Vanmorgen 'wakker geworden' in een vliegtuigstoel ergens boven Azië. Als je de slaap in ieder geval hebt kunnen vatten... Ik helaas amper. De stoelen van China Airlines zijn niet mijn model. Die passen me gewoon niet. Ondanks dat we wat extra ruimte hebben kon ik mijn draai niet vinden. Rechtsom zitten, linksom zitten, rechtsom liggen, linksom liggen. Ik heb alles geprobeerd, niets hielp, dan maar verder in m'n spannende boek. Slapen zien we later wel weer! Het is ook wel een 'bumby flight'! We hebben erg veel last van turbulentie waardoor we bijna de hele reis worden verzocht de stoelriemen aan te snoeren. Ook dat zorgt niet echt voor een relaxte nacht.

De slapers hebben we nog niet uit de ogen of we wrden alweer verrast met een maaltijd. Louis en ik kiezen allebij voor de omelet met wat groente want vis op de vroege morgen zien we niet zo zitten... Ook de omelet blijkt toch niet Louis zijn smaak te zijn. Ik vind 'm wel lekker zeg. Gelukkig zit er ook fruit en een broodje bij. Blijft Louis niet helemaal met een lege maag zitten.

Na nog een paar uurtjes vliegen komen we aan in Taipei, onze tussenstop. Het is een super schoon vliegveld. De vloeren glimmen ons tegemoet, het lijkt wel één grote ijsbaan en we zien ook alleen maar mensen continu alles schoonhouden. De 'boulevard' is een klein pretpark op zich. Elke gate heeft een eigen thema. Halfverwege nemen we een lekkere kop cappuccino en een dubbele espresso. De tijd vliegt om zonder dat we er erg in hebben. Ik dacht nog even een paar uurtjes slaap te kunnen pakken in 1 van die lekkere luie stoelen die we in het begin tegen kwamen maar we moeten alweer bijna boarden. Zachtjes aan lopen we naar onze gate. Dan maar weer een poging wagen om te slapen op onze volgende vlucht. Maar eerst moeten we weer eten. Nu maar samen voor de kip met pasta gekozen. De pasta en de kip is lekker, het sausje vind ik to much. Maar het koekje bij de Chinese thee is wel weer erg lekker!!
Na wederom weer een bumpy vlucht van ongeveer 3 uurtjes en gelukkig iets meer geslapen te hebben staan we samen veilig op Narita International Airport, Tokio. Hier begint ons avontuur echt. Na alle rijen, controle poortjes en vingerafdrukken werpen we onze backpack weer veilig op de rug en mogen we opzoek naar de balie van de Japan Rail Pass. We hebben voor elk van ons één enkel treinticket besteld waarmee we, gedurende 3 weken, een groot deel van Japan kunnen gaan ontdekken. De vouchers daarvoor moeten we nog zien om te wisselen voor het echte ticket. Zo gezegd zo gedaan. Na een paar behulpzame medewerkers vinden we de juiste balie, helemaal op z'n Japans; geordend en prima geregeld, dus binnen no time hebben we onze officiële tickets inclusief alvast een ticket met gereserveerde zitplaatsen voor de trein naar Tokio Centrum. Deze gaat pas over een uurtje, dus tijd zat om de eerste Japanse flappen uit de muur te trekken: de Japanse Yen. Aller eerst kopen we daar een zak chips en een flesje cola voor. Echte toerist hè... Ha Ha!

Het duurt nog ongeveer 1,5h voordat we met de trein op onze plek van bestemming aankomen. Niet zo raar wanneer je je realiseert dat Tokio de grootste stad ter wereld is. Er wonen ongeveer 37 miljoen inwoners in de hoofdstad van Japan. Dat is meer dan 2x zoveel als in heel Nederland. Logisch dat het even duurt voordat we van het vliegveld in het centrum zijn. Het laatste stukje lopen we naar ons hotel. Onze eerste ontmoeting met Tokio is heel aangenaam. Het is rond een uur of 10 's avonds maar nog gezellig druk op straat. Alles voelt heel gemoedelijk, niemand heeft haast en het voelt heel veilig. Ons hotel hebben we zo gevonden. En wat voelt dat als een oase wanneer je na 27h reizen eindelijk een 'eigen' kamertje hebt met een douche en een echt bed. Alles staat en ligt klaar; badschuim, shampoo, mandje met tandenborstels, tandpasta, kam etc, en slippers met een soort van 'huispak' waarmee we gebruik kunnen maken van het algemene bad. Nu eerst allebij een lekkere douche. Want we moeten nog wel wat eten voordat we in bed mogen duiken. Na zo een lange reis is altijd 1 ding sowieso goed; Mac Donalds! Samen lekker aan de snelle vette hap. Gezellige samen aan een tafeltje langs de kant van de weg. Na het eten lopen we toch nog even richting de 'Tokyo Tower'. Prachtig verlicht en lijkt zo dichtbij... Met zijn 332,6 meter is het de op 1 na hoogste toren van Tokio. Het doet dienst als communicatie toren voor belangrijke Japanse media zoals televisie en radio. Het is even een leuke wandeling door een buitenwijk van Tokio. We lopen langs het hek van het Shiba park, wat is gebouwd rond de tempel van Zōjō-ji. In het donker zien we hier weinig van maar het lijkt veelbelovend. Waar we niet omheen kunnen en ons erg opvalt zijn de talloze stenen beeldjes. Beeldjes met een kinderlijk gezichtje en een rood mutsje, cape of slab. Veelal met speelgoed en/of bloemen aan de voetjes. Kindjes die al voor de geboorte komen te overlijden worden in Japan ook wel waterkinderen genoemd. Een waterkind heeft in de ogen van de Japanners nog niet de kans gehad om karma op te bouwen en zou daarom niet in de hemel kunnen komen. Van de god Jizo wordt gezegd dat hij de kinderzielen begeleidt en ze het hiernamaals binnen smokkelt in de mouwen van zijn mantel. Met deze vriendelijke gedachte lopen we op ons gemakje terug naar het hotel. Nu eerst naar bed, beetje proberen bij te slapen van de uurtjes die we hebben moeten laten liggen...

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping