Heerlijk bijgekomen van ons Abel Tasman avontuur zitten we in de auto voor een ontbijtje. Het centrum zit om de hoek en een parkeerplaats is zo gevonden. Zodra we staan valt het Louis op dat een auto seint tijdens het langsrijden maar we zijn ons van geen kwaad bewust en kopen een parkeerticket. Voor ons komt ook een auto staan. Een aardige dame stapt uit en wijst ons er op dat in Nieuw Zeeland alleen met de rijrichting mee geparkeerd mag worden. Anders wordt je verrast met een dikke prent onder je ruitenwisser. Laten we dat maar niet riskeren. We steken de weg terug over en zetten de auto aan de goede kant, daar kwam gelukkig net een plekje vrij. Op een holletje rennen we door de regen naar het tentje van Google. Door al dat eten buiten de deur ben ik best klaar met de zoetigheden voor ontbijt. Ik probeer een hartige muffin. De aardige dame achter de balie brengt de ingrediënten zó lekker. Opgewarmd en met een klontje boter worden de broodjes gebracht. Ik ruik ze van een afstandje al aankomen en dat ruikt niet zoals ik verwachtte. Met moeite spoel ik een helft van de muffin weg met mijn flesje jus de orange. De andere helft krijg ik echt niet op. Achteraf dus niet zo een goed plan.

Bij een tentje iets terug, de ‘best in town’, pakken we een kop koffie en plannen we onze laatste dagen in ‘Picton’. Een klein stadje waarvandaan meerdere keren per dag de veerdienst op en neer voert naar ‘Wellington’ gelegen op het Noordereiland, de hoofdstad van NZ.
Picton ligt in de ‘Marlborough regio’, tegen één van de grootste ‘Marlborough Sounds’ aan; ‘the Queen Charlotte Sound’.
Wanneer we de kaart van de Marlborough Sounds bekijken, zien we een vreemde wirwar van zeearmen geflankeerd door hoge kliffen, diepe inhammen landinwaarts met prachtige baaien en goudgele stranden, bergkammen bedekt met dichte bossen en diverse onbewoonde eilandjes. De inhammen(sounds/fjorden) zijn eigenlijk overstroomde valleien en lagen duizenden jaren geleden nog boven water.
Ik dacht even de fjorden van Noorwegen te herkennen, maar nee, het is hier een stuk warmer, tropischer en werkelijk schitterend! Er zijn talloze wandelpaden, veel wild, diverse vogelsoorten, pinguïns, verschillende dolfijnen en historische plaatsjes.

Onderweg van Nelson naar Picton rijden we door eindeloze wijnvelden. Prachtig om te zien. Deze regio staat bekend om zijn goede sauvignon blanc door het uitstekend klimaat; veel zonneschijn en weinig regen.

Niet alleen een uitstekend klimaat voor de wijn maar ook heerlijk voor ons. De afgelopen weken hebben we een scala van weersomstandigheden meegemaakt. Van een heerlijk aangenaam zonnig temperatuurtje, tot zware hoosbuien en momenten waarbij de muts, sjaal en handschoenen goed van pas kwamen. We merken dat de afgelopen 3 weken niet in onze koude kleren zijn gaan zitten, we zijn gesloopt. Na alle spullen te hebben gedropt op onze hotelkamer lopen we Picton in. Het is een klein rustig plaatsje aan het water. Perfect voor ons om de laatste dagen van de vakantie door te brengen. We doen dan ook rustig aan, kuieren wat door de ene winkelstraat, ‘sharen’ samen een pizzaatje en hangen wat rond in het parkje aan het water.

Door ons Abel Tasman avontuur moet er ook even een wasje gedraaid worden. Tijdens het draaien zoeken wij een plekje bij het zwembad van ons hotel. Ook dit tempo hoort voor ons bij vakantie. Even gas terug, tijd voor onszelf en niet alleen maar door door door. Heerlijk!

Halfverwge de avond zoeken we een tafeltje in een restaurant om een hapje te eten. ‘s Middags al de kaart gezien en besloten om er ‘s avonds te gaan eten, dus we hebben er dan ook naar uit gekeken. Nou, we komen van een koude kermis thuis. Het is niet te eten. Mijn risotto champignon lijkt meer op een grauwe grijze champignon soep en Louis zijn kip hamburger smaakt waterig en zuur. We krijgen het allebei maar deels weg waardoor de serveerster bedenkelijk kijkt zodra ze de borden komt afruimen. Zo niet ons maar hier kunnen we moeilijk niet, niets van zeggen. Ze bied ons op hun kosten een dessert aan. We laten het ons smaken en zien dat de kok direct wordt aangesproken en er kookboeken worden opengeslagen en eten wordt geproefd. Zo, daar worden geen doekjes om gewonden. Na veel te lang op de rekening hebben moeten wachten betalen we maar bij de bar en lopen we de deur uit. Dit zou geen goede recensie zijn op ‘TripAdvisor’. Hopelijk vinden we voor morgen beter te eten...

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping