La Perle d’Hastière

Vanwege hevige regen ben ik gisteren gestrand in Hastière, een klein plaatsje in het uiterste zuiden van België. Een niksig gehucht met één parel: la Perle d’Hastière. Een soort kroeg waar je krasloten kan kopen en paardenrennen kan kijken op televisie. Ik loop niet verder. De dag is al zwaar genoeg geweest door heuvels en regen. Ik verdien een leuk café. La Perle d’Hastière is het enige café in Hastière. Op straat klinkt luide muziek waarop een groepje vrouwen simultaan danspasjes uitvoert. De gokautomaat jengelt elk paar minuten een elektronische deun om spelers te lokken. Ik drink een biertje, eet wat zachte pinda’s uit de automaat op de bar, kijk naar het paardenrennen op de televisie en lees de weerberichten en mijn horoscoop in de streekkrant. Voor vandaag word ik aangeraden zo min mogelijk gymnastiek te doen en me voor te bereiden op grote ondernemingen. Ik hoop dat het weerbericht minder goed zal kloppen, want dat voorspelt onweersbuien voor de komende dagen. Als ik buiten gekomen de dansende vrouwen wil filmen komt er een man op me af en vraagt wat ik doe, na uitleg krijg ik toestemming. Ondertussen kijken de terrasgangers met argwaan in mijn richting. There’s a new kid in town.
Na het eten in de enige eetgelegenheid verderop in de straat ga ik weer terug naar La Perle waar het binnen drukker is geworden. De mannen van Hastière komen de wereld bespreken. Er worden oude grappen gemaakt in rauw Frans. De luiken gaan dicht en de asbakken komen op tafel. De avond vat vlam. Het café wordt een middeleeuwse herberg vol met glunderend bolle gezichten, grimassend van onversneden vrolijkheid. Er wordt een kaarttafel ingericht. De vier grootste mannen nemen plaats. Met knoestige knuisten kwakken ze de kaarten op tafel. De rest van het dorp kijkt mee over hun schouders. Elke slag wordt voorzien van uitvoerig commentaar. Dit is geen spel. Dit is pure ernst. Dit is echt. Hier staan reputaties op het spel, net als gisteren en morgen en alle dagen die komen. Wanneer de jongste dag is aangebroken, zullen ze in La Perle d’Hastière hun schouders ophalen over al die nieuwlichterij en verder kaarten, omdat kaarten belangrijker is. Een oude man met een ruige baard en een afgekloven sigaar tussen zijn tanden schuift aan aan mijn tafeltje. Hij wil mij goocheltrucjes leren met dobbelstenen waarbij hij de truc uitlegt in een onverstaanbare Frans-Waals. Ik probeer enthousiast te doen ook als een paar keer de truc mislukt en de stenen over de grond rollen.
Als ik al lang in bed lig in B&B Utopia een paar huizen verder zijn alle problemen van de wereld definitief opgelost in de dorpskroeg van Hastière. Helaas is er niemand bij om de oplossingen te notuleren, zodat ze de volgende dag helemaal van voren af aan opnieuw moeten worden.

https://youtu.be/x8C2KVZygjg

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad