Volgens de website gaat het terrein vanaf zeven uur open voor publiek. We hebben echt geen zin om dan nog in slaaptenues rond ons tentje te lopen. Voor die tijd hebben we dus alles alvast zeiknat ingepakt. Bij het uitstappen van ons tentje kreeg ik vanmorgen als verrassing een flinke regenbui aan koude natte druppels in m’n nek. De hoge luchtvochtigheid hier boven in de bergen heeft alles buiten kletsnat gemaakt maar tijd om te wachten totdat alles droog is nemen we niet. Dat denken we althans. Bij het afrekenen doet Louis toch een poging en vraagt of hij wat filmpjes mag maken met de drone. Toevallig heeft de eigenaresse haar Nederlandse echtgenoot aan de telefoon en krijgt Louis de telefoon in handen geduwd. Helemaal geen probleem maar kijk wel uit. Er liggen er al een paar beneden... Rond de flinke waterval ontstaat zo een krachtige wind, die er voor zorgt dat menig drone al mee naar beneden is gezogen. Goed advies dus om rekening mee te houden. Wanneer Louis aan het filmen is vermaak ik me prima met al die kleine kolibries om ons heen. Nu met wat meer tijd en geduld krijg ik ze toch nog aardig op de foto. Het is een feestje om naar ze te mogen kijken. Zulke schitterende kleuren en zo klein en snel. Ondertussen ligt die kletsnatte tent daar ingepakt bovenop onze auto. Duimen dat we die vandaag nog ergens kunnen uitklappen en laten drogen. Anders liggen we vanavond in een muffe tent, dat zie ik niet echt zitten.

Voor vandaag hebben we een Piña-tour gepland, ongeveer 1,5h rijden hier vandaan. Een ontbijtje op het parkeerterrein van vanmorgen zagen we ook niet zo zitten dus heb ik voorgesteld om onderweg ergens even te stoppen. Dat onderweg is ook niet gelukt. We rijden al vrij snel de bergen uit en belanden op een vlakke doorgaande weg die ons in een mum van tijd bij de Ananas plantage brengt. Veel te vroeg natuurlijk. Het is nog rustig op het terrein. We parkeren de auto direct om de hoek onder een flinke boom. Ik trek m’n stoute slippers aan en vraag aan een jonge knul of het ok is als we hier onze tent uitklappen zodat ‘ie toch nog wat kan opdrogen. Het blijkt de zoon van de eigenaar te zijn en hij heeft er geen problemen mee. Het terrein is overigens groot zat. Ook ons ontbijtje is hier geen probleem. Niet veel later zitten we voor onze auto op de klapstoeltjes met een schaaltje yoghurt op schoot. De tent is uitgeklapt en kan mooi drogen in de zon die al volop aan het shinen is.

Het blijft maar rustig op het terrein. Geen andere gasten te bekennen. Tijdens het boeken is ons wel verteld dat we niet de enigen zouden zijn. Het begint er anders wel op te lijken. Dan draait er uit het niets een flinke touringcar het terrein op. Het zal toch niet... Door de geblindeerde ramen zien we niet wat er allemaal in zit maar ik heb een flauw vermoeden. En ja hoor, zodra de deuren open gaan rollen de eerste bejaarden de bus uit. Volledig uitgedost in kaki broeken en bijpassende survivalhoedjes: helemaal in stijl. Wat een feest... En het kan niet op! Vanuit het niets stort er een flinke regenbui neer. Net wanneer ons daktentje zo goed als droog is. Ha ha, goed plan, slechte uitvoering!! Laten we hopen op een eenmalige bui en dat de tent weer droog is wanneer we terugkomen. Zodra alle oudjes zijn geïnstalleerd in de ‘bolderkar XXl’ voegen wij ons er ook aan toe. Ietwat ongemakkelijk gaan we er tussen zitten maar al snel is het ijs gebroken. Die oudjes hebben een humor, en enthousiast dat ze zijn. De tourwagen is een grote overdekte bak, hoog op de wielen, vol met bankjes. Een tractor trekt ons met veel kabaal en gepruttel het terrein af, de ananasvelden in. Midden op het veld komen we tot stilstand en begint onze tourguide een heel verhaal te vertellen. Als een typisch enthousiaste Amerikaan verteld hij ons waar ze oorspronkelijk vandaan komen, hoe ze groeien, waar ze naar toe worden verscheept etc. Met veel humor weet hij het verhaal tot leven te brengen. Het lijkt net een eindeloze cabaret voorstelling. Hij kan zo door als ‘stand up comedian’. We vallen van de ene verbazing in de andere. De oudjes om ons heen vinden het prachtig en gieren van het lachen. Tegen het einde van zijn verhaal komen de ananassen tevoorschijn. In een paar vingervlugge bewegingen weet hij er mooie plakjes van te snijden. Uiteindelijk stopt hij mij de overgebleven vrucht in m’n handen: de ‘popsicle’! Het is echt smullen. Een ananas zoooo zoet heb ik nog nooit geproefd. Het sap loopt via m’n ellebogen zo m’n schoot in. Van een vrouwtje achter mij krijg ik een papieren zakdoekje toegestopt. Die heb ik wel nodig ja, uiteindelijk plak ik aan alle kanten en heb ik overal zakdoek zitten. Bij terugkomst op het terrein staat de pina colada en ananas marmelade klaar om te proeven. Ik ben fan. Wat is dat smullen zeg!

Vanaf de Pina tour rijden we door richting onze accommodatie in San Miguel. Onderweg neemt Louis een willekeurige afslag om ergens te kunnen stoppen voor een lekkere lunch. Aangezien de koelbox nog voldoende te bieden heeft zoeken we een leuk plekje op om zelf wat klaar te kunnen maken. We komen uit bij een snelstromend water, rijden de brug over en slaan daarna direct linksaf. Ietwat bergafwaarts rijden we door tot aan de oever van het water. Daar klappen we ons tafeltje uit, zetten we onze stoeltjes neer en bakken een eitje. Her en der zitten wat locals te chillen op de stenen. Kleine kids zwemmen in het water en de wat oudere jumpen met een flinke sprong van de brug zo de rivier in. Drukte alom en dus genoeg te zien. Het is raar maar ineens voel ik me helemaal happy. Dit zijn die onverwachte momentjes waar we zonder plannen terecht komen en met weinig luxe zó ontzettend van kunnen genieten. Dit soort momenten heb ik gek genoeg nog niet zo veel gevoeld deze vakantie. Het voelt tegelijk ook weer als een leermoment. Ga soms gewoon eens rijden en kijk waar je dan uitkomt. Volg eens niet dat navigatie systeem van A naar B. Maar neem de tijd en laat je verassen. Stop niet elke dag vol met verplichtingen maar doe eens een stapje terug, neem de tijd en ga er eens op uit zonder doel. Ik zou hier wel uren kunnen blijven zitten. Maar helaas moeten we weer door. Voor vanavond hebben we een accommodatie geboekt via Booking. Morgen moet de auto ingeleverd worden en dat betekent een flinke opruimbeurt!

De rit richting onze accommodatie is prachtig. De weg voert ons de bergen in, door kleine afgelegen dorpjes, over wegen met prachtige vergezichten en uiteindelijk zo hoog de bergen in dat we dwars door de wolken rijden. Magisch voelt het. We stappen uit om te genieten. Hier bovenin is het zo stil en rustig. Alleen de wolken glijden geruisloos met een flinke vaart langs ons heen.

Zo mooi als de rit was zo valt in eerste instantie de accommodatie wat tegen. We rijden het terrein op en hebben geen idee waar we ons moeten melden. Onder een boom ligt een flinke zwarte hond aan de ketting. Het blijkt een pitbull te zijn. Ze ziet er niet heel happy uit maar is wel heel blij iemand te zien en geniet zichtbaar van de aandacht. Een groot gebouw rechts lijkt dienst te doen als gezamenlijke ruimte maar daar vinden we ook niemand. Wel ligt er op de bank nóg een grote zwarte pitbull. Hij lijkt niet echt onder de indruk van ons onverwachte bezoek. Ik kan het niet laten en loop op ‘m af. Hij blijft gewoon met z’n kop op het kussen liggen, wel hard kwispelend! Wat een geweldig beest!
We lopen nog een eindje het terrein op. Verderop is iemand bezig met een stapel hout. Hij belt voor ons de eigenaar en terug bij het grote gebouw treffen we mekaar. Het blijkt de moeder te zijn van de eigenaar. Heel aardig. Ze geeft ons de sleutel van ons huisje en een kleine uitleg. Daarna zoeken we ons onderkomen op voor vannacht. Het is niet onaardig. Weinig raam, 2 niet al te grote tweepersoons bedden. Her en der een kastje en een stoel. Aan de voorkant een terrasje maar daar zullen we geen tijd voor hebben vandaag. De douch is wel lichtelijk aan vervanging toe. Maar voor Costa Ricaanse gebruiken mogen we echt niet klagen. We besluiten eerst wat te gaan koken. Dan hebben we dat tenminste vast gehad. Het grote gebouw midden op het terrein is voor alle gasten vrij toegankelijk. Met een grote eettafel, diverse zithoeken, een veranda over de hele breedte en een gezamenlijke keuken is er plek voor iedereen. Het scheelt, we zijn de enigste. Voordat we grootmoeders keuken in duiken nestelen we ons nog even met een hapje en een drankje in 2 grote stoelen op de brede veranda. Het uitzicht is mega. We kijken de vallei in met uitzicht op de bergen aan de horizon. Een verfrissende regenbui trekt aan ons voorbij. Konden we de tijd maar even stil zetten. Maar helaas hebben we niet eeuwig.

Louis begint aan het eten en ik ontferm me over onze uitrusting in de auto. Alle potten, pannen en servies haal ik door een afwasteil heen zodat het voor de volgende huurders fris is voor gebruik. De eigenaar heb ik gevraagd of het van pas komt als we het eten wat we over houden hier laten staan. Daar waren ze heel enthousiast over dus die dozen en tassen zoek ik ook direct maar uit en het meeste geef ik een mooi plekje in de keuken. We zijn gelijk klaar en kunnen dus mooi aan tafel. Omdat er nog een flinke klus ligt te wachten blijven we niet al te lang zitten. De backpacks moeten weer ingepakt worden. Tijdens de reis hebben we de volledige inhoudt in 2 grote IKEA shoppers op de achterbank gehad die fungeerden als ‘kledingkast’! Ideaal! Maar nu moeten we weer alles in onze backpack zien te krijgen. Binnen no time is het één grote chaos in ons 1-kamer appartementje!! Beide bedden, de vloer, de stoelen én kastjes liggen bezaaid met spullen. Maar de auto is wél leeg en zo goed als schoon. Dat kunnen we afvinken. Nu deze klus nog. Na wat gemor en gekreun beginnen we met goede moed, maar waar begin je. Overal ligt van alles. Het gaat niet zo snel maar we komen er wel. Het is al laat op de avond wanneer er 2 tot de nok toe gevulde backpacks klaar staan tegen de rand van het bed. Uitgeteld liggen wij er naast! Voor mekaar! Nu eigenlijk nog wat schrijven maar hoe graag ik ook wel het lukt me niet. Ik ben volledig uitgeteld. Binnen no time zijn we vertrokken... Op naar ons laatste dagje Costa Rica!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping