Ondanks het droge weer zijn we genoodzaakt om binnen te ontbijten vanwege de hordes muggen. Er zijn hier echt veel, heel veel muggen. En fanatiek ook dat ze zijn. Steken is het enige wat ze voor ogen hebben. Naar buiten gaan doe je met gevaar voor eigen leven. M’n enkels zijn 2 keer zo dik als dat ze horen te zijn!

Pyramide Campground is heel sober. Het is een achtje met aan de buitenring en binnenringen genummerde inhammen volledig omringd met hoge bomen en lage bosjes waarin 1 enkele of een dubbele campinplek zit. Elke plek heeft een ‘fire -pit’ en een picknicktafel en plek voor zowel RV’s als tenten. Er is geen elektriciteit, of iets van wat je kan aansluiten. Alleen staan er her en der wat‘ pit-toilets’, dus geen ‘doorspoel toiletten’ maar een ‘gat in de grond’ waar de hele handel in verdwijnt. Zolang we alles in ons huisje voldoende opgeladen en voorradig hebben zijn al die luxe zaken lekker overbodig! Heerlijk, minder prikkels en meer rust! Het voelt steeds meer als ‘thuiskomen’!!

‘Wells Gray Provincial Park’ is Canada’s op vier na grootste Provincial Park en heeft veel moois te bieden. De ‘Clearwater River’ loopt er doorheen, 5 grote meren zijn er te vinden, verschillende watervallen en meer dan 20 wandelroutes die veelal vanaf de hoofdweg bereikbaar zijn. Mocht je geluk hebben dan heb je ook kans om Canada’s ‘wildlife’ hier te spotten.

Vanuit de ‘Campground’ is het maar een klein stukje rijden naar ‘Helmecken Falls’. Na 200 meter lopen staan we oog in oog met een metershoge hoge waterval die zich bovenaam de rand van een kloof met veel moeite door een kleine opening perst en met een oorverdovend kabaal 141 meter lager naar beneden stort in een soort halve kom wat is ontstaan door jarenlange erosie. De grote hoeveelheid water die naar beneden dendert veroorzaakt een mega spray van kleine druppeltjes die zelfs hoog boven de rand van de waterval uitkomt. We lopen een klein stukje weg naar waar we alleen zijn zodat Louis de drone even de lucht in kan sturen. Vanaf het uitkijkpunt bij de waterval begint er een trail langs de bovenkant van de kloof die het water een heel eind volgt. Omdat we geen idee hebben hoe lang deze trail duurt stoppen we zodra we een heel eind om de hoek de kloof in kunnen kijken op een punt waar 2 stromingen samenkomen. Louis probeert de drone hier nog een keer de lucht in te sturen voor wat mooie beelden maar haalt ‘m snel weer binnen: te veel onvoorspelbare en harde windvlagen. Straks ligt ‘ie daar ergens helemaal beneden. Dat is het niet waard!
Na onze eerste kennismaking met ‘Meneer Beer’ lopen we toch minder nonchalant het bos door. Wanneer Louis wat foto’s staat de schieten en ik zelf een stukje doorloop, begin ik spontaan hardop te neuriën. Alsof die beste beer dáár bang van wordt… Maar goed. Een tegemoetkomende tourist kijkt me ietwat wat vreemd aan. Ze zal wel denken, die is niet helemaal goed. Kan me niks schelen, liever koekoek door het bos dan op het menu van Meneer Beer.

Voordat we doorrijden naar onze volgende bestemming hebben we nog even tijd vooreen korte trail naar een meertje. We hebben nog niet zoveel meters gemaakt dus schrapen we ze beetje bij beetje bij mekaar. Via een flinke stijle modderige ‘off-road’ komen we boven bij een uitkijkpunt met bijna 360 graden zicht in de grote vallei vol met parmantige naaldbomen met in de achtergrond eindeloze bergtoppen. Zodra we uit de auto stappen schiet ik in de lach, check die wagen; helemaal besmeurd met modder. Een spray met bruine derry loopt vanaf de wielen zo langs de brede instaptree richting de witte unit achterop. Oepsie!! Misschien kan nu een ongewenst regenbuitje hier ons toch wel wat bij helpen.
Via een korte route door een stuk dichte bebossing brengt een kronkelend bospaadje ons al rondzwaaiend en meppend bij het meertje; volledig lek gestoken door de muggen 🦟 terwijl het meer maar amper te zien is en onbereikbaar blijkt te zijn. Het is zo vol gegroeid en omringd met moerassige gebied dat we geen eens een uitkijkpunt kunnen vinden. Met grote stappen rennen we bijna terug naar de auto. Volledig doorzeefd met muggen bulten vliegen we de auto weer in. Heel, heel even hebben we bij aankomst de illusie gehad om hier bij de picknicktafel op het gemakje in het zonnetje te lunchen. ‘No Way’! Met lichte samengeknepen billen rijden we weer de modderige en glibberige weg af naar beneden. Opgelucht maar ook wel een beetje gefrustreerd komen we veilig beneden. Dat was de jeuk niet waard!

Na een lekkere ‘shared-lunch’ in ‘Clearwater’ zetten we koers naar ‘Valemount’. Een soort van functionele stop bij een camping met faciliteiten zodat we water en electra kunnen aanvullen en de zoveelste poging voor een redelijke WIFI.
Maar eerst tanken. Oh, en wat is dat elke keer weer een ongemakkelijk moment; de diesel hier kost evenveel of op sommige plekken zelfs meer als bij ons in Nederland de benzine en slurpen dat die tank van ons doet! Rijd gewoon 1 op 6. Wanneer we voor 200,- tanken is ‘ie daardoor nog niet eens vol!

Na twee uurtjes rijden komen we aan in Valemount. Met het inchecken blijken we geluk te hebben met de laatste RV Plek. Lucky us! Het is een prima plek als pitt-stop om bij te laden en de douches zijn heel heet en zonder muntjes! Dus geen haast! Alleen internet is waar-de-loos! Met dezelfde muggenellende zoemend om ons heen proberen we het hoognodige te fixen op de patio bij de receptie maar daarna regelrecht terug de camper in! Weer totaal niet voldoende om de foto’s te fixen voor bij het volgende verhaal. Alsof ze hier nog internet uit de prehistorie hebben… Jullie houden ze allemaal nog tegoed.

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping