Duitsland
Toen ik vanmiddag bij Schoonebeek Duitsland binnenreed controleerde ik eerst even of ik voldoende contant geld bij me had. Nee, dat hoeft niet meer. Die fetisj met contant geld is alweer van enkele jaren geleden. Steeds als ik na zo’n heerlijke, heldere, halve liter mijn pinpas tevoorschijn haalde, werd er gefronst. “Sie möchten mit Karte zahlen?” Er verscheen een vermoeide blik op het gelaat, soms gevolgd door een zucht. Het apparaat werd gezocht, er werd verbinding gelegd, er werden codes ingetypt. Als ik geluk had, hè? In kleinere plaatsjes zeiden ze nee, sorry, daar kunnen we niet aan beginnen, aan die 21ste eeuw van jullie. Om nog maar te zwijgen over mobiel betalen, dat was echt hekserij in hun ogen.
Maar goed, dat probleem is opgelost.

Deceptie
De menukaart in restaurant X in Nordhorn is rijkelijk gevuld. Mijn oog glijdt over de lijst met mogelijke schnitzelvarianten Jaeger, Pfeiffer, Hollzfaeller, Camembert, Hawaii, Saté en Hollandaiseschnitzel. Op weg naar mijn keuze passeer ik nog een stuk of vier mogelijkheden om Würste op te dienen alvorens bij een vega-menuutje te belanden. De serveerster staat ondertussen duidelijk zichtbaar en met ongeduld van de ene op de andere voet te wiebelen.
ik zwicht voor het voorvoegsel ‘exquisiet’ en bestel met zin in een verrassing een menuutje. De avond begint met een arrivé-hapje. Flammkuchen met gadogadobavarois, met een topping van bieslookcrème. Het ziet er onheilspellend uit en smaakt nog gestoorder dan het klinkt. Om niet te snel de handdoek in de ring te gooien werk ik het - traag als een klein kind - voor de helft naar binnen. Daarna gaat het snel. Het geluid van mijn teruggelegde vork op het bordje klinkt nog na als een ruime schotel met hoofdgerecht langs mijn hoofd suist en voor me op tafel landt. In het midden een samengeperste hoop kikkererwten rondom gedecoreerd met nauwelijks herkenbare stukjes groenten die elkaar bevechten om de hoogste zuurgraad: vlak zoetzure bloemkool, knalzuur ingemaakte rodekool en een wrang schuim van kappertjes waar zó veel slijmerig bindmiddel in zit dat het me doet herinneren aan het plaksel dat in mijn jeugdjaren door mijn vader werd gebruikt tijdens onze jaarlijkse behangsessies.
Gaandeweg het behangen komt de serveerster plichtmatig informeren of er voldoende is, de smaakvraag durft ze kennelijk niet aan.
Mijn hoop is nu gevestigd op apfelstrudel dat ik als toetje bestel.
Apfelstrudel is een traditioneel Oostenrijkse gebaksoort, die vooral erg populair is in Wenen. Ik weet - van tijdens mijn verblijf in Wenen - hoe ze moeten smaken. Apfelstrudel bestaat uit plakjes appel, rozijnen, kaneel en vanillesuiker omwikkeld met een dun laagje bladerdeeg, vaak vergezeld door een kloddertje roomijs of slagroom. Ik kijk er naar uit, maar het zit niet mee, opnieuw een teleurstelling Zacht deeg met een muffige appelvulling en niet vers alsof ie rechtstreeks uit de vriezer komt en nu slap en ontdooid voor me wordt neergezet.
Het is werkelijk een apfelstrudel van niks met de grootte en verfijning van een gummibal en het kost
€ 9,50. Absurd.

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad