Denemarken

Kan je een hekel krijgen aan een land of streek? Nou, als je van een land kunt houden vanwege zijn cultuur, klimaat, keuken of bewoners, moet het omgekeerde ook mogelijk zijn. Zover is het nog niet, maar Denemarken moet vanaf nu wel zijn stinkende best doen mij het naar de zin te maken.
Het waaide al flink langs de Duitse Noordzeekust, maar nog niet de Deense grens over of de wind trok aan tot 40 km p.u. (windkracht 6). Vier dagen lang de wind opzij of schuin tegen bij temperaturen van 12 tot 16 graden. Landschap saai (zie ook onder) en de mensen praten onverstaanbaar Deens. Wat bovendien erg storend is zijn de vele borden langs de weg met een afbeelding van een breed lachende aardappel met als bijschrift ‘NYE KARTOFLER’ Kortom Denemarken werk aan de winkel.
 

Vluchten

The middle of nowhere is de enige juiste omschrijving voor het platte, nietszeggende en vrijwel boomloze landsschap waaruit alle kleur leek te zijn weggezogen. Het soort landschap waarin kleur het waarschijnlijk alleen nog maar erger zou maken.
Kilometer na kilometer was er nergens een levende ziel te bekennen. Dorp na dorp hield elke bewoner zich schuil, behalve misschien de boer met zijn trekker en giga aanhanger waarvoor ik telkens met ontzag de berm in dook. Bij elk volgend dorp verwachtte ik hetzelfde beeld.
Het is een beetje als bij een déjà vu. Je hebt het gevoel dat je ergens al eerder bent geweest, dat je iets al eerder hebt gezien ook al is dat logisch gezien onmogelijk. Dan knipper je met je ogen en het déjà vu is weg. De dingen nemen weer hun normale vertrouwde vormen aan en keren terug naar de geruststellende onbekendheid die er daarvoor ook al was.
Maar wat als knipperen met je ogen niet helpt? Als het déjà vu niet verdwijnt en aan alles om je heen dat gevoel van eerder gezien blijft kleven. Je blijft het onverklaarbaar vinden, terwijl je weer langzaam terug glijdt naar de realiteit.
Het werd langzamerhand tijd om af te stappen en ik wist dat er een B&B zou komen. Het bord hing aan een hek waar een rothweiler zijn natte snuit door de spijlen stak. Hij keek mij aan met zijn mooie donkerbruine ogen. “Als jij gewoon aan jouw kant van het hek blijft, hoef ik niets te doen wat ik liever niet zou doen” zeiden de hondenogen.
Ik overnachtte in het legohuisje van een vrouw met een woeste bos peper-en-zouthaar, ogen als kooltjes en een accent dat me van een ver land voorkwam. Ik douchte tussen vreemde kruidenpotjes en een stapeltje gerafelde handdoeken, at iets onbestemds dat ze voor me had gekookt en sliep in de logeerkamer onder een ingelijste foto van Teheran.
De volgende ochtend hoefde ik de plaatsnaam maar te noemen of ze begon openhartig te vertellen over de vlucht voor het regime van Khomeini, de ayatollah die in 1979 na jaren van ballingschap in Parijs terugkeerde naar Iran om de Islamitische Revolutie te leiden. Ze barste los, je verzwijgt niets voor iemand die je toch nooit meer zult zien. Haar onderbreken om te zeggen dat ik verder moest? Een vage notie van fatsoen weerhield me. Anderhalf uur later dan bedoelt vertrok ik voor de dagtocht.
 

Bij de foto’s.

1. Vier witte mannen, de oplettende kijker ziet er vijf, maar één is te gast.
De sculpturen zijn gemaakt van wit beton en portretteert vier zittende mannen die uitkijken over het water van de Waddenzee bij
Esbjerg. De beelden zijn onder andere geïnspireerd op de moai van Paaseiland en beeldt de pure en onbedorven man uit in
ontmoeting met de natuur. In de volksmond wordt het kunstwerk ook wel
De 4 Hvide Mænd genoemd, oftewel De vier witte mannen.

2. Verderop in de Noordzee ligt een eiland. Door de aangelegde rails is het bij eb met een lorrie te bereiken.

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad