Leve de fiets

Op de fiets doe ik met regelmaat mijn best gedachten te hebben die kunnen tegemoetkomen aan de verwachtingen die men heeft van fietsers, zeker als die in hun eentje een eindje op weg zijn. Het is me nooit gelukt. Er treedt bij mij niet opeens zo’n soort helderheid op waardoor Ik zaken ga begrijpen. Ik heb geen diepzinnige overpeinzingen en denk voornamelijk nergens aan als ik fiets.
Als ik al een enkele keer een gedachte heb die het onmiddellijk waarneembare overstijgt, staan er vaak gedachten over een mogelijke onheil klaar om haar mee te overstemmen: knappende spaken, zere knieën, zadelpijn, loslopende agressieve honden of slangen in de tent.
Nee, ik zal het niet interessanter voorstellen dan het is: fietsen is bij mij gewoon langzaam verplaatsen van A naar B.
We worden steeds enthousiaster over fietsen als reisvorm en krijgen medelijden met die arme automobilisten die ons voorbij scheuren: net vertrokken van een klant en op weg naar weer een vergadering of een volgende zaak. Aan hun oor een mobieltje gekluisterd. Intensief in gesprek met vrouw/man of een andere gezagsdrager. Racend door een mooie landstreek en ze krijgen er niets van mee. ‘Een schildpad weet meer van de weg te vertellen dan een haas’, luidt een citaat van de Libanese filosoof, wiens naam me even is ontschoten. Nee, dan de fiets! Op de fiets krijgen je zintuigen volop kansen: dan zie je, dan hoor je en dan ruik je de natuur, de lente, in al haar veelzijdigheid. Je kunt stoppen op elke plek, je bent lekker in beweging, het is gezonder voor je lijf, het geeft je energie, je slaapt beter en je krijgt er een lekkere dorst en trek van. Je komt op plekken en paadjes waar geen auto kan komen. Je loopt geen reisziekte op omdat je een rustige horizon creëert, waardoor het conflict tussen zintuigen - de oorzaak van de kwaal - wordt opgelost.
Dus, leve de fiets.
N.B. dit positieve verhaal geldt in het algemeen.
Het gaat niet op als het regent, als er een sterke tegenwind staat, als de auto’s op een halve meter langs je voorbij razen, als de weg vol kuilen zit, als het grindpad door de regen een nog zachtere ondergrond is geworden, als de boomwortels op het bospad door je zadel dreunen, als de weg over tientallen heuvels gaat, als de zadelpijn maar niet minder wordt.
Voor het overige: leve de fiets.
 

Sail

Vandaag aangekomen in het Noorse Fredrikstad, waar tot mijn verrassing een aantal Tall Ships in de haven binnenvoeren.
Morgen op een rustdag ga ik het allemaal bekijken. Nu alvast wat foto’s.

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad