Een alleraardigste medewerker van onze accommodatie heeft ons aangeraden om een wandeling te maken naar het ‘Lago di Lamar’. Niet hier heel ver vandaan. Ik weet niet zo goed waardoor maar ik ben vanmorgen wakker geworden zonder enige motivatie om te gaan wandelen. Wetende dat als ik eenmaal onderweg ben het meestal wel weer goedkomt.

Ik sleep mezelf de auto in en we rijden naar een dorpje ‘Monte Terlago’, vlakvoor het begin van de route. Zo op het eerste oog lijkt het weer niet al te zonnig dus ik hou m’n lange broek stug aan en pak m’n wandelschoenen er bij. Binnen no time lopen we het kleine dorpje uit. Het eerste paadje loopt nog door wat bossig gebied maar daarna kronkelt het pad door de strak gemaaide Alpen weides. Het zonnetje begint hier weer aardig te schijnen en zonder beschutting wordt het alweer flink warm. We zijn tot nu toe geen mens tegen gekomen dus besluit ik snel onder de beschutting van een enkele boom m’n lange broek om te wisselen voor een korte. Ja hoor, net wanneer ik m’n knoop los wil maken hoor ik in de verte het geratel van een trackertje aankomen. Tuurlijk zul je altijd zien. Geduldig wachten we totdat ‘ie is langs getuft zodat ik alsnog m’n lange broek kan omruilen voor een korte. Ik sleur mezelf verder de alpenweides door. Louis doet z’n best om me op te vrolijken maar het wil nog niet zo lukken. Ik zie de lol er nog niet zo van in. Na de alpenweides dalen we een steil stuk naar beneden, wederom tussen de bomen door. Onderaan de afdaling is het even zoeken maar als het goed is zien we daar door de bomen de groen-blauwe kleur van het Lago di Lamar. Ik kan het niet ontkennen. Het ligt er prachtig bij. Tegen het decor van stijle rotsen afgewisseld met her en der wat groen ligt een niet al te groot meertje. Een handjevol bezoekers genieten aan de waterkant op hun handdoekjes en sommige dobberen op hun plank op het rustige water. In het restaurantje langs de weg halen we wat te drinken en een welverdiend ijsje. De lekkere versnapering doet wonderen en ik draai langzaamaan weer wat bij. De terugweg lijkt ook wat vlotter te gaan en in een mum van tijd staan we weer bij de auto. Erg verfrissend is zo’n wandeling niet dus rijden we even langs huis voor een frisse douche.

Ons is ook aangeraden om een bezoekje te brengen aan Trente. Trente is een middelgrote stad met ongeveer 120.000 inwoners en is de hoofdstad van de Italiaanse autonome regio Trentino-Zuid-Tirol en de provincie Trente. Trente dus, een stad waar je twee typen verkeersborden vindt: in het Italiaans én in het Duits. In de loop der jaren heeft de stad namelijk vele eigenaren gehad: Beieren, Oostenrijk, Italiaanse deelstaatjes én sinds 1919 dus Italië. Trente ligt 50 kilometer ten zuiden van Oostenrijk en de Duitse invloeden zijn aan veel dingen te merken, zo spreekt het overgrote deel van de inwoners goed Duits, vind je bijzondere architectuur en heb je hier vele Duits-georiënteerde restaurants die stevige en voedzame maaltijden bereiden (uiteraard ook pizza!).
Na een kort ritje rijden we een parkeerplek net buiten het centrum van Trente op. Zoals veel plekken in en rondom de Alpen kan het weer hier snel omslaan. Zo ook nu. Net wanneer we de auto uit willen stappen vallen er grote druppels uit de lucht. Het blijft niet bij zacht regenen en wanneer we naar de lucht kijken ziet het er ook niet naar uit dat het snel zal over waaien. We maken nieuwe plannen en rijden de parkeerplek af. Dan zien we op de navigatie dat ons nieuwe plan, het dorpje ‘Riva de Garda’ aan het bekende Garda meer, weer bijna een uur rijden is. Dat is voor nu te gek. We besluiten toch hier te blijven, parkeren alsnog de auto op de parkeerplek en gaan opzoek naar iets voor de lunch. Via TripAdvisor vind ik een leuk tentje. Daar aangekomen is er geen klant te bekennen. Super saai. Ze doen hier nog veel aan siësta waardoor een hoop winkels begin van de middag gesloten zijn. Dat merk je ook in eetgelegenheden, overal is het erg rustig. We besluiten op het bekende ‘Piazza Del Duomo’ wat te zwoelen, midden in de stad is het iets drukker. We schuiven aan een tafeltje op een terras en bestellen eindelijk wat te eten. Dat was niet de juiste beslissing. Allebei ons eten is niet wat we dachten er van te verwachten. Voor de gein kijken we op TripAdvisor, de recensies zijn ook daar niet om over naar huis te schrijven. Het regenen is ondertussen opgehouden en een voorlichting zonnetje piept er door de wolken. We besluiten ons kopje koffie ergens anders te bestellen. Bij een stoer ‘Urban Coffee’ tentje ga ik voor een Frapé en Louis natuurlijk voor een espresso. Thuis aangekomen hang de bui nog boven onze accommodatie en besluiten we lekker een filmpje te gaan kijken. Na de film moeten we de deur nog uit voor een hapje avond eten. Ik heb niet echt honger maar krijg toch een flinke vis weg. Een forel specifiek uit deze regio. Door de wortel die het gevoerd krijgt is de kleur fel oranje. Ik krijg ‘m als ‘open boek’ geserveerd. Het ziet er indrukwekkend uit. De smaak is iets minder indrukwekkend maar niet onaardig. Louis heeft ook een bijzondere hamburger. Het broodje wat hij had verwacht zit er niet bij en in plaats daarvan ligt er een gebakken ei bovenop. Gelukkig zijn de toetjes heerlijk. We sluiten de dag af met nog een filmpje. We hebben tenslotte vakantie en doen lekker waar we zin in hebben.

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping