Pfoei, dat was een vroege wekker die afging. Willen we vanmorgen de ochtendceremonie bijwonen dan worden we half 7 verwacht in de tempel. We rollen dus, met de slapers nog in de ogen, onze futon op en na een snelle natte plens door het gezicht sluipen we door de gangen naar de tempelzaal. Het is een waanzinnige ruimte waar helaas weer geen foto's gemaakt mogen worden. We lopen het gedeelte in waar de bezoekers mogen komen en gaan op een krukje zitten. Op je knieën op de grond mag ook, maar we hebben geen idee hoe lang dit gaat duren dus we nemen het zekere voor het onzekere. We kijken het heilige gedeelte binnen wat vol staat met indrukwekkende attributen, kandelaars en kaarsen die branden. Op de grond natuurlijk tatami matten, wanden van papieren paneeldeuren en veel prachtig geweven doeken. Zodra het half 7 is geweest komt de monnik binnen, hij gaat in het midden zitten op een kussen, in kleermakers zit met de rug naar ons toe. Er staat vanalles om hem heen. De monnik die ons verwelkomde bij de ingang gaat naast hem op de grond zitten, ook met de rug naar ons toe. Dan beginnen ze te praten, op monotone toon, gezamenlijk en soms ook los van mekaar. Het lijken wel mantra's die onafgebroken worden opgelezen. Soms afwisselend met een slag op een klank schaal. Dit gaat zo een half uur lang door. Ik begrijp natuurlijk niks van wat ze zeggen maar zodra ik mijn ogen sluit en me alleen concentreer op de klanken is het heel rustgevend. Na een half uur, draait de monnik zich om en begint te praten tegen de bezoekers. Ook niet verstaanbaar voor ons. Misschien een verhaal, misschien een gebed. Ik weet het niet. Na wederom een half uur bedankt hij, en verdwijnt hij weer net zo snel als dat 'ie gekomen was.
Ik wist niet wat ik moest verwachten, had misschien gehoopt op meer maar het was wel interessant om een keer bij te wonen.
Na de ceremonie staat het ontbijt klaar in de de gezamenlijke zaal. Een prachtige zaal ook weer met tatami matten, prachtige geschilderde paneeldeuren en voor elke gast staat er een laag tafeltje met een kussentje klaar om bij aan te schuiven op de grond. Het tafeltje is al gedekt met de typische 'tempel maaltijd'. Vegetarisch en geen uitgesproken smaken. We krijgen een flinke bak rijst, iets van soep met groene bladeren, ik denk miso soep. Ook staat er een kommetje groene thee, niet de drinken. Vind ik althans. Schaaltjes met iets van groenten en een schaaltje met een tofu burgertje met groenten, denk ik. Zo, succes!! We komen een heel eind. Maar opkrijgen lukt ons niet helemaal. Daar zijn sommige schaaltjes toch te heftig voor.
Zodra we terugkomen op de kamer zijn de futons al opgeborgen. Helaas, nog even een powernapje zit er niet in. We blijven nog even hangen op de kamer en besluiten daarna de fiets te pakken naar 'Oku-no-in' Oku-no-in is de grootste begraafplaats van Japan met meer dan 200.000 grafmonument en is prachtig gelegen in het bos. Tussen de bomen zijn duizenden kleine altaartjes te bewonderen. Het pad leidt langs talloze met mos begroeide stenen, beelden en bouwwerken. Een mysterieuze plek waar ik uren kan wandelen en verdwalen. We lopen het 2 kilometer lange pad af naar het hoofdgebouw, 'Toro-do', een hal met 20.000 lantaarns waarvan er twee al meer dan 900 jaar onafgebroken branden. Verder staat de hal vol met traditionele attributen waar Monniken dagelijks druk mee in de weer zijn. Adembenemend hoe dit al jaren bewaard is gebleven. Via de veranda komen we aan de achterkant van het hoofdgebouw waar tussen de bomen Kobo-Daishi's gesloten mausoleum zichtbaar is. Na zijn dood werd Kobo hier bijgezet in een mausoleum al is hij volgens de legendes nog springlevend: volgens zijn volgelingen zit hij al vele honderden jaren te mediteren in zijn tombe, in afwachting van de toekomstige boeddha. We sluipen tussen de diep in gebed verzonken gelovigen door, en nemen het zelfde pad weer terug naar de fiets.

We hebben nog een flinke reis voor de boeg aangezien we deels dezelfde weg weer terug moeten, met de bus, die steile kabeltram en de trein. Daarna kunnen we de Shinkansen, snelle trein, nemen richting Hiroshima. Daar valt vandaag niet meer zo heel veel te beleven. Onze eerste indruk is weerom een grauwe stad, volgestouwd met lelijke hoge gebouwen. Na het eten doen we een drankje buiten op het terras, ja ja, je leest het goed, buiten op het terras van ons hotel. Weliswaar half 9 de laatste ronde. Maar het is wel even gezellig.

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping