Kinderarbeid

Laat ik haar Amélie noemen. Een jaar of dertien, veertien zal ze zijn geweest, ouder niet. En ze had een baan, kinderarbeid zou je kunnen zeggen. Beroep: oplichter. Na gedane zaken liep ze weg met de bedelaarster die hoogstwaarschijnlijk haar moeder was. Anoniem wil ik haar niet laten, ik wilde graag weten wie er in het beste geval van mijn geld een brood heeft gekocht. Amélie was doof, althans dat beweerde ze op een stuk papier en een intekenformulier dat ze onder mijn neus duwde.Ze zamelde geld in voor het dovenfonds waaraan ik vervolgens doneerde. Reizen is, naast je verplaatsen door interessante gebieden, ook de kunst verstaan om bedoelingen van mensen te doorzien. Goede en slechte.
 

De heuvel

In Compiegne aangekomen wilde ik niet dezelfde weg naar huis rijden als tijdens mijn eerste fietstocht naar Santiago de Compostela. Iets oostelijker richting Franse Ardennen was het idee om toch wat heuvels te ervaren. Maar fysiek was het bijzonder zwaar. Elke 3 a 4 kilometer was er een dorpje in een dal, waarna ik steile, lange, bochtige beklimmingen moesten doen over de heuvel voordat ik kon afdalen naar het volgende dorpje. Dit waren heel andere heuvels dan het Kopje van Bloemendaal. Door de bochten kon je niet zien waar het naartoe ging of wat nou helemaal de bedoeling was van die steile weg. Soms dacht ik boven te zijn, maar dan ging het om de hoek gewoon verder omhoog.
Ik werkte aan mijn filosofie van de heuvel. Ik bedacht dat elke beklimming een inspanningsoffer was dat zich zou uitbetalen in de beloning van een afdaling. Een voor de hand liggende gedachte. Maar het effect van een dopamine shotje dat ik telkens op de top van de heuvel door mezelf kreeg toegediend, was van korte duur. Ik merkte dat ik het in mijn hoofd begon om te keren. Ik kon niet meer genieten van de afdaling omdat ik besefte dat ik daarna voor straf weer zou moeten klimmen. Blijf nou maar lekker boven met je weg, dat bespaart ons allemaal een hoop gedoe. Toen bedacht ik een nieuwe filosofie, een troostrijke, die voor acceptatie van de beklimmingen zou zorgen: je leert meer van een moeizame beklimming dan van een makkelijke afdaling.

Door de heuvelachtige Franse Ardennen reed ik richting de Belgische grens. Achterom kijkend werd de lucht steeds donkerder en alleen door stevig doortrappen kon ik de bui voorblijven. Maar …..al fiets je nog zo snel de bui achterhaalt je wel. Pal over de grens werd ik ingehaald. Eerst wat grote druppels, dan echte regen, een plensbui en vervolgens een stortbui met onweer. Je kunt de natuur geen fantasie ontzeggen. Ik probeerde onder een smal afdakje te schuilen maar dat hield bij alleen mijn rug droog. In een chique eetgelegenheid mocht ik alleen op deurmat uitdruppelen, kort erna werd ik eruit gezet omdat ik had moeten reserveren. Km’s verder schuilde ik een uur onder een viaduct. Drijfnat en verkleumd hield ik het deze dag voor gezien.

https://youtu.be/RLFsVS7YFG4

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad