Vandaag gaan we het nationale park ‘Rincón de la Vieja’ ontdekken. Wat ‘old lady’s nook’ betekent. Genaamd naar de actieve vulkaan ‘Rincón de la Vieja’. Gerard heeft ons vast uitgelegd uit welke trails we kunnen kiezen aangezien de Costa Ricanen daar niet zo heel duidelijk in zijn. Er zijn 2 waterval-trails. De ‘Caratas Escondidas trail’ gaat vrij snel stijl omhoog en komt uit bij de gelijknamige ‘verborgen’ waterval waar we niet in mogen zwemmen. De ‘Catarata La Cangreja’ brengt ons door wisselende landschappen en verschillend bosgebied bij een waterval van 50 meter die neervalt in een kleine lagune met helderblauw water. Gezien de hoge temperatuur besluiten we voor de afwisselende landschappen te gaan. Steil omhoog klinkt heel aanlokkelijk maar de temperatuur hier is wel een heroverweging waard.

Om bij het park te komen moeten we eerst een onverharde weg volgen. Veel hobbels en kuilen later komen we aan bij de slagboom. Hier moeten we 700 colones pp. betalen aan en mannetje omdat de weg verder door privéterrein loopt. Dat is dus nog géén entree voor het park... Aangekomen bij de parkeerplek van het park pakken we onze tassen in, water, zonnebrand, anti-bug-spray, muslirepen, zwembroek, handdoek. Het standaard pretpakket voor onderweg. We betalen de entree en lopen het park in. Vanuit grasland lopen we al snel het bos in. Tredes die er liggen zijn gevormd door de boomwortels. Soms is het een flink geklauter omhoog of juist weer naar beneden. Vanuit het bos lopen we een open grasvlakte op met hier en daar een dorre struik. We hopen dat dit maar een kort stukje is; veel te warm zo in de hoogtezon!! Het lijkt Texas Amerika wel met her en der een verdwaalde cactus. Aan het einde van de vlakte lopen we een bos in met meer loofbomen. De volgende vlakte die we oplopen staat vol met grote agave planten. Vanaf hier gaat het bos steiler naar beneden en klauteren we weer via boomwortels verder. Na krap 2h horen we in de verte het gebulder van de waterval. Nog een klein stukje. Doordat we constant moeten kijken waar we onze voeten kunnen neerzetten zien we niet zo veel van de omgeving en krijgen we weinig mee van wat er om ons heen gebeurt. Ook niet wat er op ooghoogte hangt. En al helemaal niet met m’n hoedje op. Het moest er een keer van komen dat ik tegen een tak loop. Daar vliegt m’n hoedje door de lucht, op de grond en rolt 1,5 meter de berg af. Zonder hoedje ben ik nergens. Die heb ik echt nodig tegen de zon. Dus met gevaar voor eigen leven hengelt Louis met een tak naar m’n hoedje. Het is allemaal losliggend gebladerte en de afgrond is steil en diep. Uitglijden om een hoedje is het niet waard. Met een wat langere tak en vastgeklemd aan een boomwortel vist hij met een sierlijke boog m’n hoedje omhoog. Helemaal gelukkig dalen we de laatste meters af naar de waterval. Wat een plaatje. Tussen stenen wanden ingeklemd, helemaal met groen begroeid valt het water 50 meter naar beneden in een poel met helderblauw water. We zijn nagenoeg alleen, nog 2 andere mensen zijn er. Louis neemt een frisse duik en ik nestel me op een rots en begin m’n verhalen verder te schrijven. Langzaamaan wordt het ietsie drukker. Nu durven 4 andere mensen een duik aan ondanks het bordje ‘verboden te zwemmen’. Gerard wist ons te vertellen dat het bordje 2 jaar geleden is geplaatst nadat iemand zijn pols had gebroken. Dat bordje gaat nergens over, hij zegt dat je gewoon moet gaan zwemmen. Anders is het eeuwig zonde.
Na een poosje beginnen we weer aan onze terugweg. We hebben nog 2 uur voor de boeg. Wanneer we echt bijna bij de uitgang zijn zie ik in de verte wat over het pad kruipen. Het is een flinke leguaan. Zo een stoere met van die schubben en punten op z’n rug. Voorzichtig komen we dichterbij. Bang is ‘ie niet aangelegd. Ik kan er een aardige close up van maken. Dan verdwijnt ‘ie op z’n gemakje het weiland in. Bij het startpunt begint er nog een andere trail. ‘Sendero Las Pailas’ een rondje van 3km in 1,5 uur langs vulkanische activiteiten. Ik blijf al dat vulkanische activiteit ontzettend fascinerend vinden. In Nieuw Zeeland hebben we daar veel van gezien en ik kan er geen genoeg van krijgen. Vol goede moed en met een hoop enthousiasme beginnen we aan het ‘kleine’ rondje. Maar al snel twijfelen we aan ons besluit. Het is verschrikkelijk. We lopen via aangelegde paden door een nagenoeg lege vlakte vol met dorre struiken en met een zon op z’n hoogste punt. Dapper stappen we door maar de fut is er volledig uit. Na wat stoom uit de grond, ‘sulfurous fumaroles’, een paar kokende modderpoelen, ‘boiling mud pools(Las Pailas) en een dampende ‘Volcancito’, mini vulkaantje blijken we er nog lang niet te zijn want we moeten nog een hele hike door het groen bos terug. Zonder iets spectaculairs behalve een neusbeertje die als een speer de struiken in rende zodra wij dichterbij komen. Wat zijn wij blij om de uitgang te zien. Bijna op een holletje lopen we weer richting de auto. Het is altijd weer een kleine opluchting als bij aankomst blijkt dat alles nog intact is. Ons hele hebben en houden ligt er wel in en zo breed hebben ze het hier niet. Maar tot nu toe is het gelukkig goed gegaan.

Op de terugweg rijden we langs een mini-supermarktje. Voor de grootte van het dorpje staan we verbaasd te kijken hoeveel zo een supermarkt in huis heeft, het zier er allemaal wel veel armzaliger en onverzorgd uit. Maar het is de enige in de omgeving. En er is toch nog redelijk wat keus. Ik had het niet verwacht zo midden in het nagenoeg niks.

Terug bij onze sta plek aangekomen nemen we eerst een douche. Helaas wordt het een koude want de nieuwe warmwater installatie werkte niet gelijk en kon ter plekke niet gemaakt worden dus heeft het mannetje in z’n geheel mee terug genomen. Maar een koude douche volstaat hoor. Gewapend met schuurhandschoen en sop duik ik er onder. Ik zie er onderhand niet meer uit. M’n armen en benen beginnen al flink vol te lopen met bulten van weet ik veel welke insecten en ze jeuken zó erg dat krabben wel moet. Ik kan niet niet krabben. Helaas wordt het daar niet fraaier door. Ik loop er nu bij alsof ik een fikse huidaandoening heb. Bij Louis is het niet anders. Hoort er helaas bij.
Zodra ik m’n haar in het sop heb zitten draai ik me nietsvermoedend om en schrik me kapot. Op het douchegordijntje wat ik nietsvermoedend achter me heb dichtgetrokken zit een kleine schorpioen. Blijkbaar zat ze lekker op haar gemak tussen de plooien en heb ik haar rust ruw verstoord. Laat dat gordijntje maar, ik schuif het heel voorzichtig weer dicht. Nu maar hopen dat ze rustig blijft zitten.

We eten weer gezellig in het donker bij kaarslicht ons zelfgekookte maaltje. De tempratuur is hier prima alleen bij zonsopgang en zonsondergang begint het wat harder te waaien. Heel typisch. Maar daarna is het hier super rustig en stil.
We besluiten om nog even bij de picknicktafels te gaan zitten. Ik kijk m’n ogen uit want vanuit alle hoeken komen Gekko’s de muren en het plafond over gerend. Wist je dat ze geluidjes maken? Ik stond er raar van te kijken toen ik ze voor het eerst hoorde. Nooit geweten. Het is een soort klikgeluid.
Helaas is internet hier heel traag. We zitten hier zo buitenaf, dat ze nog maar net van de inbelverbinding over zijn op 3G. Er is wel sprake van glasvezel maar dat kan dan nog wel een paar jaar duren.
Dus helaas moeten jullie nog even wachten op m’n verhalen. Maar nu kunnen we wel lekker optijd ons bedje in.
Het is hier zo rustig, donker en windstil, als dat geen lekker nachtje gaat worden...

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping