Goedemorgen! Heb jij je ‘daypack’ al klaar voor vandaag? En heb je je goed aangekleed? Dan mag je met ons mee naar één van de mooiste panoramische bergwandelingen van Zwitserland. De 5-meren wandeling rond de berg Pizol, niet de kleinste met zijn 2844 m hoog! Hoog boven de boomgrens loopt een bergpad door een alpenlandschap met een steeds wisselend karakter. De 5-merenwandeling is een alpine wandeling met drie zware beklimmingen en afdalingen. In het bovenste gedeelte voert het pad door keien en rotsen, waarvoor wandelschoenen met een flink profiel nodig zijn. Dus; trek je veters maar stevig aan, het wordt een pittige hike! Eenmaal begonnen is er geen kortere weg meer terug!

In Wangs, gelegen op 500 m hoogte, parkeren we de auto en nemen we de kabelbaan naar Furt, gelegen op 1522m hoogte. Hier stappen we over op de kabelbaan naar Gaffia(1840m) en nemen voor de laatste etappe opnieuw een kabelbaantje. We worden afgezet bij de Pizolhütte(2227m), op de grens tussen het weidegebied en het kale hooggebergte. Links ligt het eerste van de vijf meren, de Wangsersee. Je zou ‘m bijna missen omdat het niet echt op de route ligt. Hoewel die kant nog flink in de wolken ligt besluiten we toch om richting het panorama punt te lopen. De wolken trekken langzaam weg totdat zelfs het zonnetje er doorheen piept en de Wangersee zijn diepgroene kleur laat zien. Dit beloofd een mooie dag te worden! Om de route te vervolgen lopen we in de tegenovergestelde richting naar het westen. Allereerst staat ons een flink onaangename klim te wachten van driehonderd meter over steenplaten en rotspuin, dwars door een reusachtige kloof naar de Wildseelücke (2493m). Vooral voor mij is het afzien. Zodra we maar iets beginnen te klimmen beginnen m’n longen te sputteren en klink ik alsof ademhalen alleen nog door een rietje kan en er nagenoeg geen zuurstof meer over is. Voor Louis lijkt het een ‘walk in the park’; hier en daar een fotootje schieten, ook maar even het jasje uit want door de zon begint het goed warm te worden, om vervolgens met een sprintje voorbij te rennen en mij ploeterend op de film te zetten. Maar altijd is het het afzien meer dan waard. Voor ons lijkt een ansichtkaart te ontvouwen. Midden in het decor van een ruig hooggebergte, tussen een woestenij van losliggend steen in allerhande formaten doemt daar de matte, pastel blauwe, milky spiegel van de Wildsee op. Met daarboven het helderwit van de Pizolgletsjer en de bergkammen van de Pizol met zijn 2844 m!!

Een beter uitzicht voor tijdens de lunch kan ik me niet voorstellen. We kiezen allebei een rotsblok uit en ik tover onze broodtrommels uit de backpack met een heerlijke pasta salade. We zijn wel toe aan wat krachtvoer. Want het ontbijt hebben we er ondertussen al wel doorheen gejaagd.

We zijn niet de enige en het wordt alsmaar drukker. Zodra de broodtrommels leeg zijn besluiten we weer door te zetten.

Het pad langs het meertje voert ons in noordwestelijke richting naar de volgende rotstop. Langs de steile helling loopt het pad slingerend omhoog over Schotterhalden naar de 2335 meter hoog gelegen Schottensee. Vanaf de top is het een prachtig gezicht. Het milky-water tussen de puntige rotblokken met een uitzicht zover als je maar kunt kijken. Om aan de oever van de Schottensee te komen moeten we nog een flink stuk afdalen via een steile helling met losliggend puin. Het is een flinke afdaling en een uitdaging voor de knieën maar lang niet zo zwaar als het klimmen. Na elke zigzag verandert het blikveld en ben je geneigd om weer even te stoppen en de omgeving in je op te nemen. Het is echt waanzinnig! Wat hou ik van deze natuur!

Na de Schottensee gaat het verder bergopwaarts, langzaam stijgend langs steile graswanden. We hebben hier een schitterend uitzicht met in de wijdse verte de Walensee en de 7 Churfirsten. Diep beneden in het kale landschap ligt de vage, flesgroene Schwarzsee op 2368 m. Daartegenover ligt ons nieuw reisdoel: een machtige bergkolos die als obstakel op ons pad lijkt te liggen. De afdaling naar de Schwarzsee is kort en gemakkelijk. De klim naar de bergkolos is lang en moeizaam maar stap voor stap en met korte pauzes kom ook ik boven. Het blijft voor mij een gevecht om stijle stukken te moeten klimmen maar de drang naar avontuur en het onbekende is groter dan het moeten afzien op zo een berghelling! Dat neem ik voor lief. Zolang ook Louis er mee kan leven en mij m’n gang laat gaan op de helling...

Vanaf dit punt ben ik de route volledig kwijt. De Baschalvasee, de laatste van de 5, kan ik me totaal niet meer herinneren. We hebben ergens op dit stuk een banaan gegeten, maar waar? Ik weet nog wél dat we middenin in een klas middelbare schoolkinderen verzeild raakten die veel weg hadden van een kudde mekkerende berggeiten. Verschrikkelijk. We hebben ze voor laten gaan en hebben op ons gemakje een stuk erachter de route weer opgepakt. Ook herinner ik me dat we voornamelijk afdaalden en het kale hooggebergte achter ons moesten laten en we voornamelijk door groen landschap zigzagden om beneden te komen. Volgens mij heeft elke berg zo een eindeloze kant, met groene vlaktes en waar maar geen eindpunt in zicht lijkt te komen. Voor vandaag is dat de kabelbaan in Gaffia. De middelste kabelbaan op de heenweg. Vanaf hier brengen 2 kabelbanen ons weer bij de auto. We hebben het gehaald, nét een half uur voordat de laatste gondel voor vandaag naar beneden glijd!

10 km in 5,5 h met een hoogteverschil van 1300 m. Dat is precies zoals mijn benen voelen! Stilstaan lukt me niet meer. Dan trillen de onderbenen er bijna vanonder uit. Bij de auto eerst die stappers uit! Wat een opluchting! Thuis op de bank en pootjes omhoog! Voor morgen veeg ik de hele agenda leeg!!! :-)

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping