Uhm, denk je in het vliegtuig met 3 wielen van de grond, eindelijk goed te zitten…. Kom je aan op Vancouver Airport; belanden we eerst van de ene eindeloze rij in de andere om vervolgens eruit geplukt te worden voor een ‘random’ corona test! Van harte gefeliciteerd Louis! U bent de gelukkige winnaar van vandaag! Mijn hart klopt in mijn keel! Van mijn collega gisteren nog begrepen dat een aantal collega’s met corona thuis zitten! Wat als ik het onbewust heb opgelopen en Louis daardoor ook is aangestoken! Kunnen we hier 10 dagen in quarantaine!! Het zal toch niet! Met alles wat ik in me heb stop ik die gedachte zo diep mogelijk weg en doe alsof er niks aan de hand is. We kunnen de aankomende dagen alleen maar rustig de uitslag afwachten. Het is 50/50….

Alsof er niks is voorgevallen slinger ik de 23 kilo wegende backpack op m’n rug en zoeken we de metro op richting hartje Vancouver. Onze eerste kennismaking met de stad is niet al te best. Smoezelig, opvallend veel daklozen en slecht onderhouden panden waaronder veel leegstand. De 23 kilo’s op m’n rug beginnen me halverwege het laatste stuk te voet ook flink te irriteren. Opgelucht lopen we het hotel binnen. De kamer is lekker royaal in tegenstelling tot het uitzicht; een grauw appartementen complex! Maar voor Canadese begrippen is de kamer niet slecht. De accomodaties zijn hier doorgaans niet zo stijlvol als wat er in Europa te krijgen is. Mits je waarschijnlijk nog meer geld wil uitgeven aan je verblijf. Wij focussen ons liever op wat er buiten het hotel te doen is. Maar vanavond even niet. We zijn redelijk murw uit het vliegtuig gerold en komen niet verder dan de hotelkamer.

Bijna 12 uur later wordt Louis wakker! Hoe dan… Ik ben ondertussen al wel 6x wakker geweest… Voor het ontbijt bestellen we een tafel vol bij ‘Craffles’! Waar ze zowel crêpes als wafels serveren bomvol met alleen maar lekkers! Top combinatie! Na bijna 17h zonder een degelijke maaltijd kan ik die hele menukaart wel naar binnen werken.

Met een flink gevulde maag duiken we Vancouver in. En wat blijkt, de stad heeft gelukkig ook zijn mooie kanten. Het ligt er maar net aan via welke straat of buurt we ons verplaatsen. Blijkbaar liggen de mooie en minder mooie buurt hier beide dicht bij mekaar want nu lopen we langs Prada, Gucci en Burberry richting ‘down town’ Vancouver. Wat geeft dat een hele andere indruk dan gisteren. Via de indrukwekkende haven en de sjieke wandelpromenade komen we uit in ‘Stanley Park’.

‘Stanley Park’ is een openbaar stadspark in Vancouver. Het ruim 1.000 hectare grote park is vrijwel geheel omgeven door het water van de ‘Vancouver Harbour’ en de ‘English Bay’. Jaarlijks komen miljoenen bezoekers op het park af voor de meer dan 200 km aan fiets- en wandelpaden.
Dwars door het park loopt de ‘Lions Gate Bridge Road’ die het noordelijke en het zuidelijke deel van de stad met elkaar verbindt.
In tegenstelling tot andere grootstedelijke parken is Stanley Park geen door een landschapsarchitect aangelegd park. Het is een oorspronkelijk dichtbebost gebied dat sinds de achttiende eeuw nagenoeg onaangeroerd is gebleven.
In het gebied staan zo’n half miljoen bomen, waarvan sommige een hoogte hebben bereikt van wel 76 meter. Zo zijn sommige van deze bomen honderden jaren oud. Helaas is het gebied in 2006 getroffen door 3 zeer zware stormen waarbij 10% van de bomen verloren is gegaan, zo’n 10.000 in totaal. Gelukkig zijn er daarna met behulp donaties veel nieuwe bomen geplant maar het duurt weer hinderden jaren voordat het weer is zoals voorheen.

‘Vancouver Seawall’ is de 8,8 kilometer lange oever rondom het park die het beschermt tegen de getijden. Tegelijkertijd is dit zowel een wandel als fiets promenade die veelvuldig wordt gebruikt door zowel toeristen als locals om even te ontsnappen aan de hectiek van de stad.

Ondertussen maken wij al meters op de huurfiets en hebben we al een stuk van de ‘Seawall’ afgelegd. Dit is voor ons puur genieten! Wind in de haren, nagenoeg zonder moeite vooruit komen en na elke bocht weer een nieuw plaatje ontdekken! Voor ons is het ook wel een komische ervaring; alsof diverse avonturen van ons samenkomen in dit park! Van elk heeft het park zijn eigen versie; zo hebben ze niet de ‘Kleine Zeemeermin’ zoals in Kopenhagen maar hier de ‘Vrouw in de Wetsuit’ en hebben ze hier ‘Siwash Rock’ ipv. de ‘Lone Cypres Tree’ in Big Sure, California. En niet de ‘Golden Gate Bridge’ zoals San Fransisco maar de ‘Lions Gate Bridge’. Hoe zeggen ze dat; ‘het is een feest van herkenning’ 🤗! Maar dan binnen een paar vierkante kilometer.

Nadat we de 8,8 kilometer ‘Seawall’ hebben afgelegd duiken we een zijweg in. Een gravelpad, dwars door het dichtbegroeide bos en aardig omhoog, brengt ons na wat flink doortrappen aan de andere kant bij ‘Prospectt Point’; het hoogste punt van het park, met uitzicht op Noord en West Vancouver, de Lion's Gate Bridge, de Burrard Inlet en alle grote zeeschepen die komen en gaan van en naar de haven.

Oorspronkelijk werd op 27 juli 1923 op ‘Prospectt Point’ een seinpost opgericht met uitzicht over de ingang van de Burrard Inlet. De seinpost hielp schepen die de Burrard Inlet binnenvoeren te waarschuwen en te informeren over de getijden en mogelijke gevaren om zo ongelukken zoals aanvaringen in de smalle doorgang te voorkomen. Het werd gesloten in 1939, het jaar na de voltooiing van de Lions Gate Bridge. Op de resten van dit bouwwerk is nu het uitkijkpunt geplaatst.

We sluiten ons dag af met een lekkere Mexicaanse hap bij Tacofino! 🌮 🌯🍻 Dit op aanraden van m’n BFF Nienke 🤪! ‘Thanks for that! It was a good one!’

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping