(Tot ziens Nieuw Zeeland) Gelukkig hebben we de tassen gisteren avond nog helemaal gepakt zodat we vandaag daar niet vroeg de wekker voor hoeven te zetten. We nemen de ‘yellow bus’ van rond 8h en zitten dan ook ruim optijd in de lobby. Ontbijten hebben we gepland op het vliegveld.

Alles verloopt soepeltjes, inchecken gaat prima en bij de douane zijn we er ook zo doorheen. Dan blijkt dat we niet heel veel tijd over hebben voor een ontbijtje dus nemen we onderweg bij een shopje wat mee wat we bij de gate snel naar binnen werken voordat we het vliegtuig in stappen.

Nu zit de vakantie er echt op. Bye Bye New Zealand! Wat hebben we een waanzinnig toffe tijd mogen beleven met ontzettend veel verschillende avonturen. Met gemengde gevoelens keer ik terug naar huis. Aan de ene kant kijk ik ontzettend uit naar alle lieve vrienden en familie thuis en mijn heerlijke huisje waar ik oh zo gelukkig in ben maar aan de andere kant ben ik ook nog wel heel nieuwschierig naar veel plekken die we nog niet hebben kunnen ontdekken. Het zijn 4 volgepropte weken geweest waarin ik constant het gevoel gehad achterop te lopen. Tijd om te beseffen wat we allemaal beleefden had ik bijna niet, dat gaf constant een onrustig gevoel. Het zal nog wel even tijd kosten voordat we beseffen wat we nou allemaal hebben mogen meemaken.

Abrupt wordt ik tijdens m’n hersenspinsels verstoord door een hard krijs. Het komt van een vliegtuig stoel schuin, rechts voor ons. Zo op het eerste gezicht lijkt het een leuk klein getint kereltje maar er komt een herrie vandaan, niet te zuinig. Het kleine getinte kereltje is op reis met papa en mama en vinden blijkbaar alles maar prima. Het schreeuwt en tettert door het vliegtuig heen, trekt en duwt aan elke vliegtuigstoel waar ‘ie bij kan en alles waar van hij genoeg heeft verdwijnt naar de vloer. Rond etenstijd valt ie tot grote opluchting van iedereen in slaap. We genieten van onze zoveelste vliegtuig maaltijd. Ik kan me het niet zo goed herinneren maar ik zal er niet ver naast zitten als ik gok op rijst met een sausje samen met wat vers fruit en een wit bolletje. Het wordt een moeizame vlucht. Het kleine onrustzoekertje weet van geen ophouden en zorgt dat niemand veel slaap krijgt. We zijn op weg richting Guangzhou airport. Daar hebben we 7 uur overstaptijd, misschien dat we er wel ergens in een hoekje kunnen kruipen om wat slaap in te halen.

Onze eerste missie op Guangzhou airport is eten scoren. Op de heen reis zijn we hier ook overgestapt maar hebben we vooral als een stel idioten achter een mannetje aan gerend om het volgende vliegtuig te kunnen halen. Helaas is die missie mislukt. Nu schuifel ik als een of andere zombie achter een klein bagagekarretje aan opzoek naar een degelijke maaltijd. Zo een lange slapeloze vlucht heeft echt alle energie uit mij gezogen. In de verte zien we een grote gele M opduiken tussen alle freaky Chinese eettentjes. We stellen in gedachten ons menu al samen. Een lekkere vette hamburger met goudgele frietjes, of toch kipnuggets? Hoe dichter we bij de grote gele M komen hoe kleiner het loketje wordt. Zo klein zelfs dat de hamburgers, frietjes en kipnuggets niet eens vermeld staan op de borden boven de balie. We zien alleen iets met garnalen afgebeeld op de borden. Het zal toch niet? En ja hoor, je gelooft het niet, hier geen hamburgers en frietjes bij de grote gele M. Sorry hoor, maar een gele M zonder hamburgers en frietjes is geen gele M waard. Zelfs betalen met de pinpas kan niet, alleen met de Chinese Yuan. Het moet niet gekker worden. We proberen het verderop bij een Chinees eettentje, maar wat ze daar ook hebben, betalen is ook hier niet mogelijk met een betaalpas. Onze volgende missie wordt dus geld wisselen. We lopen de hele boulevard weer af opzoek naar een geldwisselkantoortje. Bij het loketje proberen we ons zo goed mogelijk verstaanbaar te maken. Maar ook daar krijgen we het niet voor mekaar. Hier valt alleen geld te WISSELN. Maar we komen uit Nieuw Zeeland, hebben daar het contante geld opgemaakt en nu willen we Chinese Yuan PINNEN. Ik blijf maar proberen maar hoe meer we vragen, hoe dieper het mannetje achter de balie wegzakt in zijn stoel, nog even en hij verdwijnt met grote verschrikte ogen onder het bureau. Echt niet te geloven. Op een mega groot internationaal airport, kan je tijdens een overstap gewoon geen eten krijgen omdat ze alleen maar hun eigen Chinese Yuan accepteren. Totaal verslagen en moedeloos loop ik achter m'n bagagekarretje aan. 7 uur op een vliegveld waar niks te beleven valt en waar geen eten te krijgen is. Hoe dan... Dat overleef ik niet... Dan maar onze wensen aanpassen. Onderweg hebben we een tentje gezien wat lijkt op de Chinese Starbucks, 'Blenz Coffee' noemen ze het hier. Het zullen geen hamburgers met frietjes worden en het zal een vermogen kosten, als we er trouwens kunnen betalen, maar we moeten wat. En ja hoor, hier kunnen we gewoon terecht met onze betaalpas. Het wordt een broodje en wat fris.
Nu slapen! Ergens onderweg langs de boulevard heb ik van die heerlijke grote slaapstoelen zien staan. Als we daar nou eens een paar uurtjes in kunnen t. gaan maken. Dan ben ik weer een beetje de oude wanneer we het volgende vliegtuig in moeten. Maar natuurlijk, de tijd is ondertussen omgevlogen, het halve vliegveld is al gesloten en de meeste reizigers hadden hetzelfde idee. Ale stoelen liggen al vol. We vinden uiteindelijk een aantal afgeschreven massage stoelen. Je weet wel, met van die ongemakkelijke massagebeugels onderin je rug. Maar he, mij hoor je niet klagen. Het valt te proberen. Ik wrap me in mekaar met alle belangrijke spullen en doe m'n best om in slaap te vallen. En warempel. Het lukt. na misschien wel 2,5 uur doe ik m'n ogen weer open! Daar knapt een mens van op. Ik doe nog een verwoede poging om mijn Blog op internet te krijgen maar ook dat lukt hier niet in China. Please, haal me hier zo snel mogelijk weg!!!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping