‘s Avonds loop ik door kleine straten richting het centrum. Op het dorpsplein ga ik een eetgelegenheid binnen. Aan de bar bestel ik een biertje bij de dame achter de tap. Een groot deel van de wand achter haar is bedekt met foto’s van Duitsers waar je het bestaan alleen maar van vermoedde. Ik zie volwassen mannen in een leren broek. De zogenaamde Lederhose. Velen denken dat het hier een soort folklore betreft, maar dat is niet zo. Menig Duitser heeft dat gewoon in zijn vrije tijd aan. Ze combineren de broek met een wit hemd, bretels en een groen vestje, waarop vogeltjes zijn geborduurd.
In gedachten zie ik ze staan. Op het hoofd een rond, vilten clownshoedje met als versiering een pauwenveren gestoken in hoedrand. Ze proosten naar me met in de uitgestoken hand een bierpul van een liter.

Inmiddels aan een tafeltje vraag ik me al rondkijkend af wat nu typisch is aan een Duitse eettent. Is het de manshoge houten lambrisering? Ja, maar vooral de houten banken met geborduurde zitkussens die aan drie kanten een vierkanten tafel van zitplaatsen voorzien. Uit de lambrisering komt een houten schot naar voren dat de privacy naar volgende zithoek waarborgt.
Dan komt een jonge bediende op mijn tafeltje af, ze heeft me al eerder opgenomen en vraagt vervolgens in het Engels, zoals dat gesproken wordt door SS-officieren in een Amerikaanse oorlogsfilm. “What do you want to order?” Zonder op de kaart te kijken zeg ik: “Fish and chips, please”. Ze schut licht haar hoofd en zegt met de glimlach van vergeving, dat dat niet op de kaart staat.
Tijdens het eten valt mijn oog op een schoolbord tegenover me aan de muur. Met sierlijke letters wordt vermeld dat senioren in aanmerking komen voor een korting van 15 %. Bij het afrekenen betaal ik van harte het volle pond.
Ben je ijdel als je je leeftijd verloochend voor een paar euro voordeel?

Op ‘t rechte pad.
Mijn paden zijn niet allemaal recht. Ze slingeren vaak en bewegen zich op en neer. In bossen kun je, rijdend op een karrenspoor, afwisselend tot tien meter hoog stijgend en dalend je weg moeten zoeken.
Hobbelend over grind en stenen fiets je snelheden van 5 tot 25 km/u. Je hebt geen tijd om om je heen te kijken, omdat de volledige focus op het pad moet liggen. Voortdurend. Maar ja....
Onopgelet reed ik over een kei, mijn stuur sloeg om en ik dook links van het pad in het dichte struikgewas een paar meter naar beneden. Gekraak van brekende takken en bladergeruis overal om me heen. "Nou, de bramen zien er nog klein en rood uit”, dacht ik hardop toen ik in de struiken naar de vegetatie om heen keek. Vervolgens voelde aan mijn gezicht: geen bloed. Ik kroop naar boven met de eerste tassen en brandnetels streelden mijn gezicht. Het kostte me veel moeite om de fiets naar boven te trekken. Met wat schrammen, maar zonder kleerscheuren ben ik ervan af gekomen.

Voor de tocht naar de Santiago kreeg ik van Marleen een metalen plaatje van Cristoffel, dat sindsdien op mijn fietsstuur is bevestigd. Crisroffel is de beschermheilige van de reizigers. In mijn Roomse verleden had ik 'm zondermeer alle credits gegeven. Nu twijfel ik eraan.
Of toch?

Het volgende filmpje kan mogelijk schokkende beelden bevatten.
https://youtu.be/Giqat2ONiD4

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad