niet handig dus vannacht maar wat minder geschreven en wat meer proberen te slapen. Maar ik moet zeggen dat ik met dit uitzicht op de bergen en alleen het getjilp van de vogeltjes ook m’n verhaal wel op papier krijg.

De bagels smaken buiten perfect. Het zonnetje schijnt heerlijk en vanaf de picknicktafel kijken we recht op de besneeuwde bergen. Nooit meer naar huis…. Maar er liggen zuidwaarts nog prachtige plekken te wachten op ons dus hup, de watertank wordt bijgevuld en we draaien de weg weer op. De prachtige omgeving houdt maar niet op en nog steeds kijken we onze ogen uit. Dat één 300km lange weg door zóveel eindeloos moois kan lopen! Echt heel bijzonder.

Onze camping lag bij de ‘Sunwapta Pass’ op 2023M hoogte. In de winter is dit een gedeelte met het meeste lawine gevaar. Vanaf hier rijden we vrij snel ‘Jasper NP’ uit en ‘Banff NP’ in.
Ons volgende hoofdstuk van de roadtrip is begonnen! Na een mega haarspeldbocht, zo groot heb ik ze nog nooit gezien, genaamd ‘Big Bend’ strekken we de benen even bij ‘Weeping Wall’. Waar smeltwater via een aantal watervalletjes naast mekaar langs de wand omlaag stroomt.
Nadat we bij het ijsblauwe ‘Waterfowl Lake’ even wat foto’s hebben gemaakt samen met de altijd aanwezige busladingen Chinezen, auto’s vol Pakistani’s en een handvol Nederlandse gezinnen vinden we zowaar een lege parkeerplek om stiekem wat drone beelden te maken. Dronen is verboden 🚫 in alle Nationale Parken van Canada maar de kans is hier te mooi om te laten liggen. Wat je dan ziet is echt adembenemend. De wereld ziet er van bovenaf totaal anders uit als vanuit ons eigen perspectief. Het lijkt één groot kunstwerk; de kleuren, de vormen. Het loopt allemaal prachtig in mekaar over. Die is in de pocket, hup, snel inpakken en weer door alsof er niks aan de hand is.

Ondertussen zit ik voor het eerst achter het stuur. Net als voorgaande jaren ben er thuis weer van uitgegaan dat ik ook wel kilometers ga maken maar als we dan eenmaal op vakantie in wat voor auto dan ook zitten heb ik er totaal geen behoefte meer aan! Maar gelukkig duwt Louis mij er altijd wel een paar kilometer achter voordat ik thuiskom zonder kilometers maar mét spijt.

Bij ‘Saskatchewan River Crossing’ parkeren we de auto voor een snack. Het dorpje ligt aan de splitsing met de Hwy 93 (the Icefields Pkwy) en de Hwy 11 (the David Thompson Hwy). Mochten we nog wat nodig hebben aan benzine of boodschappen dan kan dat alleen hier. Verder zit er op de 125km die we vandaag afleggen helemaal niks. Maar we zijn goed voorbereid op pad gegaan; tank en koelkast zijn vol! Maar een kop koffie en wat lekkers gaat er altijd in!

Niet lang daarna popt de parkeerplek bij ‘Mistaya Canyon’ op. Na een kleine 500M lopen komen we bij de waterval waar het ijsblauwe water van de ‘Mistaya Rivier’ door de jaren heen een kronkelende kloof heeft uitgesleten. Vanaf de houten brug kijken we bovenop het kolkende water.

Het lijkt vandaag wel de ‘Hop on, Hop off’ Camper’ want verderop bij ‘Peyto Lake’ draaien we weer een parkeerplek op. Het lijkt er druk te zijn. Dat zal vast komen doordat het dicht bij de weg licht en een 400M geasfalteerd pad is aangelegd om er te komen. Her er der glijden we nog wel wat over een dikke laag sneeuw maar het is te doen. Een in en in saffierblauw meer ligt voor ons, met de besneeuwde bergen als dramatisch decor erachter. We staan op een houten plateau, een stuk hoger boven het meer waardoor het lijkt alsof er geen golfje te bekennen is: spiegelglad. Door de drukte is het niet heel aantrekkelijk om lang te blijven hangen dus snel een paar fotootjes en dan duiken we de weg weer op.

Via ‘Bow Pass’, op 2069M het hoogste gedeelte van de Icefield Parkway, rijden we verder tot aan ‘Bow Lake’. Denken we al het bijzonders ondertussen wel te hebben zien, heeft de natuur nog wat voor ons in petto. ‘Bow Lake’ is nog gedeeltelijk bevroren en door de wind is het ijs gaan ‘kruien’ waardoor langs de kant het op de mooiste manieren omhoog gedrukt wordt. Het ijs lijkt uit allemaal losse ijspegeltjes te bestaan waardoor bij het omhoogkomen stuk voor stuk de mooiste kunstwerkjes ontstaan. Het rinkelt ook zo vriendelijk wanneer de ijspegeltjes uit het niets over mekaar heen rollen.
Bij het meer staat de ‘Num-Ti-Jah Lodge' waar vast wat drinken te halen is. We openen de brede zware deur en staan in een kleine lage ruimte. Achter de toonbank staat een beer van een jongen. Zijn blonde lokken raken bijna het plafond en zijn gezicht lijkt rechtstreeks uit een stripboek te komen! Een grote brede mond begroet ons met een laag vlijend en monotoon stemmetje op een bijna computergestuurde manier. Alsof we in een attractie van de Efteling zijn beland. “Knibbel knabbel Knuisje…. Zo’n rare situatie. Louis trekt het niet en binnen ‘no time’ staan we weer buiten en moet mij bijna meetrekken! Ik nog steeds flabbergasted van wat ons net overkwam sta naast hem met een groot vraagteken boven m’n hoofd. Wat was dat? Dan schieten allebei in de lach! We moeten het écht nog even zonder koffie doen.

Volgens de borden langs de weg is de campground bij ‘Lake Louise’ vol. We rijden door naar het ‘Visitors Centrum’ voor wat informatie. Een alleraardigste meneer verwelkomd ons en bied direct hulp. Hij belt de camping en regelt een plekje voor ons. Hoe dan… Verder worden we overladen met nuttige informatie over de mogelijkheden hier rond Lake Louise en ook voor ‘Yoho NP’ heeft hij wat folders en plattegronden beschikbaar. Compleet geïnformeerd rijden we direct door naar de camping. Bij het inchecken blijkt dat de speciale RV plekken inderdaad vol zijn maar als we geen aansluiting voor water of elektriciteit nodig hebben kunnen we met gemak op een tent-spot staan. Beter zelfs. Anders moeten we tussen de trailers staan wat meer weg heeft van een geasfalteerde parkeerplek! Nu staan we knus in het bos tussen de tentjes en campervans. Gelijk maar 2 nachtjes geboekt.
Zonder onze plek eerste te bekijken draaien we om, terug naar het dorpje voor de boodschappen. Op de parkeerplaats blijken we al wat internet te kunnen ontvangen dus werken we bij voor zover mogelijk is met deze snelheid. Foto’s is nog steeds een drama. Eten doen we even bij een grillrestaurant maar dat is niet om over naar huis te schrijven. We worden zelfs boos de zaak uitgekeken omdat we geen fooi geven. Het kleine Chineesje bleef erom vragen. En bij de bakker waar we binnenlopen voor een kopje koffie ziet ze ons ook liever direct weer gaan. Nee, erg welkom voelen we ons hier niet.
Op de parkeerplek installeren we ons in het parkeervak met het meeste WIFI bereik en kijken de samenvatting van de Formule 1 race terug. Lekker bezig MAX!! Gewoon weer nummer 1!

Bij aankomst op de camping blijkt onze plek al bezet te zijn. Huh, das gek. Wanneer ik uit stap om het na te gaan bij de mensen die er nu zitten ziet Louis dat we ons hebben vergist. De plek die we in eerste instantie kregen voor 1 nacht is omgeboekt naar een hele andere plek voor 2 nachten. Gelukkig is G4 nog leeg en kunnen we zonder problemen ons installeren. De avonden vliegen om en het is alweer bijna nacht dus sluiten we de boel af en duiken het bedje in!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping