Dit was ons laatste nachtje in het Italiaanse skidorpje ‘Marebbe’. Onze volgende accommodatie ligt 2,5 uur rijden hier vandaan. Tijd zat voor een ontbijtje. Wanneer Louis de verse broodjes haalt pak ik vast de spullen in. Zo voor mekaar want het is niet zoveel. En in de auto hebben we zat plek dus erg nadenken tijdens het pakken hoeft ook niet. Voordat we de auto instappen doen we nog snel een kopje koffie bestellen op z’n Italiaans. Staand aan de bar achterover tikken en door...

De rit richting Vezzano gaat deels over ‘De Grande Strada Dell Dolomiti’ oftewel de Grote Dolomieten Route. Eeuwenlang stonden de Dolomieten bekend als een mooi, maar enorm obstakel in Noord-Italië. Het ontbreken van een enkele weg door het gebied maakte het reizen langs de eeuwenoude handelsroute door de Alpen bijna onmogelijk. De bouw van de Grote Dolomieten Route begon in de 19e eeuw en heeft tientallen jaren geduurd. Vandaag de dag kunnen automobilisten de 110 kilometer lange reis van Bolzano naar Cortina d'Ampezzo in slechts een paar uur maken. Wij hebben het geluk dat we er een klein stukje van mee kunnen pakken. Via eindeloos veel haarspeldbochten rijden we langs de magische verticale pieken van het bijna witte dolomietgesteente. Hoe hoger we komen hoe onheilspellender het weer begint te lijken. Dan barst de bui los en kletteren mega grote hagelstenen op ons dak. Zo veel en zo hard, het is een oorverdovend kabaal in de auto. De bui blijft maar duren. Wat hebben we te doen met al die motorrijders en wielrenners op de weg. Zodra we het volgende dal bereiken lijkt de bui af te zwakken en binnen no time rijden we weer in het zonnetje.

Onderweg maken we nog een uitstapje naar de ‘Bletterbach kloof’. Die ligt nagenoeg op de route en valt goed te combineren. Voordat we op avontuur gaan moeten we nog wel even lunchen. We hadden gehoopt dat er wat lekkers te eten zou zijn bij het bijbehorende bezoekerscentrum maar meer dan alleen uit snacks valt er niet te kiezen. Een vriendelijke medewerkster stuurt ons iets terug, rechtsaf en dan 1 kilometer verderop naar een restaurant. ‘Gasthof Schnideralm’! Dat moet te vinden zijn. Aangekomen parkeren we de auto en zien we een gezellig vol terras. Helemaal in Tiroler-Stijl!! Het uitzicht zou prachtig zijn als er niet zo een vage witte waas in de lucht hangt waardoor het zicht op de bergen nagenoeg nul is. We concentreren ons dus op de menu kaart waarvan de omschrijving alleen in Duits en Italiaans staat beschreven. Daar komen wij echt niet uit. Wanneer Louis druk met Google-translate bezig is schiet een medewerker ons te hulp. Alleen kan hij dan weer geen Engels. Probleem! Het lijken vooral typisch Oostenrijkse gerechten met een Italiaans twist. Met een beetje handen en voeten werk denken we wel wat lekkers te hebben besteld. Ik aan een stevige pasta met huisgemaakte saus en Louis aan de knoedels. De bodem is in ieder geval gelegd voor een flinke wandeling.

Sinds de ijstijd heeft met enorme kracht het water van de beek Bletterbach zich door de rotsen en aardlagen heen gevreten. Hierdoor is een kloof van ongeveer 8 kilometer lengte en 400 meter diep uitgesleten. Deze, tot de wildste van Europa behorende, is opgenomen op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. Over het geologische pad kunnen we een deel van de Bletterbach-kloof op eigen houtje verkennen.

Bij het centrum komen we er pas achter dat er verschillende routes te volgen zijn. Wij kunnen alleen de route van 2,5 uur nog doen gezien het huidige tijdstip. Gewapend mét verplichte helm beginnen we aan de route. Informatie borden langs de route leggen haarfijn uit hoe en wat in en rond de kloof. Weliswaar in het Duits en Italiaans dus voor ons niet te ontcijferen. Met al die vaktermen valt er geen woord uit op te maken. Dat scheelt wel een hoop tijd maar misschien ook leuke informatie. Het zij zo. Via een kort en gemakkelijk bospad komen we aan bij de rand van de kloof waar een deels met treden aangelegd pad ons naar de 400 meter lager gelegen bodem van de kloof brengt. We moeten toegeven, de rode kleur van het gesteente, de verschillende lagen in de steile wanden en het rommelige steengruis op de bodem ziet er indrukwekkend uit. Alsof hier een week geleden nog een wilde rivier door heen raasde. Stenen en boomtakken liggen kris kras door de kloof heen. Het natuurgeweld is letterlijk af te lezen aan wat we om ons heen zien. De route loopt stroomopwaarts langs het kleine beetje water wat er nog is. Een pad is er niet echt, dat moeten we zelf uitzoeken. Gelukkig is verdwalen geen optie in een kloof. Het is vooruit of achteruit. Het zijn vooral veel kleine keien waar we overheen moeten klauteren. Regelmatig steken we het stroompje water over om zo onze weg te vervolgen. Rechts van ons klettert ineens wat water naar beneden langs de rotswand wat een heerlijke nevel als verkoeling geeft. De rest van de tijd is de omgeving nagenoeg hetzelfde. Aan het einde van de route door de kloof komen we aan bij de ‘Butterlochfall’. De beloofde waterval. Nu niet echt op z’n indrukwekkends met maar een kleine hoeveelheid water wat naar beneden komt zetten. En dichterbij komen is geen optie door een recente lawine van rotsblokken. Een kwartiertje terug de kloof in klimmen we via de Jägers trail en zijn eindeloos veel treden weer naar boven. Halverwege sta ik piepend en hijgend naar lucht te happen. Er lijkt geen end aan te komen. Bovenaan worden we beloond met een panoramauitzicht op de waterval die nu van een afstand al helemaal niet veel meer voorstelt. De terugweg bovenlangs loopt via een breed kiezelpad door bos heen en is niet heel indrukwekkend. Binnen twee uur staan we weer naast de auto. Het was leuk maar heel erg onder de indruk zijn we niet echt. Waarschijnlijk heeft de hike van gisteren rond de Drei Zinnen ons zo versteld doen staan waardoor voorlopig bijna alles in het niets zal gaan vallen. Ik kan me voorstellen dat de extra informatie op de borden een interessantere beeld had kunnen geven op de kloof. In de kloof zijn namelijk fossielen gevonden van dinosaurussporen, versteende vissen, mosselen en planten. Maar zonder een gids of begrijpelijke tekst hebben wij geen idee waar we moeten kijken. Voor een uitstapje van twee uur was het niet onaardig.

Nog een uurtje rijden vanaf hier ligt onze nieuwe accomodatie! De verwachtingen zijn hoog want volgens de afbeeldingen op booking.con moet het prachtig zijn. Net voor ‘Vezzano’ zie ik al iets herkenbaars. Nog té onverwachts rijden we de poort voorbij. Na een u-bochtje staan we verwachtingsvol voor het houten hek. Na twee keer bellen nog geen reactie. Een tracktortje komt naast ons staan en laat ons er in. Welkom op ‘La Dolce Mela’, een accommodatie bij de boer op het terrein. In dit geval pal naast een appelboomgaard. We zijn even het spoor zoek nu we de receptie niet kunnen vinden. Met handen en voeten vraag ik het aan een Italiaanse gast. Kijk aan, we staan vlak voor de juiste deur en hij laat ons binnen. Een aller vriendelijkste vrouw kijkt verbaasd op. Nieuwe gasten? Hoe komen jullie binnen? Ik heb geen bel gehoord. We hebben toch echt twee maal gebeld. Welkom bij La Dolce Mela. We checken in en ze brengt ons naar de kamer. We zijn allebei een beetje sprakeloos. Het is echt prachtig. Gelegen in een vallei liggen een paar prachtig vormgegeven accomodaties met weids uitzicht over het groene terrein tegen een decor van bergen. Wat een plekje. Ze is ontzettend behulpzaam en wil ons graag een paar adresjes laten weten om heerlijk te kunnen eten. Maar eerst moeten we van haar even acclimatiseren. We pakken de koffer uit en nemen een frisse douche. Alles op het gemakje! Tegen de tijd dat we voor een hapje de deur nog uit moeten is ze natuurlijk als weer vertrokken. Lang leve Google en al snel hebben we een locatie ingetikt. Een paar minuutjes rijden, in het dorpje verderop zit nog wel wat. Bij een flinke pizzeria schuiven aan op het terras. Het weer is omgeslagen en er vallen flinke druppels. Ook de wind is om de hoek komen zetten. Stug blijven we buiten zitten. De Italianen zijn niet zo sfeervol. De restaurants lijken van binnen meer op schoolkantines, met eindeloos veel tafeltjes en TL buizen aan het plafond. Ongemerkt vliegt de tijd. Toch ben ik blij wanneer we weer in de auto onderweg terug zitten. Het eten was mwah mwah en met m’n mouwloze shirtje had ik het niet echt meer aangenaam. Tijd om warm onder de wol te kruipen!!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping