Na een woelige nacht sleep ik mezelf het bed uit. Ik blijf struggelen met een vervelend tegenstrijdige gevoel. Het avontuur opzoeken wil ik zó graag maar als het er op aan komt krijg ik de kriebels en blijkt het lastig voor me te zijn om daarvoor uit mijn veilige omgeving te stappen. In een accommodatie voel ik me over het algemeen snel thuis. Ik leg m’n eigen spulletjes erin, verplaats hier en daar iets van links naar rechts, klop de kussens op en voila ‘welkom thuis’. Maar vervolgens op pad gaan en het echte avontuur opzoeken, dat is minder makkelijk gedaan. Waardoor ik vanmorgen m’n ontbijt amper wegkrijg en ik de vaart er nog niet écht in heb zitten. 3 kwartier later dan Louis heeft gepland rijden we dan toch weg. Op naar onze eerste berg; de ‘Peitlerkofel’. Deze eenzame berg staat in het uiterste noorden van de Dolomieten. Het heeft twee verschillende toppen, de Grosser Peitler (2875 m) en de Kleiner Peitler (2813 m), die worden gescheiden door een diepe bergkam. Volgens de boekjes is het een makkelijke hike wat perfect klinkt om mee te beginnen. Omdat het een berg op zich is en niet onderdeel van een keten kunnen we er met een mooie route omheen lopen. Met hier en daar een uitstapje voor de liefhebbers.

Het is een uurtje rijden door de bergen via eindeloze zigzag wegen. Prachtig! Behalve wanneer ze maar één auto lengte breed zijn… gelukkig hoeven we maar één keer in z’n achteruit om mekaar te kunnen passeren.

Nadat we de auto hebben geparkeerd en volledig bepakt en bezakt zijn stappen we er dapper op af. We besluiten de route linksom te nemen. Dit komt voor onze planning beter uit mochten we nog wat extra kilometers willen maken. Hierdoor hebben we constant de imposante berg aan onze rechterkant en kijken we links continu over diepe groene dalen waarin her en der een dorpje ligt met daarachter in de verte de eindeloze bergtoppen bedekt met sneeuw. Het duurt niet heel lang of ik snap alweer waarom ik hier graag ben. Hier wordt ik gelukkig van. Het vrije vogel gevoel begint weer te komen en tegelijk ontstaat ook dat blije ei! Heerlijk! De eerste kilometers lopen we afwisselend door bebossing en alpenwijden vol met kleurige bloemetjes. Hoe hoger we komen hoe meer bergtoppen zichtbaar worden en als je denkt dat het niet mooier kan verschijnt er om de volgende hoek een nog mooier Panorama beeld!

Sommige stukken gaan flink omhoog waardoor m’n ademhaling als vanouds begin te piepen en ik tergend langzaam vooruit kom. Maar dat maakt niet uit. Als ik er maar kom. Het geeft Louis in ieder geval ruim de tijd om foto’s te maken.

Na ongeveer twee derde van de route kunnen we kiezen voor een extra loop waar een berghut aan ligt met een hotel en restaurant. Volgens de berekening redden we het makkelijk en nemen de D-tour met als beloning een stevige lunch.

Deze hebben we ook wel nodig want wederom gaat het redelijk stijl omhoog over rommelige paadjes. Wanneer in de verte de berghut al te zien is worden we beloond met een mega uitzicht op een voor ons nieuwe bergketen. Ze liggen er prachtig bij. De zilvergrijze bergtoppen glinsteren haast in de zon en her en der ligt nog een spierwit dekentje sneeuw.

Als lunch gaan we voor 2 typisch Oostenrijkse gerechten; Wienerschnitzel en Kaiserschmarrn mét natuurlijk 2 grote glazen ‘Skiwasser’.
Kaiserschmarrn is eigenlijk een soort van ‘kluts pannenkoek’. Je bakt een pannenkoek en wanneer deze bijna gaar is verdeel je ‘m in de pan nog in kleine stukjes en bakt ‘m al roerend verder af. Voor de finishing touch kan je het zo gek niet bedenken; poedersuiker, jam, nootjes, fruit, waar je zin in hebt. Een heerlijke beloning voor na de eerste etappe.

Om weer terug te komen op de route vervolgen we het tweede deel van de extra loop waarna we uitkomen bij een kruising; Rechtsom is om de berg heen terug, linksom is de laatste etappe om de berg richting de auto en rechtdoor…… rechtdoor is omhoog naar de top! Volgens de bordjes heen en terug zo’n 2,5 uur extra. We dimdammen even, checken het weerbericht en besluiten om de gok te wagen. Het is prachtig weer en we zijn er nu toch. Omkeren kan altijd nog. Dapper beginnen we aan de klim. Al zigzaggend maken we snel hoogtemeters waardoor m’n ademhaling alweer begint te haperen en m’n snelheid minstens halveert. Geen idee maar we noemen het maar ‘klim-astma’. Alsof ik door een rietje moet ademen. Verstand op nul, blik op oneindig, soms even stoppen onder het mom van ‘wat een prachtig uitzicht’ en dan weer door!! Die 2,5 uur gaat voor ons in ieder geval niet op. Maar ook wij bereiken het laatste stukje. Nu wordt het spannend; de laatste meters is een ‘Klettersteig’, de Duitse term voor ‘via ferrata’. Een via ferrata is een met staalkabels uitgezet parcours langs een rotswand. Deze staalkabel is op regelmatige afstand (maximaal 6 m) aan de rots bevestigd door middel van haken en in eerste instantie bedoeld als beveiliging van de gebruiker. Met behulp van een klimgordel en een schokabsorber kun je jezelf zekeren zodat bij een eventuele val je daaraan blijft hangen en de grootste klap kan worden opgevangen. Behalve de staalkabel treft men op een via ferrata (vooral op de moeilijkere stukken) ook andere hulpmiddelen, zoals steunen voor handen en voeten, (hang-)bruggen en afdaaltouwen. Maar dan hebben we het over de gevorderde routes. Ik moet eerst m’n hoogtevrees hier nog voor zien te overwinnen. Dus voorlopig voor alleen nog maar de ‘sissy- routes’!

Weer beoordelen we het weer. In de verte hangen wel wat donkere wolken maar die hangen daar al de hele middag. Rondom waar wij zijn is het al de hele middag prachtig weer. En het is maar 150 meter wat we nog moeten afleggen totdat we boven zijn, als het goed is… We gokken het erop. Hoe balen is het om nu weer terug te moeten. Gek genoeg heb ik er ook zin in. Tuurlijk voel ik ook wel spanning maar ik negeer het zoveel mogelijk. We trekken de klimgordel aan, bevestigen de schokabsorber eraan vast en doen onze helm op zodat we niet verrast worden door vallende rotsen… Dan haken we ons met de 2 stevige karbijnhaken vast aan de eerste staalkabel, verplaatsen ons een stukje waardoor de haken meeslepen over de staalkabel. Bij het volgende ankerpunt zetten we de haken één voor één over zodat we ten allen tijde gezekerd zijn aan de staalkabel. Zo klimmen we langzaam aan omhoog. We gaan bijna recht omhoog tegen de berg op. Gek genoeg heb ik er schik in. Ik merk dat ik de omgeving zoveel mogelijk negeer! Zodra ik maar iets begin te realiseren van de situatie waarin ik zit duw ik het zo ver mogelijk weg en klim ik nietsvermoedend door! Recht omhoog! Ik plak m’n lijf zo dicht mogelijk tegen de bergwand aan. Dan voel ik me het veiligst. Hoe meer lucht tussen de berg en mij hoe meer angst ik begin te voelen; als een soort van berg-klever!! Van boven komen 2 mensen terug naar beneden. M’n mond valt open van verbazing. Ze stappen zo naar beneden alsof ze een rondje park doen. Handen in de zak en zonder ook maar iets van bevestiging. HOE DAN. Ze zullen wel denken; ‘kijk ze gaan dan, overdreven gedoe’. Nou, what ever! Ik wil het thuis nog wel trots kunnen navertellen!

Sommige stukken zijn echt wel spannend. Grote stukken om te moeten overbruggen maar weinig grip om vast te houdend. Dan begin ik ‘m echt wel even te knijpen maar het valt me alles mee en voor m’n gevoel zijn we in een mum van tijd boven. En daar doen we het voor. Na nog een paar 100 meter zigzaggen door steengruis bereiken we dan eindelijk de top van de ‘Peitlerkofel’ op 2875 meter! Super trots! En wat een uitzicht. 360 graden rondom alleen maar bergtoppen! Oneindig veel. En het is er zo stil! We zijn de enigen. Wat wil je ook, het is half 7 ‘s avonds. Wie staat er dan nog op de top van een berg… Maar wat zijn we blij dat we zijn door geklommen. Het zonnetje schijnt en het is bijna windstil! Perfect! We struinen wat rond, nemen wat te snacken en natuurlijk maken we foto’s! Dan is het tijd om weer af te dalen. Dat is nog wel een dingetje. Onderweg naar boven flitste dat al meermalen door m’n hoofd; ik moet ook weer terug en dat gaat niet zonder de diepte in te kijken. Maar voila, ook dat valt reuze mee! Ik glij dan wel op m’n kont langs de berg naar beneden en negeer wederom weer alles om me heen zodat ik zo min mogelijk angst voel. Terwijl ik van Louis de indruk krijg dat hij gewoon de trap af loopt. Maar ach, als we allebei maar beneden komen. Ik ben dan wel eerder aan een nieuwe broek toe maar als dat alles is…

Het laatste stuk naar de auto is wel even doorbijten. M’n benen voelen als pap en beginnen aardig zeer te doen. Waardoor het 1,5 uur dalen nog een flinke opgave blijkt te zijn. Gelukkig is het leuk terrein. Eerst door een inham waar nog flink wat sneeuw ligt en het pad alleen maar over rotsachtige paadjes loopt. Daarna door wat lage begroeiing en soms over stukken steengruis. Dat is wel uit kijken geblazen want alles ligt los waardoor het snel voelt alsof je zo de diepte in kan glijden wanneer het ook maar iets begint te rollen.

Maar natuurlijk bereiken we uiteindelijk veilig en ongeschonden de auto! Nou ja, ongeschonden. Het is wel te zien dat we wat gedaan hebben vandaag. Even de cijfers op een rijtje;

• Totaal tijdsduur; 10h 10 minuten
• Bewegingstijd; 5h 45 minuten
• Afstand 20,1 km
• Totale meters gedaald 1070m
• Totaal meters geklommen 1080m
• Hoogste punt bereikt 2875 m!!!!

Zo, die hebben we in de pocket. Niet echt de makkelijke route om mee te beginnen die we voor ogen hadden maar wel ontzettend gaaf! Beter zo, dan andersom!

Om deze berg wat uit de benen te krijgen doen we de volgende dag wat rustig aan. We laten de verse broodjes thuisbezorgen zodat ze aan de deurknop hangen wanneer we wakker worden! Wat een luxe! ‘s Middags rijden we nog even het stadje Brixen in! Shoppen wat handige outdoor kleding en halen wat lekkere hapjes voor het avond eten!

Dan is ook de relax dag voorbijgevlogen en moeten we er morgen weer aan geloven! Hopelijk zijn m’n benen er ook klaar voor. Zo voelen ze nu in iedergeval nog niet…

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping