NEGATIEF REISADVIES
Na de overnachting in Frankfurt was ik van plan een dag in die grote Duitse stad door te brengen. Uiteindelijk zijn het maar een paar tegenvallende uurtjes geworden. Ik geef een negatief reisadvies af voor Frankfurt. Er valt niets te zien, je hebt er niets te zoeken en je zal er ook niets vinden, behalve misschien wat boeken, maar de Messe gaat wellicht dit jaar ook niet door. Als de Dom (zie foto) in de top drie van de bezienswaardigheden staat, nou dan weet je het wel. Daar hebben we allemaal wel mooiere van gezien. Een uitzondering maak ik voor de stadsopera, maar vooral omdat mijn fiets graag samen met fontein en historisch gebouw op de foto wil.

WEDUWNAAR
Een week geleden kwam er een eind aan mijn bestaan als Netflix-weduwnaar. Een periode vol kommer, waarin je je vrouw feitelijk kwijt bent aan tientallen series die zich seizoenenlang voortslepen op Netflix. Verloren in een periode van bingewatchen of in goed Nederlands comakijken.
Op gezette tijdstippen stormt ze even de keuken binnen voor een refill Chardonnay, een handje kaaskoekjes en een snelle blijk om te zien of ik het diner voor die dag al heb voorbereid. Vervolgens hoor ik dat inspecteur en transgender Peter Cavendish, die twee afleveringen terug een succesvolle sekse-operatie heeft ondergaan toch is overleden, nadat hij in vorige aflevering op straat is neergeschoten door zijn behandelend geneesheer vanaf een zwarte scooter, omdat hij erachter was gekomen dat Peter een relatie had met zijn zoon. Voordat je kunt zeggen ‘Heb je het gehoord van vriend Bart-Jan’ is ze alweer gevlogen.
Ik snap het, echt. Zelf zaag ik mijn kennissenkring tot vervelens toe door over de voordelen van het Franse ventiel in de Schwalbe binnenband boven de Dunlop-Blitz variant van de Hevea tire. Als Netflix-weduwnaar moet je accepteren dat alle verwondering, empathie en verontwaardiging die je levensgezel in zich heeft, tijdelijk verhuist naar de crime-scène met de veelomvattende problematiek van slachtoffers en mogelijk doelwitten. Natúúrlijk legt Bart-Jan het af tegen de overlevers van de serie die eeuwig geluk ten deel vallen. Maar ja, uiteindelijk wil ik weleens vertellen dat ie er vandoor is met een nieuwe vriendin uit Kaapverdië.

VERDRIET
Een paar honderd meter voor het dorpje fiets ik onder een bladerdak van breedtakkige kastanjebomen langs een strakke, professioneel bijgehouden coniferenhaag, waarboven de daken van landhuizen zijn te zien. Op gepaste afstand openen de hagen zich voor opritten die zijn afgesloten met stevig hekwerk. Dubbele poortdeuren, gesmeed van keurig in gelid staande metalen speren met vergulde punten of eikels. De hekwerken zijn bevestigd aan gemetselde pilasters afgetopt met een natuurstenen, pagodevormige tegel die het geheel een statig uiterlijk geven. De lommerrijke laan die de geleidelijke overgang van bos naar de bebouwde kom vormt, wordt omzoomd door een rij loofbomen. Schuin tegenover een oprijlaan naar een royale villa staan drie jonge mensen bij een boom in de berm met de armen om elkaars schouders. Ze hebben verse bloemen gelegd op de verlepte bossen die daar al lagen. Ernaast staat een kaars op batterijen en een geplastificeerde foto. De middelste van het drietal, een meisje, maakt zich even los om in haar ogen te vegen. Daarna zoeken haar armen de andere schouders weer op. Even verder zie ik omkijkend hoe gedrieën met gebogen hoofden naar een auto sjokken die aan de overkant van de weg geparkeerd staat. Soms denk je bij het zien van andermans verdriet dat je niet moet vergeten dat je nog boodschappen moet doen, soms kruipt het tegen je op en nestelt het zich hoog in de keel. Je hebt daar niet zoveel over te zeggen.


Foto’s:
Dom in Frankfurt.
Ook vakwerk.
M’n fiets.



.

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad