Een hele goedemorgen ‘Kerikeri’! We zijn benieuwd wat je voor ons in petto hebt. Veel van je dorpje zelf zullen we niet zien want daar valt niet veel te beleven maar een goede uitvalsbasis ben je zeker. We gaan vandaag naar ‘Cape Reinga’.

Het is een rit van bijna 3h. We besluiten de route te rijden via de rechterkant van het eiland. Het klinkt meer als een scienic route dan dat we de Highway 1 kiezen, midden door. Cape Reinga is ook te bereiken via ‘Ninety Mile Beach’, een lang gerekt stuk strand aan de linker kant, waar we met onze huur auto helaas niet mogen rijden. Hoe vet zou dat zijn, 9 mijl scheuren over het strand...

Halverwege de route laten we ons verlijden door het bordje ‘Rarawa Beach’ en slaan een zijweggetje in. Na een kleine 4km onverharde weg komen we aan in ‘paradise’! Een hagelwit strand en een felblauwe zee ligt aan onze voeten. We nemen ons kleedje onder de arm en wat lekkere mee in de tas en stappen het fijne witte strand op! Een stukje lopen naar links leggen we ons picnic kleedje uit. Even lekker een broodje dippen in de aioli en een watertje drinken. Na een paar minuten hebben we al in de gaten dat dit het niet is. Door de wind waait het fijne zand zo ons eten in. Na een paar happen laten we het voor gezien en brengen we alles terug de auto in. Dan maar de drone even de lucht in. Na wat mooie beelden duiken we de auto in. We hebben nog wat kilometers te gaan.

Cape Reinga is het op één na noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland, de meest noordelijke plek van het land zijn de Surville Cliffs.
Het is alsof we ons een beetje aan het einde van de wereld begeven. Na kilometers lang door groene valleien te hebben gereden, bereiken we de eenzame ‘Cape Reinga Lighthouse’. Vanaf het puntje van de rots hebben we een eindeloos uitzicht over zee. Hier gaat de Tasmanzee over in de Grote Oceaan. Wanneer het hier hard waait, kunnen er golven van tien meter ontstaan waar de 2 zeeën mekaar tegenkomen.

Voor de Maori’s is dit een heilige plek waar veel mythische verhalen hun oorsprong hebben;
We kunnen wel uren blijven kijken naar de wilde golven die woest en met veel kabaal op de rotsen kletteren maar de tijd dringt. Onderweg hier naar toe kwamen we een bordje tegen waarop een aantal trails stonden vermeld. Tijd om er überhaupt 1 te lopen hebben we al niet. Maar gewoon even een stukje meepakken kunnen we niet laten. De ‘Te Paki Coastal Track’ is 25 km en duurt in totaal 9h. Het eerste stukje gaat over de rotsen richting ‘Te Werahi Beach’. Het strand waar we links op uitkijken. Helemaal beneden naar het strand duurt te lang maar we stappen er op los en lopen tot aan het hoogste punt waarvandaan we een mooi uitzicht hebben op het strand. Prachtig blauwe golven rollen het witte strand op. Wat kan de natuur toch waanzinnig mooi zijn. Het grijpt me aan en ik kan kan er geen genoeg van krijgen.

Helaas moeten we weer terug. We besluiten de terugweg over de State Highway 1 te pakken, hopende dat deze sneller zal zijn, wat de naam wel doet vermoeden. Maar niets is minder waar. De weg loopt dwars door ‘Maungataniwha Range’ een vulkanische bergketen via ‘Mangamuka Gorge’.
Over kronkelweggetjes, haarspeldbochten en dwars door groene bossen rijden we de bergen door. Louis is helemaal in zijn element. Hoppa, auto in sportstand en vol gas de bergen in. We lijken wel alleen op de wereld, niemand te zien hier. Heerlijk. Wat hebben we een schik samen in de auto. Het is een prachtige weg die ons uiteindelijk thuis brengt. Na een heerlijke warm maaltje uit onze eigen keuken val ik alweer als een blok in slaap op de bank. Snap er niks van. Zou het nog steeds de jetlag zijn of ben ik gewoon niks meer gewend. Eens kijken of er morgen meer energie in zit! Welterusten... Zzzz!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping