Ik kan de klok er bijna op gelijk zetten; vier uur in de ochtend moet ik naar het toilet. Soms stap ik er voor uit soms niet. Het ligt er aan of ik het nog wel even kan uitzingen en of de onderneming er naar toe buiten wel meevalt. Hier midden in de jungle op een open grasveldje valt de onderneming wel mee. Ik hijs me in m’n lange flodder broek met een longsleeve, zet m’n hoofdlampje op en klauter het trapje af. Speurend over het gras loop ik richting de toiletten. De kikkers hier zijn wel 20cm en gaan voor niemand aan de kant dus is het beter om er omheen te stappen. Vlakbij de toiletten lichten ineens 2 paar felle ogen op. Ik schrik ervan. Gelukkig blijken het honden te zijn. Het zijn niet de twee honden van de eigenaresse dus ik ben een beetje voorzichtig en hou ze op afstand. Wat wat lastig is want er wil er één ontzettend graag geknuffeld worden. Op een holletje loop ik terug naar de auto en klim ons tentje weer in.
Terug in m’n slaapzak probeer ik nog een stukje verhaal te schrijven. Ik begin er het op alle mogelijke momenten van de dag aan maar het lukt me het aller makkelijks in het donker midden in de nacht, niks geen afleiding, geen andere prikkels, alleen de dierengeluiden buiten de tent. Dan lijkt het net alsof ik even terug in de tijd ga en de desbetreffend dag weer helemaal opnieuw beleef. Soms rollen de verhalen er zo uit en soms kost het moeite om m’n ogen open te houden. De dagen zijn hierdoor zó kort voor mij dat ik me chronisch moe voel. Net als nu. Na een half uurtje tikken vallen m’n ogen dicht en glijd m’n telefoon uit m’n handen. Ik besluit nog maar even te gaan slapen. Met dat ik me omdraai begint er buiten een hond te blaffen die het een half uur volhoudt. Weg slaapmomentje. Na de hond is het de haan die me uit m'n slaap houdt! Ook die weet van geen ophouden en gaat tekeer totdat het buiten helemaal licht is. En buiten licht betekent binnen in de tent licht. Ik weet nog een beetje weg te dommelen maar daar blijft het ook bij.

Om goed wakker te worden nemen we nog een 'frisse duik’ in de warm water baden. Zo tijdens daglicht is het een hele andere ervaring maar het blijft een heerlijke plek en we hebben dan ook helemaal geen zin om er uit te stappen. We hebben de baden wederom voor ons alleen en doen dan ook rustig aan. Van Anouk hebben we een bekertje met modder gekregen uit een riviertje hier niet ver vandaan. Puur natuur! Ik schrub alsof mijn leven er vanaf hangt, smeer m'n gezicht ermee in en neem een duik om het van me af te spoelen. Een korte stop bij de buitendouche is genoeg voor een schoon gevoel.

Bij Anouk bestellen we een ontbijtje en krijgen even later een heerlijk bord vol vers fruit en een berg pancakes geserveerd. Heerlijk!!
Na het eten raken we aan de praat met het Engelse stel een tafeltje verder. Dat klikt zo goed dat we zo 2 uur verder zijn. We besluiten contacten uit te wisselen en mekaar misschien zelfs eens een keer op te gaan zoeken als we thuis zijn. Wat zou dat een leuk nieuw avontuur opleveren!

We hebben nog een flinke rit voor de boeg richting ‘Corcovado National Park’. Het ligt op de Osa Peninsula in het zuidwesten van het land. Een schiereiland vlak voor de grens met Panama. National Geographic noemde het park "the most biologically intense place on Earth in terms of biodiversity". Dat beloofd wat!!! Mogen we ook alle blogs geloven die we erover hebben gelezen dan is dit de kers op de taart.

Halverwege de kustweg maken we bij Uvita een stop voor de lunch. Vanuit de Lonely Planet kiezen we een tentje maar dat blijkt niet de beste keus te zijn. Het personeel is super saai en de pizza die we delen smaakt ons niet. We besluiten bij het andere tentje uit de Lonely Planet een kop koffie te pakken. Daar blijkt al snel dat we écht de verkeerde keuze hebben gemaakt. Alles wat hier uit de keuken komt ziet er voortreffelijk uit! Ach, we kunnen niet altijd goed gokken.

Vanaf de vlakke kustweg met alle palmplantages en dorpjes rijden we zo de bergen in, de jungle door. Het is een verademing na alle hitte en droogte van de afgelopen dagen. Met dat klimaat hadden we niet echt rekening gehouden en kwam dan ook als een lichtelijke verassing. Vooral de stof kunnen we niet meer zien. Van diverse mensen hebben we begrepen dat het droge seizoen 3 weken eerder is begonnen waardoor het nu allemaal zo extreem is. Ik ben daar niet voor gebouwd. Functioneren lukt me dan niet meer. Zodra ik de airco van de auto uitstap gutst het zweet uit al m’n poriën en zakt m’n energie level beneden het nul punt. Hier in de bergen kom ik weer wat tot leven!! Het bewegen kost minder energie en je voelt je door de dag heen een stuk frisser.

Onderweg komen we ogen te kort en weten niet waar we kijken moeten. De natuur is zo overweldigend groen en divers. Hoge bomen aaneengeregen door lianen en struiken. één dikke groene massa van planten waar niet doorheen te komen lijkt. Dan ineens zie ik in de verte wat langzaam bewegen over het wegdek. Het zal toch niet waar zijn? Zodra we dichterbij komen wordt het steeds duidelijker. Het beweegt niet snel en het ziet er op de grond nogal onhandig uit. Het is een luiaard!

De luiaard is een dier dat vooral veel voorkomt in Costa Rica maar moeilijk te spotten is. Dat komt omdat hij hoog in de boomtoppen leeft tussen het gebladerte en meestal vrijwel onbeweeglijk als een bal zit te ‘slapen’. Ze voeden zich voornamelijk met (jonge) bladeren die vooral hoog in de bomen te vinden zijn. Aan het vaak arme en soms zelfs giftige voedsel heeft de luiaard zich in de loop van de millennia aangepast door onder andere uitzonderlijk lange darmen te ontwikkelen. Alle energie gaat in het verteren van het voedsel zitten: alle overige energie die hij zou kunnen gebruiken zou slechts ‘verspilling’ zijn. Vandaar dat hij zo ‘lui’ is. 1x in de week komt hij uit zijn lievelingsboom om zijn behoefte te doen. Laten we hem nou net nu tegenkomen.

Dilemma. Dilemma. We staan met onze gevaren lichten aan op een drukke doorgaande weg met een luiaard die zich niet al te snel voortbeweegt. Het eerste wat in me opkomt is uitstappen, oppakken en aan de overkant van de weg zetten. Maar gelukkig bedenk ik me vrij snel en weet ik me in te houden. Laten we eerst kijken of hij zelfstandig de overkant van de weg weet te halen zolang er geen ander verkeer langskomt. We laten de auto op de weg staan met gevaren licht aan zodat we één weghelft gecoverd hebben. Snel pak ik mijn telefoon en zonder er bij na te denken begin ik te filmen https://youtu.be/pSl-pbZkU5Q Wauw! Dat we dit mogen mee maken. En alsof het zo zou moeten zijn passeren de eerste auto’s ons pas weer zodra de luiaard veilig de overkant heeft gehaald! Met een grote glimlach kijkt hij nog even in de camera en daarna rijden we opgelucht weer door! Onze dag kan niet meer stuk.

Pas na vieren komen we aan in Puerto Jiménez. Op de IOverlander app heeft Louis een campingplek gevonden die erg goed staat aangeschreven; ‘La Palapa Hut Hostel and Camping’! In eerste instantie valt er weinig te zien. Alles ligt verscholen tussen de bomen. We parkeren de auto en gaan opzoek naar de receptie. In een lichtelijk treurig gebouw boeken we een nacht om te staan. Het voelt een beetje troosteloos maar wat maakt het uit als we bijna zelfvoorzienend zijn. Dan hebben we genoeg aan leuke sta plek. Een niet Engels sprekende jongen loopt voorop en wijst ons een ietwat sneu grasveldje aan waar we een plek kunnen uitzoeken. Het is naast een opblaas zwembad onder een felle TL balk die de hele nacht blijft branden of iets meer beschut tussen het kunstmatig aangelegde moerasje en het faciliteitenhuisje; tevens een dumpplek voor oude reclame platen. Het laatste klinkt het minst onaangenaam. Het is toch zo donker dus wat maakt het uit waar we staan.
Aangezien het al best laat is besluiten we eerst in het dorp te gaan informeren naar de beschikbare tours voor Corcovado park. Anouk heeft ons een touroperator aangeraden. Het is al half 6 en 6 uur sluiten ze dus haast is geboden. Dus op een drafje lopen we richting het dorp. Binnen hebben ze slecht nieuws; de receptie van het nationale park is al gesloten vanaf 4 uur en boekingen moeten vóór 4 uur gedaan zijn. Maar iets verderop in de straat zitten nog wat kantoortjes, wellicht hebben zij nog wel plekken beschikbaar die ze in het vooruit hebben geboekt. Ze noemt als eerste een kantoortje op waar we direct naar opzoek gaan. Evenlater zitten we in een muf klein hokje met een versleten stoffige bank en een iets te laconiek mannetje achter een klein tafeltje vol met opgestapelde rotzooi. We leggen uit wat we willen. Een één daagse hike door Park Corcovado. Aangezien Corcovado alleen te bezoeken is mét een gecertificeerde gids zijn we afhankelijk van touroperators. Er worden ook diverse meerdaagse hike’s aangeboden waar veel mensen lovend over zijn maar de prijzen rijzen de pan uit en onze redelijk onaangenamen ervaring met een meerdaagse hike in Nieuw Zeeland zit nog vers in het geheugen dus we kunnen onze voorstelling er wel van maken. Volgens het laconieke mannetje is een eendaagse hike naar Corcovado niet de beste keus aangezien vanaf hier de reistijd ontzettend lang is en we in verhouding weinig tijd daadwerkelijk in het park zouden doorbrengen. Hij steld voor om een combinatie tour te nemen naar het erbij gelegen Matapalo en het ‘Piro’ park. Dit is een soortgelijk park maar ligt tegen Corcovado aan en is daardoor sneller bereikbaar waardoor er meer tijd over is om in het park te spenderen. Het is onderhand al zes uur geweest en verwachten de kans op iets beters nihil. We vinden het lastig. Communiceren met deze man gaat moeizaam door z’n gebrekkig Engels en op alles wat we vragen zegt hij ja, ja ja. Hij maakt er een mooi verhaal wat ons redelijk wantrouwig maakt. Aan de andere kant hebben we het idee dat we geen andere keus hebben. Het is al laat en willen we morgen nog iets doen dan moeten we nu beslissen. Een dag langer hier rondhangen is geen optie. De camping is ruk, het dorpje misschien nog wel troostelozer en de dagen vliegen voorbij waardoor we zo min mogelijk tijd willen verspillen. Ach, laten we het gewoon doen. We zien het wel. Valt het mee dan hebben we geluk, valt het tegen dan kunnen we er over een poosje vast wel weer om lachen.

Terug op de camping besluiten we voor het gemak om in de gezamenlijke keuken ons maaltje te koken. Dat scheelt een hoop opbouwen in het donker en gedoe met afwassen. En het maakt weinig verschil, weggemoffeld naast wat oude reclame borden of in een troosteloos camping gebouw. Het is wel een ruime keuken waar we gelukkig met meerdere ons potje kunnen koken. Tijdens het koken van de rijst schuif ik nog even aan een tafel om wat te schrijven. In de sfeerloze gezamenlijk ruimte werken we met moeite ons eten naar binnen. Dan blijkt de kip blijkt nog niet helemaal gaar te zijn en moet nog even terug de pan in. Het is niet onze avond. Met tegenzin zitten we even later ook de kip naar binnen te werken. Mijn puf is volledig verdwenen. Hoe kan een dag van zo een hoogtepunt zo in elkaar zakken. Louis weet me nog over te halen om te douchen wat ook een vreemde situatie oplevert. Het kleine douche hokje kan alleen afgesloten worden aan de buitenkant en er is nul mogelijkheid om iets op te hangen. Buiten wachten we dus op mekaar met de handen vol kleren en toiletartikelen om de deur te bewaken...
's Nachts blijft het redelijk warm en koelt het nauwelijks af. Gelukkig is het wel rustig, geen blaffende honden, krijsende jongelui of kraaiende hanen. Morgen is het vroeg dag dus een goed nachtje zo lekker zijn!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping