Om optijd bij het verzamelpunt te zijn gaat het wekkertje om half 8. Het is 7 graden in ons hutje. Brrrrr, zo koud dat we wolkjes blazen. Snel zetten we ons kopje koffie en thee. Langzaamaan wordt het dan heel iets warmer. Ik maak 2 flinke kommen warme havermout, banaan erop en smullen maar. We trekken zoveel mogelijk laagjes aan en pakken de rugzakken.
Ruim optijd staan we op de afgesproken parkeerplek dus tijd zat om de lunch nog even klaar te maken. We duiken de camper weer in, wat is daar gebeurt!! De hele inhoud van de koelkast ligt over de vloer heen, een fles liqueur ligt in het douchehokje en de pan met het restje van gisterenavond is uit de oven geschoven en heeft zich ook gemengd in de ravage. Gelukkig heeft het aluminiumfolie het meeste tegengehouden, anders konden we onze lunch van de vloer schrapen. Louis warmt het restje in de pan op om wraps van te rollen en ik ruim de boel op en poets het vloertje zo goed mogelijk als kan. Ach, die ene vierkante meter is het werk niet. Het kan ook geen kwaad na 2 weekjes in de camper. Ff de frisse doek er doorheen!
Het is de 2de keer al dat na het rondje over de camping de vloer in de camper bezaaid ligt met rondvliegende spullen. De camping is ook nog maar net open doordat het winterseizoen lang heeft aangehouden. Hierdoor hebben ze nog maar weinig tijd gehad om zaken te herstellen terwijl er al wel veel kampeerders zijn. Door de strenge vorst zitten er zulke grote en diepe gaten in de weg dat je hele huisraad vanachter de deurtjes door de hele camper heen wordt geslingerd. That’s campinglife….

Zodra we alles op z’n plek hebben melden we ons bij de gids voor vandaag, Tamara. Hebben we nog wat nodig? Muts, handschoenen, regenbroek, stevige stappers? We krijgen de ‘spikes’ en zijn klaar voor het avontuur. In de verte zien we ‘m al liggen ‘Athabaska Gletsjer’! We gaan erop! Vandaag niet decadent met een helicopter maar te voet vanaf de onderkant van de gletsjer. Met z’n zessen rijden we er naar toe. Nadat we eerst een stuk steenpuin hebben gehad mogen de ‘spikes’ onder gebonden worden. Super handig zijn ze tegenwoordig. Flexibel rubber waar metalen kettinkjes aan bevestigd zitten met aan de onderkant puntjes. Deze trek je over de zool van je eigen schoenen heen en, voila, klaar om het ijs op te stappen zonder dat je onnodige pirouettes maakt!

Het eerste deel gaat over een lang stuk vlak ijs, sneeuw, het zit er een beetje tussenin, waar we stiekem wel wat moeten klimmen. De sneeuw wordt steeds minder en even later lopen we alleen nog over ijs. Alsof je in het vliegtuig zit en boven de wolken vliegt. Dat ziet er ook altijd zo aantrekkelijk uit, bobbelig zoals een donzen dekbed. Hier stromen her en der wel wat watertjes langs ons naar beneden en aan onze rechterkant ontstaat een steeds grotere water stroom die bijna wel 2 meter diep door een ijskloof loopt. Hoe verder je naar beneden kan kijken hoe blauwer het gladde glimmende ijs wordt. Waar de kloof aan de oppervlakte weer bijna samenkomt stappen we erover heen en stoppen even voor een snack. Tamara vraagt of er nog iemand moet plassen… Iedereen houd zich stil en denkt… waar dan! Vriendelijk vraagt ze of we allemaal naar voren willen kijken want zij moet wel. Oooooh, zo gaat dat hier. Subtiel. Ja, als je moet dan moet je. Er zijn lelijkere plekken om te gaan.

Het einde van de ijsvlakte is in zicht waar de gletsjer omhoog klimt en hoogte krijgt. Alsof we nog 10 minuutjes te gaan hebben maar Tamara trekt er een halfuur voor uit! Zo een massa vlak ijs vertekend ontzettend. Het zag er aan het begin niet zo ver uit maar volgens Tamara zijn we al 5km onderweg. Een dikke laag sneeuw zorgt voor wat oponthoud. Het kan wel 3 meter dik zijn en bedekt onzichtbare spleten in de gletsjer eronder waar je met gemak in kan verdwijnen, niemand die je daar uit gaat krijgen. Met een lange pijlstok van wel 3 meter prikt Tamara in de sneeuw om te checken of het paadje wat ze creëert wel veilig genoeg is. Soms verdwijnt die hele stok bijna in de sneeuw maar we sjouwen stug door. We lopen als treintje 1 voor 1 achter haar aan met een skilengte tussen elkaar in zodat we niet allemaal tegelijk gaan zodra er iemand in moeilijkheden komt. Net waar de gletsjer wat hoger wordt en de punten blauw ijs door het dikke pak sneeuw heen beginnen te steken stoppen we voor de lunch. Met onze billen op het koude ijs genieten we van onze gevulde wraps.
De gletsjer loopt tussen 2 bergen door; de Andromeda van 3450M hoog en de Snow Dome van 3456M hoog. De Athabaska bergtop zelf ligt op 3450M hoog. Beide bergflanken langs de gletsjer hebben nog her en der sneeuw liggen wat zo nu en dan als kleine lawines naar beneden schuift doordat de sneeuw begint te smelten nu het zonnetje erop schijnt. Het ziet er van een afstand uit als kleine watervalletjes maar ze maken een kabaal! Het bulderend geluid galmt tussen de 2 bergflanken door en weerkaatst heen en weer waardoor het lijkt alsof er steeds een mega ellende aan zit te komen. Volgens Tamara heeft ze het nog nooit zo meegemaakt en krijgen we vandaag een flinke show te zien.
Helaas heeft de winter dit jaar veel langer aangehouden als normaal en ligt het grootste gedeelte van de gletsjer nog onder het dikke pak sneeuw waardoor de mooie blauwe sculpturen en inkijkjes in de gletsjer nog niet mogelijk zijn. Beter voor de gletsjer want dan smelt het minder snel maar slecht voor de touristen 😔.
Zonder ook maar een glimp te hebben kunnen zien van wat er onder onder de sneeuw aan natuurschoon zit verscholen beginnen we aan onze weg terug. We hebben allemaal een regenbroek aan dus stuk voor stuk kunnen we glijdend als van een glijbaan de sneeuwhelling af. Twijfelend kijken we Tamara aan. Zelf heeft ze geen regenbroek aan dus voordoen lukt niet. Als eenmaal de eerste is geweest ligt er een platgestampte baan en roetsen we uiteindelijk allemaal naar beneden. Armen de lucht in en gaan alsof je in de achtbaan zit! Toch wel leuk!

Terug gaan we iets meer links over de ijsvlakte. Direct al langs de ijskloof met een stromende, blauwe ijswater! Het ziet er prachtig uit, een kronkelende spleet in het ijs met aan beide kanten een laag witte sneeuw wat afsteekt tegen het blauwige ijs. Een plaatje om te zien.
Zodra we het laatste stukje ijs van de gletsjer hebben verlaten wordt zichtbaar hoe hard het smelten gaat en de gletsjer in rap tempo verdwijnt. Vanaf 1840 staan er bordjes tot waar en in welk jaar de gletsjer toen was. De verwachting is dat deze Athabaska gletsjer er over 50 jaar niet meer is! We zitten in een afbrekende fase en het is onomkeerbaar. Dan wordt je even met je neus op de feiten gedrukt. Net nu we er met een dikke Ford 350 Turbo liters Diesel per dag doorheen jagen. Oei, sorry klimaat! De volgende keer misschien iets dichter bij huis zoeken een wat minder zware tank?

Na 10km in 5,5h staan we weer op de parkeerplek. Nu hebben we wel een lekkere koffie verdient. Naast de parkeerplek ligt ‘Icefield Park Centre’ van waaruit diverse andere soort tours vertrekken maar ook horeca in zit. Bij de ingang zit al een flinke Starbucks!! We houden ons nog even in en lopen door voor een hapje. Bij het restaurant lijken de patatten er al 3 dagen te liggen en de pizza punten draaien waarschijnlijk ook al even rond in de vitrines. Laat maar! De andere opties hoef ik niet meer te zien. We sluiten bij de Starbucks aan in de rij voor een lekkere Frappuccino. Dat vult ook. Als het dan toch een vermogen moet kosten dan graag iets heel lekkers! Met 2 grote bekers zetten we ons neer op het zonovergoten terras met uitzicht op de gletsjer! Ze hebben zelfs WIFI! Snel m’n zus feliciteren met haar verjaardag en nog wat andere berichtjes beantwoorden! Ik wil hier eigenlijk nog helemaal niet weg! Waanzinnig uitzicht, heerlijk zonnetje en lekker even ongestoord internetten. Maar ‘Yoho National Park’ roept! Voor ik het weet zitten we helaas al weer in de auto. Wanneer we nog stiekem even een klein rondje over de camping rijden voor een toiletbezoek begint Louis toch ook te twijfelen. Laten we toch nog maar een nachtje bijboeken. Ondertussen is het al einde van de middag en het stuk ‘Icefield Parkway’ wat we nog voor ons hebben liggen willen we niet volgas aan voorbij gaan. Daar moeten we de tijd voor nemen. We rijden waarschijnlijk maar 1 keer in ons leven ‘s wereld mooiste scenic route over!! We reserveren een nieuwe plek op dezelfde camping met een magnifiek uitzicht en rijden in 1 streep weer terug naar het zonnige terras met panorama uitzicht op de gletsjers én internet zodat we de samenvatting van de kwalificatie van Formule 1 terug kunnen kijken!! Blijven toch nieuwsgierig! Dan breekt de paniek even uit. Louis kan maar 1 camping vinden bij ‘Yoho’ en met het reserveren van het laatste plekje gooit de site ons er steeds uit. Ze willen ons niet! Ik kan me niet voorstellen dat er maar 1 mogelijkheid is en pak de camping-apps erbij. Super handig, daarop staan hele verzamelingen campings en gelukkig blijkt de paniek voor niks; er zijn meerdere campings maar 1 van 4 kan geboekt worden en de rest gaat volgens ‘first come, first serve’! Het mag dan wel weekeind zijn morgen maar laten we hopen dat niet álles volzit.

Toch wel aardig murw van dag gooien we de broodjes hamburger in de pan ipv. op het vuur. We hebben afgelopen dagen zulke verwoede pogingen gedaan voor een kampvuur en elke keer is het hout te nat waardoor we alleen maar rookbommen kunnen maken. We houden het buiten nu voor gezien. Dus deurtje dicht, hutje warmhouden en lekker even niks…

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping