Ondanks ‘the day off’ gisteren rol ik maar lastig m’n bed uit wanner de wekker gaat. De Italiaanse pollen zorgen verrassend genoeg bij mij ook voor flinke hooikoorts waardoor ik me geen dag écht uitgerust voel. De dagopstart verloopt dan ook wat traag. Bij mij geen ‘happy dance’ bij het afgaan van de wekker. Met de airco in de auto kom ik dan wel weer wat bij en eenmaal in beweging bovenop een berg ben ik eindelijk redelijk wakker 🤗

De Puez-Odle-wandeling is een wandeling van 14,4km langs enkele van de hoogste bergtoppen in de Dolomieten.
De wandeling omvat 500 meter klimmen en 1150 meter dalen.

Ook vandaag pakken we een bak koffie nadat de gondelbaan ons in 10 minuten de eerste 700 meter de berg op heeft gebracht. Met elk nieuw panorama uitzicht smaken die toch altijd extra lekker. Vanaf hier zien we de berg ' Gran Cir', het bergmassief Sella en de Alta Badia-vallei. Het is hierboven maar 9 graden volgens de thermometer en ik trek alles aan wat in m’n rugzak zit. Waarschijnlijk gaat straks na elke kilometer weer een laagje terug de tas in.

Om de ‘Puez-Odle Altopiano’ route te lopen moeten we vanaf de eerste splitsing best wel recht omhoog over keien en door laag struikgewas. Achter ons nog steeds zicht op de wat lager gelegen Alta Badia-vallei waar parkeerplaatsen liggen en diverse routes beginnen. Altijd lekker als je de bewoonde wereld zo snel mogelijk achter je kan laten!! Eenmaal boven belanden we in een totaal nieuwe wereld en lopen een stille binnenvallei in. Vaarwel weelderig groen landschap ... hallo rotsformaties. De begroeiing is nagenoeg verdwenen en we passeren een wirwar van gele, grote stijle en puntige rotspieken. Via een zigzag route klimmen we aan de andere kant weer omhoog naar 'Passo Cir'. Vanaf deze richel hebben we eindeloos ver zicht in de vallei 'Val de Chedule' aan de ene kant en de rotsachtig binnenvallei aan de andere kant. Tot mijn verbazing zie ik mensen bellen. Hoe dan? Meestal is het in de bergen vrij snel klaar met de verbinding. Maar waarom ook niet. Ik doe het ook gewoon en bel m’n moeder via FaceTime. Laat die nou net lekker in het zonnetje in de achtertuin zitten. Hoe leuk is dat! Even een belletje vanuit de bergen met een prachtige achtergrond op je telefoon! Altijd fijn om het thuisfront even gesproken te hebben! Vanaf hier nog een uur tot aan de berghut voor onze lunch.

Om verder te komen dalen we langs een stijle bergflank van de berg 'Sas Ciampac' over rotspaadjes met losliggend steengruis wat het afdalen erg glad maakt en klimmen we weer aan de andere kant omhoog naar 'Passo Crespeina'. Bovenaan op deze richel staan we wéér in een hele nieuwe wereld. Voor ons ligt een iets lager gelegen wijdverspreide vlakte afgewisseld met heuvels van rotssteen; het 'Puez Plateau'. Het heeft wel wat weg van een maanlandschap of het Amerikaanse Monument Valley. Na een lekkere eierkoek en een slok water dalen we af richting de met mos en gras bedekte vlakte. Volgens de bordjes nog 50 minuten tot aan de hut. Hoe dan, dit laatste stuk over steengruis in 10 minuten? Met gevaar voor eigen leven zeker… We doorkruisen de hele vlakte en komen daarbij steeds meer grazende schapen tegen! De vrolijke lammetjes zijn het leukst met hun donkere vlekken!

Wat verderop popt er een groot blauw/groen meer op aan onze linkerzijde; Lagi di Crespeina'. Deze hadden we nog niet zien liggen. Via watervalletjes en stroompjes halen we de overkant van de vlakte en beginnen we weer te klimmen naar 'Forcella de Ciampac' waarvandaan we een diepe doorkijk hebben tussen twee rotswanden door naar het laag liggende dorp 'Calfosch' verderop in een dal. Prachtig uitzicht hebben we hier vanaf deze richel. Volgens de bordjes moeten we nog 40 minuten. Ammehoela, alsof we het laatste stuk in 10 minuten zouden kunnen afleggen. Met een sprinten zeker. Om verder te kunnen komen moeten we trapsgewijs weer een zigzag paadje omhoog door een korte rotsdoorgang versterkt met houten treden. Na een flink stuk geklim en geklauter zien we in de verte wat vlaggen wapperen! De ‘Rifugio Puez’. Ein-de-lijk! LUNCH! Het is geen hut om over naar huis te schrijven. Wat betreft de aankleding kunnen ze nog wel wat aandacht aan besteden. Alles is saaier dan saai. Maar ok, daar komen we niet voor. Louis werkt aardappelschijfjes met spiegelei naar binnen en ik een bord met pasta! Goeie thuiskomertjes!

Om thuis te komen gaat de route door het perfect U-vormige 'Vallunga' dal. Overtuigend beginnen we aan de laatste etappe naar beneden maar al snel blijkt het niet de route uit het boekje te zijn. Ach, wat maakt het uit. Als we maar thuis komen. Ipv. de mega drop van 800 meter in een valei waarna het pad vooral vlak richting de auto loopt, lopen we nu wat geleidelijker naar beneden door voornamelijk naaldbos via grindpaadjes en trappertjes waarmee we uiteindelijk ook halfverwege in de valei aankomen en het zelfde vlakke pad kunnen volgen. Dan verrast ons opnieuw de schoonheid van de natuur. Het lijkt echt net Yosemite in Amerika; een valei met dwergdennen en lariksen met aan beide kanten meters hoge stijle rotswanden. Het pad lijkt eindeloos te duren maar het maakt ons niks uit. We hoeven niet te klimmen en niet te dalen en wat we zien is prachtig. Eigenlijk wel lekker om de afgelopen kilometers er even uit te lopen.

Daarom doen we de volgende dag weer lekker niet veel! Na het uitslapen rijden we de berg wat af voor een ontbijtje in Feldthurns. Een klein bergdorpje waar we doorheen moeten om bij onze accommodatie te komen. We krijgen niet echt een warm welkom bij het koffie tentje dus werken de koffie met het zoete broodje razendsnel naar binnen. Niet te lang blijven hangen. Naast de koffie zaak zit de warme bakker. Hier houden ze meer van hun werk. We worden hartelijk begroet en stappen er met een zak vol lekkere lunch onder de arm de zaak uit. De rest van de dag is in tegenstelling tot gisteren in een paar zinnen samen te vatten; Tijdens de lunch lekker m’n wasje gedraaid en na het ophangen rijden we even naar Klaussen. Een artistiek plaatsje met de authentieke flair van een klein Zuid-Tirools stadje wat onlangs is uitgeroepen tot leukste stad van Italië. De middeleeuwse muren, het autovrije oude centrum met de kleurrijke herenhuizen en de vele restaurantjes, we dachten, TOP... Alleen niet op zaterdag na 12h. Dan is alles potdicht. Nog wel wat restaurantjes open maar de sfeer is er wel uit. Na een sapje en een ijsje hobbelen we weer terug de berg op naar huis. We koken lekker een eigen Italiaanse maaltje, chillen nog wat na op ons terrasje en werken wat bij op de telefoon. Morgen lekker verder chillen want die benen die willen nog niet...

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping