Voor vandaag heeft Louis de ‘kers op de taart’ bewaard. We wagen ons aan de ‘Rotstock klettersteig’! Voor wie mijn vorige avontuur in Italië niet heeft meegekregen is een korte uitleg wel handig; een Klettersteig is een andere benaming voor een Via Ferrata. Het is een met staalkabels uitgezet parcours langs een rotswand. Afhankelijk van de moeilijkheidsgraad zul je onderweg ladders, wandsteunen of hangbruggen tegen kunnen komen. Langs de route hoor je je zoveel mogelijk te zekeren aan de staalkabel met behulp van karbijnhaken die dmv. een schokabsorber vastzitten aan je klimgordel. Dit geheel zorgt ervoor dat tijdens een val de kracht grotendeels wordt opgevangen en de kans op het breken van je rug zo klein mogelijk is. Met deze ‘fijne’ geruststelling wagen we ons aan de hike.

We nemen de trein weer naar het pittoreske ‘Lauterbrunnen’ waar we overstappen richting ‘Kleine Scheidegg’. Vanuit het dal klimmen we door groene velden met koeien en schapen en langs prachtige houten huisjes, volgehangen met kleurrijke geraniums, richting Wengen. Wengen is een autovrij dorpje op 1274 m hoogte met een panoramisch uitzicht over de vallei en in de verte de imposante bergtoppen van het Jungfraumassief. Vooral in de wintermaanden zit Wengen vol met wintersporttouristen.

Vanuit Wengen ‘klimmen’ we verder met de trein door de bossen naar onze volgende halte ‘Kleine Scheidegg’ op 2061 m. In de wintermaanden is dit het middelpunt van een skigebied. Nu is het een station wat hoofdzakelijk fungeert als overstapplaats voor toeristen richting de top van de Jungfraujoch. Ook zit hier een zaak waar we ons Via Ferrata materiaal kunnen huren. Nu we de hele mikmak aan ons arm hebben hangen stappen we het laatste treintje in wat ons brengt naar ‘Eigergletscher’ op 2320 m hoogte. Vanuit hier zal dit treintje doorrijden via een 7 km lange tunnel, dwars door de bergen, richting de machtige bergtop ‘Jungfraujoch’. Een retourtje vanuit het dal naar de bergtop kost je omme nabij de €200,- . Wat een geld. Belachelijk. Nu we nog kunnen klimmen en klauteren kiezen we ervoor om zelf aan de slag te gaan.

De eerste paar kilometer volgen we het pad van de Eigertrail. Een wandelroute die nog maar kort bestaat en je letterlijk langs de immense en legendarische noordwand brengt van de 3970 m hoge Eigerberg. Maar liefst 1000 meter hoog is de beroemde ‘Eigernordwand’. Populair en niet ongevaarlijk voor klimmers. Het is zelfs de gevaarlijkste route van Europa. Pal naast de Eiger ligt het kleine broertje; ‘Eiger-Rotstock’. Met ‘slechts’ 2662 meter een stuk vriendelijker en aangenamer om te beklimmen en een prachtige route om een beetje het idee te krijgen van de sfeer en het uitzicht als dat we de Eiger zouden beklimmen. ‘Keep on dreaming’

Onderweg kijken we onze ogen uit. Diep in het dal verderop ligt ‘Grindelwald’. Het eindpunt van onze vorige wandeling waarbij we de ‘Faulhorn’ hebben beklommen. Heel onwerkelijk hoe alles als puzzelstukjes in mekaar lijkt te vallen.

Na een uitdagende wandeling van 45 minuten ben ik blij dat we bijna bij het startpunt van de Klettersteig zijn aangekomen. Maar voor hoe lang. Van een afstand zien we van alles bewegen op de rotswand dus nemen de tijd en pakken nog even wat te eten en te drinken. Een stroopwafel gaat er altijd wel in 😉. Met piepende longen kom ik uiteindelijk aan bij de rots, Louis klinkt een stuk relaxter. Hij kan ook gewoon nog praten. Hoe dan... Wanneer ik op adem ben gekomen hijsen we ons in de klim gordels.

Het blijft een haat-liefde verhouding voor mij. Ik weet al de hele week dat we dit gaan doen en wil het zó ontzettend graag maar tegelijkertijd heb ik er ook de hele week al zenuwen voor. Het onbekende, het ‘niet weten wat me te wachten staat’, vind ik heel lastig. Het komt waarschijnlijk vooral door mijn hoogtevrees en het feit dat, als ik eenmaal begonnen ben ik eigenlijk niet meer terug kan. Het zijn vaak maar smalle ‘richeltjes’ en de kans dat achter mij ook weer mensen zijn gestart bevestigd alleen maar dat ik vooruit móet en niet meer terug kan. Je moet mekaar niet willen passeren op een rotswand. En uiteraard kan ik niet thuiskomen met het verhaal; wel geprobeerd maar niet gelukt. Nee, dat zou ik nooit kunnen. Waar ik aan begin maak ik af. Hoe dan ook. Dan maar door de zure appel heen bijten en gaan!

Louis heeft me al wel in het kort uitgelegd wat we kunnen verwachten. In vergelijking met de route van vorig jaar in Italië is deze maar ietsje moeilijker. Dus de enge hangbruggen en overhangende rotspunten hoeven we niet te verwachten. Een paar laddertjes, maar ach, wat kan daar nou lastig aan zijn. Met gezonde zenuwen klik ik me aan de staalkabel vast en klim ik langs het eerste laddertje, stijl langs de rotswand, omhoog. Ok, die hebben we gehad, ‘one done’. Op naar de volgende. Met dat ik naar de volgende toe klim grijpt de angst me naar de keel en voel ik mijn hoogtevrees langzaamaan de overhand nemen. Al volledig in paniek pak ik de tweede ladder vast en glij ik met mijn lichaam zoveel mogelijk langs de ladder omhoog. Zolang ik maar zoveel mogelijk contact maak met de ladder lukt het me nog om te bewegen. Halfverwege de ladder wordt de uitdaging groter, daar moet ik de haken 1 voor 1 losmaken en, voorbij het ankerpunt in de muur, weer vast klikken. Met dat ik naar beneden grijp voor de haak glijd de haak ook weer verder naar beneden door de zwaartekracht. Hierdoor wordt ik gedwongen naar beneden te kijken waardoor de angst alleen maar toeneemt. Louis staat onder de ladder te wachten op zijn beurt. Hij vraagt of hij mij kan helpen maar voor geen goud ga ik met 2 personen aan die gammele ladder hangen. Ik moet het dus alleen zien te doen. Met bezwete handen verplaats ik 1 voor 1 de haken. M’n bibberende benen klimmen de ladder op omhoog. Na het verplaatsen van de haken schuifel ik over de richel langs de rotswand naar de volgende ladder. Er komen geluiden uit mijn mond die niet zijn te verstaan en die ik zelf ook nog nooit heb gehoord. De volgende ladder lijkt er wel een uit de oorlog. Bruin en verroest met hele smalle tredes. Met dat ik de ladder vastpak beweegt hij een beetje en maakt die een piepend geluid. Ik geef een gilletje van de schrik. Louis vind het genoeg zo en probeert me terug te roepen. Geen denken aan, als ik weer naar beneden moet, moet ik ook naar beneden kijken en dat is het laatste wat ik wil zien. Hoe lastig het ook gaat ik wil alleen maar omhoog. Met shakende benen weet ik de vooroorlogse ladder te beklimmen. Het huilen staat me nader dan het lachen en ik ben mezelf alleen maar dingen aan het verwijten. Wat doe ik hier, waarom moet je dit nou weer zonodig willen maar vooral; ‘dit noooooit meer’! Hoe ik de rest van de ladders voor mekaar heb gekregen? Ik heb geen idee. Maar goed dat ik van te voren niet wist dat het er 7 in totaal zijn. Of ik dan na de 2de nóg zo stellig zou zijn geweest om door te gaan weet ik niet. Maar wat is het een opluchting wanneer ik na de laatste ladder met knikkende knieën over de rand kruip en een redelijk vlak plateau voor me zie liggen. Geen ladders meer.

Ik heb wat moeite om Louis op zijn woord te geloven als hij zegt dat we nu het lastigste deel wel hebben gehad. We zijn hier voor het eerst en hebben geen idee wat ons nog te wachten staat. Met de schrik nog in de benen probeer ik van de omgeving te genieten. Tijdens de klim heb ik daar niks van meegekregen en is dat volledig aan mij voorbij gegaan. Nu ik wat verder van de rand af kan staan en er van een afgrond even geen sprake meer lijkt te zijn begin ik me steeds wat comfortabeler te voelen. Na een slok water beginnen we aan de volgende etappe. We staan voor een inham met een berg rotspuin ervoor waar de route tussen de Eiger en de Rotstock tussendoor loopt. Over het rotspuin klimmen we voorzichtig richting de erachter liggende rotswand. Het ziet er verraderlijk uit want alles lijkt los te liggen. Alsof het zo naar beneden kan gaan schuiven en wij samen met de platen steen over het randje heen kunnen kieperen. Bij de rotswand begint weer een metalen kabel en we klinken ons er aan vast. De klim gaat recht omhoog. Via tredes en uitstekende rotsen klauteren we verder omhoog langs de granieten bergwand. Zo nu en dan is er een wat groter vlak stukje waar we even met z’n tweeën blijven staan en omdraaien om de verte in te kijken. Iets verderop langs de rots is het even een stuk vlakker waar geen staalkabel meer loopt en er genoeg plek is om te lunchen. Na een broodje en een banaan kunnen we er weer tegenaan. Ook het laatste stuk gaat bijna recht omhoog met zelfs nog 1 ladder. Deze zit zo in de rots verscholen en bungelt ook niet boven een afgrond dat ik hier gelukkig geen moeite mee heb en eindelijk de foto gemaakt kan worden!! Ondertussen hebben we voor ons wat andere klimmers gespot en krijgen we een idee waar we heen moeten. Het lijkt onmogelijk omdat het pad niet te zien is en waar zij lopen alleen voor berggeiten geschikt lijkt. Maar ook wij komen bovenaan. Zodra we het randje van de noordwand over klimmen begroet de zon ons met een warm welkom.

We zijn er bijna. De route loopt verder over een vlak plateau naar rechts richting de top van ‘Rotstock’. Na nog een beetje klim en klauterwerk en zelfs een paar meter gezekerd langs de metalen lijn bereiken we de 2663 m hoge top van Rotstock! Met 360 graden zicht een magnifieke plek om te mogen staan. De ene kant op ligt Berner Oberland, een vergezicht met dalen en bergen en achter ons het machtige bergtrio Eiger, Mönch en Jungfrau. Zo dichtbij als dit gaan we deze vakantie niet meer komen. Dus nemen we de tijd en hangen hier boven een poosje rond. Uit het niets komen wolken langs drijven en lijkt de wereld niet groter meer te zijn dan de top van deze berg. Nergens kunnen we de diepte meer in kijken en de bergen in de verte zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. Zo snel als ze kwamen zijn ze ook weer verdwenen en besluiten we om er achteraan te gaan en de klim naar beneden te wagen. Het eerste stukje terug is het zelfde als richting de top maar daarna gaat de route verder over de westflank van de berg. Nu we de beschutting niet meer hebben van de noordwand schijnt de zon vol op ons. De afdaling is steil, maar wordt gemakkelijker gemaakt door de vaste touwen die ons helpen om ‘de grote granieten trap’ naar beneden te nemen. Abseilend naar beneden genieten we van deze route. Onderweg terug richting station ‘Eigergletscher’ hebben we een prachtig uitzicht op de Eiger-gletsjer zelf. De reusachtig besneeuwde bergtoppen blijft een magisch gezicht waardoor ik tijdens de afdaling regelmatig even stil kom te staan en om me heen blijf kijken. Wat is de natuur toch heerlijk zo hoog in de bergen!

Ik moet zeggen dat ik na dit hachelijke avontuur blij ben onderweg terug te zijn. Ik had het voor geen goud willen missen maar als ik wist wat me te wachten stond weet ik niet of ik überhaupt er aan was begonnen. Die tegenstrijdige gevoelens blijven onbegrijpelijk voor me. Ik blijf situaties opzoeken die regelmatig helemaal niet leuk zijn om te ervaren maar waar ik achteraf dol blij om ben dat ik ze heb meegemaakt. Het zal de drang wel zijn om grenzen te willen verleggen, letterlijk én figuurlijk. Ten koste van m’n gevoel op het moment zelf. Gelukkig is de beloning het altijd meer dan waard. En zolang ik dat voor ogen hou zal het me hopelijk altijd blijven lukken.

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping