Zo lekker als dat ik gisteren nacht heb geslapen zo kort was afgelopen nacht. Het zal vast het tijdverschil nog zijn. Daar blijf ik altijd wel een paar dagen last van houden. Ter compensatie krijg ik wel m’n verhalen met gemak af. Mits ik niet van ellende in slaap val...

Vandaag hebben we een leuke middag voor de boeg. Vanuit huis hebben we al tickets gekocht voor een show van ‘the Rockettes’ in de ‘Radio City hall’! Het moet een echte kerstvoorstelling zijn met veel dans en muziek, wat zal dat een feestje worden. Ik kan niet wachten.

Maar eerst voor een ontbijtje de stad in. Ik probeer m’n laatste verhaal nog snel online te zetten als Louis op internet zoekt voor een leuk tentje in de buurt.

Ineens hoor ik Louis zeggen dat er iets fout is gegaan. Wat zou dat nou kunnen zijn? We hebben ons met het boeken van de tickets voor de show van vanmiddag vergist in de datum. We zijn er vol vanuit gegaan dat we voor de 20ste hebben geboekt maar op de tickets staat de 18de!! Dat is 2 dagen terug. De show is voor ons dus al lang geweest en we hebben er niks van gezien. We waren zelfs nog onderweg. Wat kunnen we doen? We hebben alleen een bevestigingsmail waarin staat waar we de tickets kunnen ontvangen. We besluiten om na het ontbijt naar de Radio City Hall te gaan om te informeren naar de mogelijkheden. Nu eerst een ontbijtje. Louis denkt wat gevonden te hebben en we lopen met frisse moed de deur uit. We doen allebei hard ons best om de teleurstelling niet teveel te laten merken. Toch lukt dat niet helemaal. Ook het weer zit niet mee, zo zonnig als het gisteren was zo bewolkt is het vandaag. Het tentje voor het ontbijt blijkt ook niet wat te zijn en we slenteren denk nog wel ruim een half uur door totdat we iets denken te hebben gevonden. Het blijkt een soort van afhaal formule te zijn. Waardoor we even later met ons ontbijt in de hand weer buiten op de stoep staan. Louis heeft zijn kopje espresso al achterover geslagen en ik ben al halverwege mijn cappuccino. Maar om nou hier midden op straat een geroosterd broodje met banaan en maple serup naar binnen te werken. Laat staan een bakje warme havermout. Er zit niks anders op dan terug te lopen maar ons hotel. Op het randje van het bed delen we ons ontbijtje. Het smaakt verassend lekker!
Na een beetje getreuzel lopen we weer de deur uit. Om wat kleur aan de druilerige dag te geven besluiten we eerst een kopje koffie te nemen in het ‘Macaron Café’! Ff uit de neerwaartse spiraal 😉. Hierna lopen we richting de Radio Music City Hall. Het is er een chaos op straat. Overal dranghekken, rijen van mensen en het wemelt er van de NYPD(politie). Mensen lopen kriskras door mekaar. Bij een vrouwtje leg ik het verhaal uit. Ze geeft aan dat we moeten wachten op een medewerker van de organisatie van waar we de tickets hebben geboekt. Het volgende uur lopen we rond in de buurt om de tijd te dooien. Het is een en al kerstgezelligheid. We kijken onze ogen uit. Met gemak vermaken we ons het volledige uur. Uiteindelijk raad de medewerkster ons aan om toch de organisatie te bellen, dan zouden we kunnen proberen de tickets alsnog te ontvangen en te ruilen voor nieuwe tickets. Het is onderhand ook alweer bijna donker dus besluiten we eerst de metro richting het restaurant te nemen. Louis wil onderweg nog even uitstappen bij ‘Washington Square Park’. Zodra we de metro uitlopen komt het met bakken uit de lucht. Mijn humeur zakt met de minuut en het park maakt het ook niet veel beter. Het ligt er troosteloos bij. Donker en nat. De prachtig verlichte kerstboom voor de triomfboog doet z’n best maar het is lang niet voldoende om me op te beuren. Louis probeert in de regen nog wat mooie plaatjes te schieten waarna we op een holletje weer terug lopen richting de metro.
We gaan richting Lower Manhattan waar ‘Solar pasta bar’ zit. Via internet heb ik het gevonden en het lijkt me uitstekend geschikt voor een snelle hap. Na een korte nacht en een wat moeizame dag ben ik lichtelijk gesloopt en kijk ik uit naar m’n zachte hotelbed. Het restaurantje hebben we snel gevonden maar ik schrik als we naar binnen kijken. Het ziet er best sjiek uit. Daar was ik niet op voorbereid. We stappen zonder blikken of blozen toch naar binnen en krijgen een prachtig plekje aan de bar, met uitzicht op de open keuken midden in de stoer aangeklede ruimte. Het is nog erg rustig maar dat doet niet af aan de gezelligheid. Zodra we de menukaart krijgen is het even slikken maar wat doet dat er toe. We zijn niet wekelijks in New York. Lichtelijk overvallen door de opname van de bestelling bestel ik iets wat ik me even later amper nog kan herinneren. Het wordt dan ook een verassing wat ik voorgeschoteld krijg. Het voorgerecht is echt al zalig!! Dungesneden rauwe ham met alleen een bol super verse mozzarella, overgoten met olijfolie. Zoiets heb ik nog nooit geproefd. Zodra ik denk te zien dat ze voor mijn gerecht blauwaderkaas de pan in gooien raak ik lichtelijk in paniek. Maar met het opmaken van de borden blijkt het Louis zijn gerecht te zijn. Ik ben zichtbaar opgelucht. Voor Louis is het nog wel spannend, is het blauwaderkaas? En wat is die sterkte lucht die van zijn garnering af komt? Mijn pasta is heerlijk. Zwarte peper en een Pecorino kaassaus! Louis zijn gerecht is wel een uitdaging. De kaas blijkt gelukkig geen blauwaderkaas te zijn maar gewoon Pecorino. Alleen de garnering van ‘Bonitoflakes’ zijn niet helemaal Louis zijn smaak. Het blijkt flinterdunne gedroogde vis te zijn. En Louis is totaal geen vis liefhebber. Maar hij eet dapper door. Met uitzondering van de meeste flakes krijgt ook hij zijn bord leeg. We hebben samen ontzettend genoten en laten de pret dan ook niet drukken door de rekening... Happy en gevuld nemen we de metro richting huis. Morgen nieuwe dag nieuwe kansen. Kijken of we nog kaartjes kunnen regelen!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping