‘Welcome on board’! Lieve mee-reis-vrienden!! Wat ben ik blij dat we jullie weer mee kunnen nemen op een nieuw avontuur. Wel niet zover als dat we gepland hadden. Maar gelukkig wel weer even de Nederlandse grens over.

2 jaar geleden zijn we voor het eerst naar de Dolomieten in Italië geweest en op slag verliefd geraakt! Vorig jaar door Corona naar Zwitserland afgereisd maar nu toch weer Italië geboekt. Het land sprong gelukkig kort geleden op geel zodat we de tassen konden gaan pakken. Door een wat drukke agenda heb ik alles weer op de laatste dag laten aankomen. Niet dat ik anders veel van te voren zou klaar kunnen leggen want inpakken is en blijft een akelige klus voor mij die ik altijd zover mogelijk probeer uit te stellen.
Nadat ik donderdag m’n huisje van top tot teen heb geboend, alle wassen heb gedraaid en tussendoor de teststraat heb bezocht moet m’n koffer er toch echt aan geloven. Het lijkt m’n ronde wel door de supermarkt. Alle ‘schappen’ langslopen en wat ik nodig (denk) te hebben gooi ik in m’n koffer. Uiteindelijk valt de ‘totaalopbrengst’ reuze mee! In m’n gedachten lijkt het altijd meer. Dat maak je dan weer weinig mee bij de supermarkt waar je je meestal kapot schrikt van het uiteindelijke bonnetje…

Vrijdag ochtend kwart over 7 rijden we weg. Louis stuurt het eerste stuk en ongeveer halverwege neem ik het over. Zonder stoppen is het +/-10h rijden. Met tussenstops iets langer en met de huidige wegwerkzaamheden en het daarbij behorend oponthoud eindeloos veel langer. Ik rij alleen maar file in en file uit. Louis weet wel wanneer hij het stuur uit handen geeft. Na mijn etappe van 5h rijden en 1 frustrerend uur te zijn opgeschoten…werken we een Mac maaltijd naar binnen en kruipt Louis nog achter het stuur voor de laatste paar uurtjes. Uiteindelijk komen we tussen 8 en half 9 aan in Feldhurns! Onze accommodatie ligt een kwartiertje de berg op via een kronkelend slingerweggetje. Ook de navigatie heeft moeite met de juiste route want die stuurt ons een smal, doodlopend weggetje in wat uitkomt op een erf en waar de de kont amper kunnen keren. Een behulpzame mevrouw herkent het probleem weet ons precies uit te leggen hoe we er wel moeten komen.

Eenmaal aangekomen is het even wachten op de gastvrouw. We lopen een rondje om de accommodatie maar zien tot dan toe niemand. Als even later een wat oudere man een deur uit komt lopen blijkt communiceren nog best lastig. We zitten in Zuid Tirol; noord Italië. Waar Duits en Italiaans de voertaal zijn en Engels blijkbaar echt niet zo algemeen is als wij gewend zijn. Met handen en voeten doen we ons best maar ook dat blijft lastig. Hij loopt op z’n gemakje van ons weg richting het weiland in de verte. Dan komt er iemand vanuit het veld onze kant op rennen op hetzelfde moment dat er een vrouw de deur open doet. Zij vangt ons op en de man rent weer terug richting het weiland naast de schuur. Ook de vrouw kan nagenoeg geen Engels waarop ze haar zoon roept om te vertalen. Verlegen komt hij erbij staan en zorgt ervoor dat we mekaar verstaanbaar kunnen maken.

Welkom in ‘Dietrichhof’!! Een prachtige agritourismo waar zoveel mogelijk in harmonie met de natuur wordt geleefd. Op internet hebben we al wel het een en ander kunnen lezen maar je zou nog zoveel willen vragen wat toch lastig is met zo een taalbarrière. Ze laat ons de gezamenlijke ruimtes en de accommodatie zien waarbij het zoontje alles vertaald.

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar wat is het hier prachtig. De accommodatie is vrij nieuw en bestaat uit 4 appartementen die gebouwd zijn in een voormalige schuur waarbij bewust gebruik is gemaakt van stro en klei; Strobalen isoleren vele malen beter dan conventionele stenen en zijn biologisch afbreekbaar. Klei is een van de oudste bouwmaterialen ter wereld. In combinatie zijn klei en stro onverwoestbaar. Het binnenklimaat inspireert, geuren worden geabsorbeerd en de luchtvochtigheid is constant op 50 procent. Hierdoor hangt er een serene sfeer en voel ik me direct op m’n gemak. De appartementen zijn ruim maar tegelijk heel knus. Dit komt vooral door de ronde vorm van het dak en de klei kleur op de wanden. De vorm heeft wat weg van een houtgestookte pizza oven ;-) De ruimte is van alle gemakken voorzien en niet te vergeten het uitzicht is grandioos! We treffen het ook wel met een stralend blauwe lucht waardoor de bergen tot in de verste verte te zien zijn.

Voordat we uiteindelijk het bed induiken genieten we nog even van dit prachtige uitzicht!! Tegelijk besluiten we om de eerste paar dagen lekker rustig aan te doen. Natuurlijk komen we voor de bergen maar wanneer je dan écht vakantie hebt merk je toch ook wel dat je er aan toe bent en niks hoeven ook een erg lekker gevoel geeft!

We hangen dan ook de eerste dagen wat rond in ons ‘pizza-oventje’! Maken een wandeling door de bossen in de buurt en rijden de berg af richting Bressona om een lekkere pizza en een goeie kop koffie te scoren. De eerste twee dagen vliegen om en we besluiten om de derde dag toch iets noemenswaardig te gaan ondernemen. Dus optijd naar bed en de wekker is gezet!!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping