Onze benen hebben zat tijd gehad om bij te komen dus we dagen ze vandaag weer flink uit. Er staat een mooie hoogte wandeling op de planning; van Schynige Platte naar First. Om bij het startpunt te komen mogen we eerst een flink stuk met de tandradtrein. Een tandradspoorweg is een spoorweg met een extra rail in het midden in de vorm van een tandheugel. Een tandradtrein heeft een tandwiel dat in de tanden van de middelste rail grijpt en de trein op deze wijze aandrijft. De hellingpercentages van een tandradspoorweg kunnen hierdoor veel groter zijn dan bij de treinen zoals wij ze in Nederland kennen. En of dat zo is. De rit vanuit Wilderswil is fascinerend en voert ons door bossen razendsnel de hoogte in. Soms hebben we prachtig zicht op Interlaken en de 2 meren waar het precies tussen ligt. Bij het uitkomen van de laatste tunnel worden we weggeblazen met het overweldigende panorama uitzicht op de Alpentoppen en in het bijzonder de bergen der bergen in deze regio: de Jungfrau! De Jungfrau is een 4158 m hoge berg in Zwitserland en is de hoogste van drie naast mekaar gelegen bergen, die meestal in één adem worden genoemd: de Eiger (3970 m), Mönch (4107 m) en Jungfrau. Wat we nog niet weten is dat dit voornamelijk ons uitzicht wordt voor de aankomende uren. Spitse, ruige bergtoppen, bedekt met eeuwige sneeuw afgewisseld met uitlopers van de Aletschgletsjer. De grootste gletsjer in Zwitserland en van heel de Alpen.

Het eerste gedeelte van de route lopen we voornamelijk door groene valleien. Het zonnetje schijnt en de lucht is strak blauw waardoor het constant lijkt alsof we weer in een nieuwe ansichtkaart zijn beland! De eerste 2 uur wordt ons de flinke stijgingen nog redelijk gespaard gebleven. Al is m’n gepiep al wel een paar keer goed te horen. Na de alpenwijden wordt het om ons heen ruiger en lopen we vooral over rotspuin en berg hellingen vol met keien en rotsen. Vanaf dit luspad hebben we weer een prachtig uitzicht over de meren Brienz en Thun, met daartussen Interlaken. In de verte zien bergmeer Sägistal liggen, de richting waar het wandelpad naartoe kronkeld. Daar ongeveer, meters boven het bergmeer, nemen we lunchpauze en genieten we stilletjes van de prachtige vergezichten. Het is ter voorbereiding van de klim die er op volgt. Welke ik nogal vind tegenvallen na onze heerlijke lunch. Langzaamaan begint daar ook de Faulhorn op te doeken, een berg met een hoogte van 2680,7 meter! Boven op de berg staat het 170 jaar oude Berghotel. Het oudste van Europa. We zouden er gewoon om heen kunnen lopen en onze route vervolgen maar Louis zou Louis niet zijn om mij de berg op te sleuren. Langzaam en stapje voor stapje begin ik aan de klim. M’n hart gaat tekeer als een malle, m’n lijf schreeuwt om zuurstof en m’n benen voelen aan als lood. Maar ik laat me niet kennen, zonder ook maar één woord uit te kunnen brengen stap ik door en zonder pauze staan we binnen 15 minuten, 600 meter hoger, boven op het topje. Tussen alle andere medebeklimmers zoek ik een plekje en ploffen we neer. Want, laat ik eerlijk zijn. We zijn niet bepaald de enige die de klim hebben ondernomen. Hoe hoger we komen hoe meer we zien, vanaf hier hebben we een 360 graden uitzicht op o.a. Interlaken en de 2 zeeën met aan de andere kant de besneeuwde toppen van de Alpen. Bijgekomen na wat nootjes en een slok water nemen we aan de andere kant van de berg het pad de berg af. Deze kant gaat een stuk vlotter, het pad is breder, minder stijl en het voelt een stuk korter. Vanaf hier loopt de route door naar het volgende bergmeer; Bachalp. We dalen voornamelijk met hier en daar een klein klimmertje. Even zijn we het zicht op de Alpentoppen kwijt. Maar zodra we ze weer in het zicht hebben is het een feestje waar we lopen. Zo anders als wat achter ons ligt maar ook weer zo schitterend. Het komt precies op het juiste moment want we waren wel toe aan wat afwisseling. De laatste 2 uur lopen we deels om het bergmeer Bachalp, met daarachter de majestueuze Alpen toppen die met elke stap dichterbij lijken komen en nóg indrukwekkender worden maar tegelijkertijd zó onbereikbaar lijken. Ik ben er nog niet uit wat ik liever doe, klimmen of dalen. Nu we het laatste stuk voornamelijk dalen beginnen zowel m’n knieën als m’n kuiten flink tegen te sputteren. Het zal morgen wel weer merkbaar zijn wat ik vandaag heb uitgespookt. 6h en bijna 16km later komt het eindpunt in zicht; First! Vanaf hier kunnen we met de gondel weer naar beneden. In een split second besluiten we om even de ‘Cliff-walk’ mee te pakken. WAAROM.... De Cliff Walk is een smal metalen looppad met een opengewerkte vloer die is bevestigd aan de rand van een steile klif op een duizelingwekkende hoogte van meer dan 2000 meter en leidt naar een luchtbrug die 45 meter vanaf de klif uitsteekt. Met daaronder dus alleen maar lucht, niks, nopes, nada... Oh, en de luchtbrug heeft een glazen vloer, dus ik zóu naar beneden kunnen kijken. Helaas schreeuwt mijn verstand alleen maar heel hard dat ik hier niet wil zijn en zo snel mogelijk wil doorrennen naar het einde. Dus schuifelend verplaats ik me over de metalen platen, recht vooruitkijkend naar waar ik heen wil. De omgeving negeer ik volkomen en ik kijk vooral níet naar beneden. Zonder hoogtevrees is de Cliff Walk allesbehalve eng. Tijdens de wandeling heeft Louis een prachtig uitzicht op de Alpenvallei beneden en de hoge, met sneeuw bedekte bergen erboven - een koel briesje en het gerinkel van koebellen zorgen voor een ultiem Zwitserse panoramgezicht! Ik bereik daarin tegen kotsmisselijk de andere kant en heb één ding geleerd; dit nóóit meer!

Met de gondel dalen we op ons gemakje de vallei in, richting het bergdorpje Grindelwald. Het is een flinke afdaling waarbij we aardig wat hoogtemeters afleggen. Dit mag van mij wel uren duren. We zitten samen in de gondel dus de verplichte mondkapjes kunnen af. Boven de toppen van de bomen glijden we langzaam de berg af! Van mijn hoogtevrees is er bijna geen sprake meer. Heel soms als we onderweg zo een paal tegenkomen waardoor we wat beginnen te schudden lijkt het even omhoog te komen maar gelukkig is dat gevoel ook zo weer verdwenen. Aangekomen in het prachtige bergdorp Grindelwald hebben we nét de trein gemist. Met een hoorntje vers schep ijs wachten we op de volgden en laten ons heerlijk thuisbrengen! Volledig gesloopt maar voldaan stappen we ons huisje binnen. Die kunnen we ook afvinken!!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping