Het prettige 'Piece Hostel' in Kyoto laten we achter ons en bergen onze backpack weer op in de lockers bij het station. Ergens vandaag reizen we door naar Osaka. Erg veel gepland hebben we daar nog niet dus vullen we de dag nog gedeeltelijk in Kyoto.
Waar Kyoto ook bekend om staat is 'Fushimi Inari Taisha'. Een enorm shinto-heiligdom in de kleur fel vermiljoen en groen. Dé ultieme shinto-kleuren! Het hoofdgebouw dateert van 1499, het heiligdom zelf, de grootste en een van de belangrijkste shinto-tempels van Japan, stamt uit 711. Het heiligdom is tegen de Inari berg opgebouwd. Vanuit het complex lopen we een 4km lang pad tegen de berg aan welk deels wordt overbrugd door meer dan duizenden, vlak achter mekaar geplaatste, scharlakenrode Torii. Het is een smal pad met treden, de heuvel op, tussen de bomen door.
Eerder tijdens onze reis spraken we mensen die ons aanraden om er om 6 uur 's morgens te zijn zodat we de drukte konden voor zijn. Ik kreeg Louis niet zover dus lopen we hier rond 11 uur als sardientjes door een tunneltje gepropt van oranje poortjes. Wat had ik me dit anders voorgesteld. Maar ik laat me niet kennen. Het pad is 4km lang. Wie weet verspreid deze mensenmassa zich nog wel. Het valt vies tegen, die berg op. Ik merk het aan m'n oren die het gevoel geven elke keer te willen poppen. Langs het pad staan af en toe wat pandjes waar spulletjes worden verkocht. Eten, drinken en niet te vergeten de souvenirs. We kunnen een ijsje niet laten en pakken voor de zekerheid 2 flesjes water mee. Hoppa nu doorpakken! En wat schetst onze verbazing... het is een heel stuk rustiger. Sommige plekken zijn we zelfs even alleen. Dat is het, 5 uur 's ochtends je bed uit is nergens voor nodig! Doorlopen die hele berg op, dan laat je vanzelf iedereen achter je die niet de hele ronde maken. Achteraf toch fijn dat we niet als 2 enthousiastelingen hier om 6h stonden! Langs het pad komen we diverse heiligdommen tegen waar de god van de rijst wordt geëerd in de vorm van een zittende vos, de boodschapper van Inari. We halen de top na een goede klim en hobbelen op ons gemak verder de berg weer af, de drukte in. Op naar Osaka.

Osaka, Ōsaka-shi, letterlijk 'grote heuvel', is de op twee na grootste stad van Japan, met ongeveer 2,7 miljoen inwoners. Door het enorme aanbod van scholen, winkels en bedrijven stijgt het "mensenaantal" van Osaka overdag richting 3,7 miljoen inwoners. In Osaka wordt vaak gesproken over de zogenaamde "dagpopulatie" (3,7 miljoen inwoners) en "nachtpopulatie" (2,7 miljoen inwoners). In de agglomeratie/metropool Groot-Osaka, die naast Osaka ook Kioto en Kobe omvat, wonen in totaal zelfs 20 miljoen mensen.

Pfoei, wat een mensen! Het is gelijk te merken op het station. Tussen de hectiek door zoeken we onze juiste trein. Het is niet moeilijk meer, we hebben het systeem snel door, ondanks een nieuwe stad. Na nog een klein stukje lopen komen we aan bij ons nieuwe optrekje. I love this place! Alles is perfect! De mensen, de sfeer, het materiaal en natuurlijk ook de kamer! Het is een hostel dat nog maar recent z'n deuren heeft geopend. Niks geen tatami matten of papieren schuifwanden. Maar ook hier kan ik ontzettend van genieten. Veel beton, hout, hippe aankleding, felle kleuren en gezellige plantjes. Voor Osaka hebben we nog niet echt concrete plannen. We nemen de tijd om op adem te komen en genieten van de relaxte sfeer die hier hangt. Bergen de spullen op in de kamer. Ontdekken het hostel een beetje en zien bij de ingang een piepklein shopje waar een alleraardigste dame broodjes verkoopt. Het ruikt heerlijk wat er uit haar tokootje komt. We bestellen een heerlijke tosti en tijdens het eten plannen we onze dag. Osaka is een hele andere stad dan de grote steden die we tot nu toe hebben mogen ervaren. Oude gebouwen zijn er veel minder en de cultuur is ook minder traditioneel maar meer westers ontwikkeld. Het verschil tussen zakenmensen, scholieren en de casual geklede is er nagenoeg niet. Ik merk het gelijk op straat. Hier voel ik me meer op me gemak. De kans om iets fout te doen of mensen onbewust te beledigen is hier aanzienlijk lager. De beste plek waar we dat kunnen gaan ervaren is in de straat 'Dotonbori', meest hysterische straat ter wereld. Nooit eerder zag ik zoveel bizarre neonreclames als hier. Van levensgrote koeien tot reusachtige kogelvissen, bewegende 3D-krabben en lampionnen, elk restaurant probeert met een gigantische object van hetgeen wat ze te bieden hebben, klanten naar binnen te lokken. Hier vallen we van de ene in de andere verbazing. Helemaal wanneer na zonsondergang de neonverlichting is aangesprongen kijk ik m'n ogen uit. Dit is Times Square van New York maar dan in het kwadraat! Langs beide oevers van de Dotonbori-gawa kanaal loopt een boulevard met eindeloze restaurantjes en neon reclames. Maar waar bij ons de mond het meest van open valt is toch wel het onverwachte maar o zo bizarre optreden van zingende en dansende jonge meisjes. In Japan hebben mannen een grote voorkeur ontwikkeld voor hele jonge kinderachtige meisjes, ze hebben er zelfs een woord voor; Lollicon. Zelf zien de Japanners het als iets onschuldigs omdat er geen ‘slachtoffers’ zijn maar voor ons als westerlingen is het te bizar voor woorden. Je ziet het terug in strips, in de verkoop van seksueel getinte poppen waar volwassen jongens en mannen mee spelen en in de populaire seksueel getinte games met animaties van jonge meisjes. Het gaat altijd om getekend strips, animatie films en video games etc. Daarnaast zijn er jonge meisjes in korte rokjes die optreden in een popgroepje, zingen en dansen, en waar alleen maar volwassen mannen naar toe komen en helemaal uit hun dak gaan. 'Echt gek worden' is beter omschreven. Zulke popgroepjes treden nu ook op, hier aan de waterkant. Aan de overkant staan een hele groep mannen op leeftijd, met breekstaafjes blacklight helemaal uit hun plaat te gaan. Het voelt voor ons echt krankzinnig. Onlangs hebben we de documentaire hierover gezien op BNN. Des te bizarder is het om dit nu in het echt te zien.

Zodra we ons portie wel gehad hebben en het gevoel neigt om te slaan in plaatsvervangende schaamte gaan we opzoek naar wat eten. De keuze is hier reuze. Osaka staat bekend om het eindeloze eten. We kiezen weer voor streetfood. Maar wel kwaliteit!! We gaan voor 'Kobe-beef'. Kobe vlees is afkomstig van de Japanse Wagye runderen en is in veel landen mateloos populair. Dit exclusieve luxe product is erg prijzig, een lendestuk of haas van een kilo kan al snel oplopen tot zo’n 1000 euro. Dit is te wijten aan de trage, organische manier waarop het vee wordt grootgebracht. De runderen krijgen biologische granen te eten, worden dagelijks gemasseerd, krijgen Japans bier te drinken en luisteren naar klassieke muziek. Het vlees was tot 1912 ook niet te verkrijgen voor de burgers van Japan, maar enkel voor het Japanse koningshuis. Tegenwoordig mogen ook de gewone burgers het eten, alhoewel het dus wel erg prijzig is. Kobe beef heeft een erg hoog vetgehalte waardoor het ook niet nodig is om te bakken in boter. Qua smaak is het een tikkeltje zoet en het schijnt al vol met smaken te zitten zodat peper, zout en andere kruiden overbodig zijn bij het vlees.
En of ze gelijk hebben. In Takayama hebben we ook al Kobe-beef gegeten in verschillende uitvoeringen. Hier gaan we voor de Sushi-variant. Een bundeltje rijst met een plakje licht gebakken Kobe-beef. En een kom rijst met stukjes Kobe-beef! Het smaakt ver-ruk-ke-lijk. Dat mag ook wel. Voor dit beetje street food betaal je al snel €40,-!!! Als toetje gaat Louis voor een food-truck waar een flinke rij bij staat. Dat is altijd goed en we sluiten aan. We staan in de rij voor een 'Melonpan ice cream'! En of het wachten in de rij waard is. We smullen van het warme witte broodje, crunchy aan de buitenkant en zacht aan de binnenkant met een flinke bol vanille ijs erin! Een bijzonder lekkere combinatie!! Goed gevuld ontsnappen we aan deze hysterische chaos en zoeken ons fijne rustige hostel weer op! Bijkomen van alles.... Truste!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping